Η Κατάρα

Βασισμένο σε μία πραγματικά πονεμένη ιστορία.

Καλοκαίρι του ’97. Η Ομάδα βρίσκεται σε ένα πούλμαν στις Αυστριακές Άλπεις, στο δρόμο για το πρώτο φιλικό προετοιμασίας. Στο Ραουφτειντικιρτενχάουσεν, ένα μικρό χωριουδάκι, η ομώνυμη ομάδα που απαρτιζόταν από ερασιτέχνες της μοναδικής μπυραρίας, θα αντιμετώπιζε τους φιλόδοξους πρωταθλητές. Στο νέο τους ξεκίνημα.

«Πρόεδρα, το πρωτάθλημα», φώναζε ο κόσμος.

Και ο Πρόεδρας έφερε προπονητή τον Σέρβο, τα έσκασε προς όλες τις κατευθύνσεις και το πήρε το πρωτάθλημα. Η επιτυχία μέθυσε τον λαό της ομάδας.

«Πρόεδρα, το ευρωπαϊκό!», φώναζε ένα χρόνο μετά ο κόσμος.

Και ο Πρόεδρας γλυκάθηκε. Και έσκασε άλλα τόσα και έφερε τον παιχταρά τον Τζο και τον αληταρά τον Ζάχο.

Η Ομάδα έπρεπε να ανέβει επίπεδο. Να γίνει η πρώτη στην Ευρώπη. Και μετά; Ποιός ξέρει; Ίσως ο πρώτος σύλλογος που έπαιζε σε Μουντιάλ! Όμως η αρχή έπρεπε να γίνει εκείνο το απόγευμα. Στο Ραουφτειντικιρτενχάουσεν. Και ήταν όλοι τους εκεί. Όλη η Ομάδα με τους παιχταράδες, ο Σέρβος και ο Πρόεδρας.

Ο Σάββας ο φροντιστής μιλούσε στο κινητό.

«Γιααα, γιαβόλ Χερ Χέλμουτ! Αουφβίντερσεεν...»

Βλέπετε, το πούλμαν είχε χαθεί και η Ομάδα είχε χάσει το δρόμο για την δόξα, είχε αργήσει 3 τέταρτα για το φιλικό. Ο Χέλμουτ, προπονητής τότε στην μπυραρία τα είχε πάρει στο κράνος και ήθελε να πάρει τους παίκτες και να φύγει. Για να αποτρέψει το κάζο, ο Σάββας παρακάλεσε τους ερασιτέχνες να περιμένουν και ως αντάλλαγμα, η Ομάδα δεν θα τους έβαζε πάνω από τρία. Όμως όταν ενημερώθηκε για την παραχώρηση καλής θέλησης, ο Σέρβος ήταν ανένδοτος.

«Αποκλείεται! Τρία; Η Ομάδα είναι σούπερ. Θα κατεβάσω τους καλούς! Θα τα ξεσκίσουμε τα μ...»

Πράγματι, μετά από 2 ώρες ο οδηγός βρήκε το δρόμο για το χωριουδάκι, όπου περίμεναν οι ερασιτέχνες. Ο Σάββας βρέθηκε εντελώς εκτεθειμένος. Ο Τζό και ο Ζάχο είχαν κέφια. Στο ημίχρονο το σκορ ήταν 10-0!

Ο Χέλμουτ ήταν έξω φρενών με τη συμπεριφορά των αντιπάλων του. Έριχνε καντήλια και έψαχνε να βρει αυτόν που μιλούσε στο τηλέφωνο. Χωρίς αποτέλεσμα. Νευρίασε τόσο, που αποφάσισε να καταραστεί την Ομάδα!

«Τέτοιο μπουρδ... που είσαστε, να μην σώσετε να σταυρώσετε εκτός έδρας νίκη ποτέ!», άστραψε και βρόντηξε.

