Οικωλογικές Ανησυχίες

Ένα οικολογικό θρίλερ

Γνωρίζεις κάποιον αρκετά. Από την καλή και την ανάποδη. Τα θετικά και τα αρνητικά. Όμως πάντα θα κολλήσεις σε μία μικρή, ασήμαντη λεπτομέρεια. Και θα την υιοθετήσεις για πάντα. Ως σήμα κατατεθέν.
Δεν συνηθίζω να κάνω συστάσεις, όμως μιας και είμαστε πολλοί, θα ήθελα να σας παρουσιάσω τον Κωνσταντίνο. Σοβαρό παιδί, μετρημένος, επιστήμονας …. μπα όχι. Παρ’ το ξανά!
Από εδώ ο Κωνσταντίνος. Έχω γνωρίσει πολλούς που έχουν πάει στο Στρασβούργο. Κάποιους που δούλεψαν στο Ευροκοινοβούλιο εκεί. Μπορεί και να ξέρω και λίγους βουλευτές. Αλλά ποτέ, μα ποτέ ξανά δεν είχα γνωρίσει κάποιον που να έχει αφοδεύσει στους κήπους του Ευροκοινοβουλίου. Ναι μαντάμ, ο Κωνσταντίνος έχει βρεθεί στο κέντρο της Ευρώπης και έχει κάνει αυτό που κατάλαβες!
Αμούστακο παιδί, μαθητής λυκείου, είχε βρεθεί εκεί για εκπαιδευτική ξενάγηση. Η ώρα είχε περάσει και οι δάσκαλοι μάζευαν τα παιδιά στην είσοδο για να γυρίσουν πίσω με τα πούλμαν. Είχαν αργήσει. Ο Κωνσταντίνος ένοιωσε το κάλεσμα της φύσης. Αδυνατώντας να καταπιέσει το εγώ του, έβλεπε τον χρόνο να εξαντλείται και έπρεπε να δράσει άμεσα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ελίχθηκε περίτεχνα πίσω από τους θάμνους και χάθηκε στις φρεσκοκουρεμένες φυλλωσιές. Κάτω από ένα απόμακρο δέντρο άφησε για πάντα το στίγμα του στην Ενωμένη Ευρώπη! Ο Κωνσταντίνος υπήρξε γνήσιο παιδί της φύσης, με αρκετές λιγότερο συμβολικές επιχειρήσεις στο ενεργητικό του.
Αν και δεν τον γνώριζα τότε, έχω ακούσει πολλές φορές την ιστορία, τόσο από τον ίδιο όσο και από το περιβάλλον του.
Πρόσφατα, με αφορμή ένα μεταπτυχιακό, είχε για πρώτη φορά την ευκαιρία να μελετήσει τη φύση με τον επιστημονικό τρόπο. Και ήταν ενθουσιασμένος με οτιδήποτε σχετικό.
«Έλα σήκω Ποθ, αύριο Κυριακή πάμε birdwatching»!
Προσπάθησα να του εξηγήσω πως θα πρόκειται για σκληροπυρηνικούς βαρεμένους οικολόγους. Με κοντά παντελονάκια και τον φακό παραμάσχαλα. Που θα αρχίσουν να αυνανίζονται ομαδικά μόλις δουν τίποτα ερωδιούς! Άδικος κόπος.
«Αποκλείεται. Δεν ακούω τίποτα. Αν δεν έρθεις κοντά στην φύση, δεν θα την κατανοήσεις ποτέ σου.»
Διαφωνούσαμε έντονα. Σχεδόν μαλώσαμε. Όμως η φιλία υπερνικά κάθε εμπόδιο.
