Ένα παλιό σενάριο

Το θυμήθηκα ξανά, με αφορμή το βιβλίο «Η καλή τρομοκράτισσα» της Λέσινγκ. Παλαιότερα, είχα προσπαθήσει να γράψω και σοβαρά κείμενα!
Αρχές καλοκαιριού του 2000. Τρίτο έτος, μετά την εξεταστική. Είχα εξαφανισθεί για αρκετό διάστημα. Μου είχε καρφωθεί στο μυαλό μια ιστορία περίεργη. Και την έγραψα με σκοπό να την κυκλοφορήσω. Αν δεν υπήρχε η Κάτια, αμφιβάλω αν θα τα κατάφερνα να την ολοκληρώσω.
Παρακολουθούσα τότε μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Την αδόκιμη οικο-τρομοκρατία. Την αντιλαμβανόμουν ως μια εξτρεμιστική πολιτικής αντίδρασης, προέκταση της ήδη υπερβολικής βαθιάς οικολογίας και των μαζικών κινημάτων διαμαρτυρίας ενάντια στην υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος.
Τώρα… πως τα παραπάνω κινέζικα για τους περισσότερους θα περνούσαν σε μία περιπέτεια δράσης με κινηματογραφική πλοκή, ήταν ένα θέμα.
Έπρεπε να έχω ένα εύκολο σημείο αναφοράς. Για να μπορέσω να ελιχθώ. Κατέληξα σε μια παρέα έξι φοιτητών του Περιβάλλοντος (τι πρωτότυπο!) στη Μυτιλήνη που ξαναβρέθηκαν στην πόλη κάμποσα χρόνια αφότου το είχαν εγκαταλείψει. Ένα άτυπο reunion. Δεν ήταν γυαλιστεροί, πάντοτε προτιμώ τους αντιήρωες. Τέσσερις άντρες, δύο γυναίκες
Μια παλιά παρέα που είχε πάρει διαφορετικούς δρόμους και πλέον βίωνε ξεχωριστές καταστάσεις και πραγματικότητες. Έπειτα από την αρχική συγκίνηση και τα flash back, ξεκινά μια μεταξύ τους αυτοκριτική. Που πάμε, που βαδίζουμε, που πήγαν τα ωραία χρόνια κλπ.
Μετά από μια σειρά ρεαλιστικά πολύπλοκων συζητήσεων περί ζωής και οικολογίας προκύπτει πως οι ωραιότερες στιγμές δεσίματος και ευτυχίας ήταν αυτές χωρίς ρεύμα! Φαίνεται ανόητο σε λίγες γραμμές, όμως πιστέψτε με κυλούσε . Οι φίλοι κατέληξαν έπειτα από επιχειρήματα του ακροαριστερού πως η λύτρωση βρίσκεται στο εργοστάσιο της ΔΕΗ, το οποίο δαιμονοποιήθηκε ως σύγχρονο εμπόδιο σε σταθερές αξίες. Και έπρεπε να καταστραφεί. Για το καλό του πολιτισμού, της φύσης, της φιλίας! Είχε πέσει πάρα πολύ δημιουργική δουλειά εδώ για να αποδοθεί!
Χωρίς γνώσεις στις δολιοφθορές και με ένα πράσινο υπερβολικό ιδεώδες, η ομάδα υιοθετεί συνωμοτικούς κανόνες. Υπάρχει μια διαρκής σύγκρουση του πραγματισμού με το αναρχικό έως το τέλος. Που είχε ως αποτέλεσμα το μίσος, την αντιπαράθεση και την εξ αμελείας δολοφονία του ισορροπιστή της παρέας πριν την ημέρα μηδέν του σαμποτάζ.
Όμως το βιβλίο δεν ακολουθούσε γραμμική πλοκή. Ξεκινούσε από το νησί στο σκοτάδι και το εργοστάσιο κομμάτια. Το ζευγάρι που τελικά πήρε την ευθύνη της επιχείρησης αρχίζει την αυτοκριτική των ακραίων ενεργειών και επιλογών τους. Έπειτα εμφανίζεται αποσπασματικά σε τρίτο πρόσωπο η αλυσίδα των γεγονότων που τους οδήγησαν σε αυτό το σημείο. Μέχρι το σκηνικό της έκρηξης. Που αν και εντυπωσιακή, έγινε με συμβατικά και όχι με εξωπραγματικά μέσα.
Από εκεί και μετά το ζευγάρι καταλήγει με τους υπόλοιπους τρεις. Ως ομάδα πλέον κινούνται σε ένα εφιαλτικό κόσμο με επιπτώσεις που δεν διανοήθηκαν να προβλέψουν.
Και με την αλληλεπίδραση τους σταδιακά με 3 νέους χαρακτήρες που αν και είχαν ελάχιστη συμμετοχή προηγουμένως, αποκτούν υπόσταση και πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο χαφιές μιας κατασκευαστικής, ο πράκτορας της ΕΥΠ και ο τυχοδιώκτης συνδετικός τους κρίκος. Ισάριθμες ανατροπές. Και σχετικά ορθολογικά σενάρια συνωμοσίας. Προδοσία, κέρδος και μια τελική σύλληψη.