Έπειτα έσφαξε ένα μικρό βάτραχο των Άλπεων και τον έθαψε διακριτικά στο γκαζόν, καθώς οι ομάδες βγήκαν για το ζέσταμα στο ημίχρονο. Σύμφωνα με έναν πανάρχαιο τυρολέζικο μύθο, η θυσία βατράχου είναι το κυρίως μέσον για να πιάσει μία κατάρα. Δεν έδωσε κανένας σημασία και κάποια στιγμή το παιχνίδι έληξε με αστρονομικό σκορ.

...

Τα χρόνια, περνούσαν. Η Ομάδα μάζευε τα πρωταθλήματα το ένα μετά το άλλο. Όμως έμεινε μέχρι εκεί. Ουδέποτε κατόρθωσε να κάνει το βήμα παραπάνω και να αναδειχτεί σε μία διαγαλαξιακή δύναμη. Κάθε χρόνο αντιμετώπιζε εκτός έδρας αντιπάλους φόβητρα ή καφενεία. Αν και της είχαν δοθεί άπειρες ευκαιρίες, πάντοτε κάτι θα προέκυπτε και η Ομάδα θα έχανε την νίκη από τα χέρια της, ή στην χειρότερη να αναδειχτεί σε μέγιστο ευρωπαίο καρπαζοεισπρακτορα. Δεν έλειπαν οι νύχτες που γύριζε σπίτι φορτωμένη, με αγαπημένο νούμερο το 5! Ο κόσμος λύσσαξε.

«Πρόεδρα, ο Σέρβος φταίει. Να φύγει.»Και ο Πρόεδρας προβληματίστηκε και διαολόστειλε τον Σέρβο. Ήξερε πως ένα παιδί από τα σπλάχνα της Ομάδας θα μπορούσε να εντοπίσει το πρόβλημα.

«Πρόεδρα, ματιασμένοι ήμαστε», εξομολογήθηκε ο Τάκης στην πρώτη τους συνάντηση.
«Για όλα φταίει το γκαζόν, Πρόεδρα. Να το αλλάξουμε με αυτό το εγγλέζικο, το Ευρωπαικό», πρόσταξε.