«Θα πάμε. Για τα γκομενάκια!», συμφωνήσαμε ομόφωνα
Και ξεκινήσαμε. Χαράματα Κυριακής. Σε μία Πλαγιά. Εγώ, ο Κωνσταντίνος και καμιά τριανταριά περίεργοι. Αρχηγός της αποστολής, ο Φίλιος, κατ’ άλλα και γ@μώ τα παιδιά. Δίπλα του, τσιράκι κάποιος Σωτηράκης, ένας αξύριστος νάνος και μία θηριώδης καλοδιατηρημένη ξανθιά με μεγάλο στήθος, τσαρτεροτσόλι σε φουλ σεζόν.
Ο Κωνσταντίνος μου είχε απαγορεύσει αυστηρά να εξωτερικεύομαι γιατί θα του χαλούσα το momentum. Γι’ αυτό περιορίστηκα σε σκέψεις.
«Σήμερα θα παρακολουθήσουμε ένα είδος εξαιρετικά σπάνιο, το Σφιγγαετό του Αιγαίου. Εκτιμάται ότι μόνο 40-50 τέτοια πουλιά υπάρχουν αυτή τη στιγμή στον κόσμο.»
*Με αυτό το όνομα, απορίας άξιο που επέζησε μέχρι σήμερα.*
«Γεννιέται και ζευγαρώνει αποκλειστικά σε αυτή εδώ την περιοχή τον τέταρτο χρόνο ζωής του. Όμως ζει μακριά από το νησί ολόκληρο το υπόλοιπο διάστημα.»
*Σαν τον υφυπουργό Αιγαίου ένα πράγμα.*
«Ας μιλήσει καλύτερα η Ούρσουλα Πάρκινσον, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης που ζει και μελετάει τον Σφιγγαετο στην Λέσβο τα τελευταία 13 χρόνια.»
«Στο είπα πως είναι Σουηδέζα»,τον σκούντησα.
«Ο ορισμός της γυναίκας»,θαύμασε και κρεμόταν από τα χείλη της
*Το ήξερα πως το MTV χάλασε κόσμο*
«Ο Σφιγγαετός είναι εξαιρετικής σημασίας πουλί. Ο κύκλος ζωής του είναι ακραία ποιητικός. Εξαιτίας μίας γεννητικής ανωμαλίας, μπορεί να εκσπερματώσει μία και μοναδική φορά. Μετά οξυγονώνεται υπερβολικά το αίμα και πεθαίνει ακαριαία.»
*Πράγματι σπάνιο. Ένα είδος χωρίς μοιχεία, αδερφές και μ@λακες!*
«Έτσι, σε λίγο, εδώ στην Πλαγιά θα βιώσουμε μια πρωτόγνωρη διαδικασία ζευγαρώματος ενός σμήνους Σφιγγαετών. Αφού όπως θα έχετε διαβάσει στα εγχειρίδια από ανακυκλωμένο χαρτί που κρατάτε, αναπαράγονται ομαδικά.»
*Μία φορά αλλά του δίνουν και καταλαβαίνει.*
«Θα σας παρακαλέσω να μεταφερθούμε παραπέρα, στο αλσύλλιο ώστε να πάρουμε σωστή θέση διακριτικής παρακολούθησης», προέτρεψε ο Φίλιος.
Ο ήλιος ανέτειλε.
Ταμπουρωμένοι στα δέντρα, ακούγαμε τον Σωτηράκη να λέει τα δικά του και ρίχναμε φευγαλέες ματιές στα ευαισθητοποιημένα κοριτσόπουλα.
«Ο Σφιγγαετός του Αιγαίου δεν είναι απλά μία πτυχιακή για μένα. Αποτελεί έργο ζωής. Είναι πολύ περήφανα πουλιά. Εάν αντιληφθούν την παρουσία άλλων ζώων τη δεδομένη στιγμή στη περιοχή, δεν θα ζευγαρώσουν ποτέ! Γι’ αυτό πρέπει να μείνετε απόλυτα σιωπηλοί.»
«Καθαρίσαμε την Πλαγιά από όποια περιττώματα εντοπίσαμε. Επίσης, ποτίσαμε το χώμα με ειδικές ερεθιστικές φερμόνες. Ένα οικολογικό Βιάγκρα για να είμαστε σίγουροι πως τα αρσενικά θα εκπληρώσουν στο έπακρο τα συζυγικά τους καθήκοντα.»