Και ο Πρόεδρας όχι μόνο αγόρασε το νέο γκαζόν, αλλά για να είναι σίγουρος έφτιαξε από το μηδέν το Σκάκι, το γήπεδο της Ομάδας!
Έφερε και τον Νιντέντο, έναν πιτσιρικά μεγάλο ταλέντο και τσογλάνι. Όμως δεν πρόκοψε κανείς. Έφυγε και ο Τάκης νύχτα. Για χρόνια ολόκληρα κόσμος ερχόταν και κόσμος έφευγε. Χωρίς τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Άνθρωποι μεγάλωναν, πήγαιναν σχολείο, ερωτεύονταν, παντρεύονταν και έκαναν παιδιά! Και ο καημός ο ίδιος. Η Ομάδα δεν είχε νικήσει ποτέ εκτός έδρας στο Champion’s League! Ο Πρόεδρας άρχισε να απελπίζεται. Έκοψε και τις μακρινές αποστολές. Μάλιστα, όποτε έπαιζαν μεσοβδόμαδα έξω, έκλεινε την τηλεόραση και πήγαινε για ψαρομεζέδες. Δεν την άντεχε άλλη ντροπή!
Εν τω μεταξύ, ο Τάκης ένοιωθε τύψεις. Φιλότιμο παιδί, έψαχνε λύσεις. Μιλούσε με τον έναν, μιλούσε με τον άλλο, μέχρι που μια μέρα… ο Σάββας θυμήθηκε και παραδέχτηκε πως ίσως… τότε, στο ξεκίνημα να είχε κάνει τη μ@λ@κία του. Μετά από μία ισοπαλία-αντίο στη Νορβηγία, ο Τάκης έσφιξε τα δόντια και συνάντησε ξανά τον Πρόεδρα.
«Πρόεδρα, τελικά δεν ήμασταν ματιασμένοι. Μας καταράστηκαν.»
Και ο Πρόεδρας πείστηκε. Ξαναέκανε τον Τάκη προπονητή. Εκείνος ήταν αποφασισμένος. Πούλησε τον Νιντέντο που έκανε μαγκιές και πήρε πολλά λεφτά. Και έφερε ένα μάτσο παιχταράδες.
Για να δώσει τη τελειωτική λύση, αγόρασε τον Λουλού, που είχε ένα θείο μάγο στο Κονγκό. Ο μάγος εξήγησε την κατάσταση. Έπρεπε να εντοπίσουν τον Χέλμουτ και να σπάσει το δέσιμο.
Τα χρονικά περιθώρια στένευαν. Η Ομάδα είχε τριαντακάτι αγώνες χωρίς νίκη εκτός έδρας. Ο Τάκης έπαιζε το τελευταίο του χαρτί.
Ο Πρόεδρας έστειλε τον Σάββα μπράβους στο Ραουφτειντικιρτενχάουσεν. Να φέρουν σηκωτό τον Χέλμουτ. Όμως τα μαντάτα ήσαν κακά. Έπειτα από δέκα χρόνια, ο Χέλμουτ είχε πεθάνει!
Το βράδυ, η Ομάδα έπαιζε στην Βρέμη, αιώνια καταραμένη! Ο Λουλού έκλαιγε στο ζέσταμα μόλις αντιλήφθηκε που έμπλεξε. Ο θείος μάγος τον λυπήθηκε και για να τον παρηγορήσει συμβούλεψε να ψάξουν το γηπεδάκι στις Άλπεις.
Ο αγώνας ξεκίνησε, ο Πρόεδρας έβλεπε από το σπίτι και ο Σάββας όργωνε το γήπεδο στο Ραουφτειντικιρτενχάουσεν!
Όπως όλοι περίμεναν η Ομάδα έχανε 1-0 στο ημίχρονο, παρά την καλή εμφάνιση του τερματοφύλακα Καληνυχτάκια. Πλήρης απογοήτευση. Το δεύτερο μέρος ξεκινά στον ίδιο ρυθμό.
Ξαφνικά!
Ένα κινητό χτύπησε και τα άλλαξε όλα.
«Έλα Πρόεδρα! Το βρήκα το βουντού!», ούρλιαζε
«Σάββα αγόρι μου!»
«Πρόεδρα, ο θείος μάγος είχε δίκιο. Βρήκα ένα σκελετό. Βατράχι πρέπει να’ ναι!»
«Αγόρι μου, τι πήρες;»
«Τίποτα Πρόεδρα. Έχει και οδηγίες δίπλα!»
«Τι λες;»
«Φρόγκεν μαχτ…»
«Μετέφρασε Σάββα…»
«Βάτραχος με βάτραχο, καταραμένος με καταραμένο.»
Ο Πρόεδρας κλείνει αμέσως. Κοιτάζει στην τηλεόραση. Το ρολόι έγραφε 70 και το σκορ ακόμα 1-0. Παίρνει τον Τάκη μέσα στο γήπεδο.
«Τάκη, παλικάρι, ρίξε έναν Σάββα στο παιχνίδι.»
«Ποιόν Σάββα; Δεν έχω Σάββα!»
«Γαμ….»
Κλείνει. Λούζεται από κρύο ιδρώτα. Τον σκουπίζει. Σκέφτεται. Ξανακαλεί.
«Έλα Τάκη. Γρήγορα! Σέρβο έχουμε;»
«Τον Ντάρκο, Πρόεδρα»
«Ρίχτονα! Αμέσως!»
…
Και εκεί, ως δια μαγείας το ξόρκι σπάει με τη μία. Η Ομάδα κερδίζει επιτέλους. Κερδίζει για πρώτη φορά! Ο Πρόεδρας τα κάνει απ’ την χαρά του. Ο Τάκης κλαίει και δίνει συνεντεύξεις. Αγκαλιές και πανηγύρια. Και ο Σάββας ψάχνει ταξί να γυρίσει.
Η Κατάρα δεν υφίσταται πια. Ο δρόμος για τον γαλαξία είναι ανοικτός.
Έστω για λίγο.

Στους φίλους που το ζήσανε από την κερκίδα.

(Με μια μικρή βοήθεια από τον Άλεξ Μπέλος και το βιβλίο του “futebol, ο βραζιλιάνικος τρόπος ζωής”, εκδ. Κέδρος 2004)