Δεν είχα πιει καφέ. Νυσταλέος, άκουγα τον κακομοίρη νάνο σα να με είχε υπνωτίσει. Ξεχάστηκα.
Όλα ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν. Οι τηλεφακοί στήθηκαν στα τρίποδα. Ο Σωτηράκης θα έπαιζε μια φλογέρα-κράχτη που θα έλκυε τα πτηνά.
Αρχίζει η τσόντα, σκέφτηκα.
Γύρισα για να το μοιραστώ με τον Κωνσταντίνο. Εξαφανισμένος! Στράφηκα στην Ούρσουλα. Πουθενά!
Τον είδα να πλησιάζει από τους θάμνους. Αλλά… μία στιγμή! Το γνώριζα αυτό το ένοχο βλέμμα!
«Τι έκανες εκεί ρε;», του έκανα νόημα
«Άσε…», κούνησε το κεφάλι
Τι ντροπή! Τι αθλιότητα!
Ο Σωτηράκης ξεκίνησε τη φλογέρα σαν ένας μεταμοντέρνος σάτυρος.
Επικράτησε ενθουσιασμός και ακολούθησε νεκρική σιγή.
Έφθασαν τα θηλυκά, που κατέλαβαν θέσεις μάχης. Η ατμόσφαιρα απέπνεε έναν ερωτισμό. Κόντευα να σκάσω. Δεν μπορούσα να κρατήσω τέτοιο μυστικό. Όμως, δεν μπορούσα να καρφώσω τον φίλο μου.
Η ώρα της κρίσεως είχε φτάσει. Πλησίαζαν τα αρσενικά. Δεν άντεξα. Μ’ έπιασε το φιλότιμο.
«Τρέξτε πουλάκια. Φύγετε. Είναι παγίδα!», κραύγασα με όλη μου τη δύναμη.
Ακαριαία, οι πράσινοι Φενταγίν με περικύκλωσαν και κυριολεκτικά με φίμωσαν. Ήμουν εξουδετερωμένος.
Τα αρσενικά πετούσαν κυκλικά πάνω από τα θηλυκά. Ο Χορός του Ζαλόγγου! Αδυνατούσα να επέμβω πλέον. Οι άρρωστοι θαύμαζαν έναν εκ προμελέτης θάνατο.
Τ’ αρσενικά προσγειώθηκαν. Dead man walking!
Όμως, αν υπάρχει Θεός, βρισκόταν εκεί την κατάλληλη στιγμή!
Πήραν μυρωδιά αυτό που φοβήθηκα. Αντιλήφθηκαν την παρουσία μας και χάλασε η δουλειά!
Ακολούθησε πανδαιμόνιο. Ο Φίλιος νόμιζε πως ο νάνος βοηθός δεν καθάρισε καλά την περιοχή και τον έλουσε με τις διεγερτικές φερμόνες. Ο Σωτηράκης τράπηκε σε φυγή στο δάσος και στον πανικό του συνέχιζε να φυσάει τη φλογέρα. Ο Κωνσταντίνος πετάχτηκε δίπλα στην απαρηγόρητη Ούρσουλα. Εγώ; Birdwatching!
Οι αρσενικοί Σφιγγαετοί κυνήγησαν τον Σωτηράκη. Σε λίγο εμφανίζεται πίσω κάτασπρος κουβαλώντας σωρούς από νεκρά πουλιά.
Το έργο έλαβε τέλος. Λυπηρό αλλά αληθινό. Βιβλική οικολογική καταστροφή. Ο Σφιγγαετός του Αιγαίου δεν πετάει πια στον ουρανό.
Και γνωρίζω ποιος ευθύνεται….

Υ.Γ.: μία δυνατή φιλία χτίζεται πάντoτε σε ένοχα μυστικά!