Ο πράκτορας φαινόταν πως είχε μαρκάρει τον ιδεαλιστή της παρέας από καθαρή τύχη. Ως ύποπτο της (υπαρκτής τότε) 17Ν και μάζευε στοιχεία για την επ’ αυτοφώρω σύλληψη όλων. Ο χαφιές συνεργαζόταν με τον επαγγελματία της παρέας και αντιλαμβανόμενος τυχαία τις συζητήσεις τους, εντόπισε τα τέλεια εξιλαστήρια θύματα. Να εξουδετερώσουν το εργοστάσιο. Μιας και η γερμανική κατασκευαστική είχε σχεδόν ολοκληρώσει ένα νέο στο νησί. Όμως η αποκάλυψη μιας τεράστιας μίζας και ένα πολιτικό σκάνδαλο είχε παγώσει (κάψει) κάθε διαδικασία συνέχισης του έργου. Ο τυχοδιώκτης σε πουλούσε και σε αγόραζε την ίδια στιγμή. Ήταν συμφοιτητής που αποσπασματικά συμμετείχε στις συζητήσεις. Τον μπαγλάρωσε ο πράκτορας για άσχετη απάτη και για να γλυτώσει έδωσε στυγνά τον ιδεαλιστή και τους άλλους. Στην πορεία αποκαλύπτεται πως τα κάνει πλακάκια με τον χαφιέ και τα τσεπώνει. Εξετάζουν όλα τα ενδεχόμενα την Μέρα Μετά και διασφαλίζουν την δυνατότητα μεταφοράς ρεύματος από την Τουρκία. Ενώ η παρέα ανυποψίαστη σχεδίαζε την καταστροφή, ο πράκτορας αντιλαμβάνεται την κομπίνα των δυο φραγκοφονιάδων. Τους απειλεί και συμβιβάζεται με μερίδιο. Α, ρε δημόσιο. Βγαίνει το συμπέρασμα πως ο δολοφονημένος έκτος είχε μυριστεί το παιχνίδι και δεν πέθανε τόσο τυχαία.
Με ένα περίτεχνο βραχυκύκλωμα ντόμινο, ανατινάζεται το εργοστάσιο. Επικρατεί χάος. Οι πέντε πάνε φυλακή, προδομένοι από την σχιζοφρένεια τους, από τα ιδεώδη τους και από τους γύρω.
Και τέλος. Αν μπορεί κανείς να πει πως μια καλή ιστορία έχει προφανές τέλος. Δεν υπάρχει «ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα». Μονάχα «η ζωή συνεχίζεται και χωρίς εμάς».
Το σίγουρο είναι πως δεν θα έβγαινε το «Δυο».
…
Για την ιστορία. Μου είχε πάρει συνολικά κοντά ένα μήνα. Συνεχούς δουλειάς. Οι διάλογοι ήταν ρεαλιστικοί και όχι σχολής Παπακαλιάτη. Για οδηγό δεν είχα Αμερικανιές hit ‘n’ run. Μελέτησα ότι βρήκα διαθέσιμο για τον Κάρλος το τσακάλι και τις λεγόμενες Δυτικού τύπου τρομοκρατικές οργανώσεις. Μαζί και πέντε περιστατικά που χαρακτηριστήκαν αδόκιμα ως οικο-τρομοκρατικές ενέργειας. Και βγήκε αυτό το μείγμα. Η Ισλαμικού τύπου τρομοκρατία μου ήταν άγνωστη και εξάλλου απείχε πολύ η αποστολή αυτοκτονίας από το όλο σκηνικό. Την δολιοφθορά την έβγαλα μετά από εξιστορήσεις του Βασιλάκη, ενός εκπαιδευτή που γνωριζόμασταν και παίζαμε τάβλι. Κάποια στοιχεία για το εργοστάσιο της ΔΕΗ μου έδωσαν άθελα τους ο Χατζ και η Νάντια που είχαν κάνει θερινή πρακτική εκεί. Δεν το έχω επισκεφτεί ποτέ. Δυο φορές που είχα στερέψει πήγα και το κοιτούσα. Πλάκα στη πλάκα, είχα ασχοληθεί τόσο που θεωρητικά θα μπορούσα να την κάνω μόνος μου την δολιοφθορά!
Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν η κατάληξη της παρέας. Αν δεν υπήρχε δίπλα η Κάτια να κρατήσει κάποια ισορροπία, είτε θα τα παρατούσα νωρίς είτε θα τρελαινόμουν! Τελικά το είχα ολοκληρώσει σε περίπου 110 σελίδες δωδεκάρια και το είχα περάσει ένα χέρι διορθώσεις. Ήθελε και άλλες, γιατί υπολόγιζα να το δώσω στο Νάσο, από τους ελάχιστους ανθρώπους που ήμουν πρόθυμος να ακούσω γενικότερα.
Δεν έγινε ποτέ. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν από τα εντονότερα και πλέον δημιουργικά που πέρασα. Υπήρχε και ένας έρωτας μορουλίνι-γωγουλίνι. Ήδη από τον Αύγουστο είχα μεταφερθεί σε έναν εντελώς διαφορετικό. Του τζόγου. Σε ένα τριπάκι που κράτησε πάρα πολύ. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Για μετά.
Το «reunion» όπως είχε ονομαστεί πρόχειρα δεν τυπώθηκε ούτε μία φορά. Έμεινε σε ένα folder. Και χάθηκε σε ένα κρασάρισμα. Όπως πολλά άλλα κατά καιρούς. Ανήκει στα λίγα χαμένα ή μισοτελειωμένα μου που θα ήθελα να ασχοληθώ ξανά. Ασχέτως αν θα σας άρεσε ή όχι. Όμως όπως εξακολουθεί να μου υπενθυμίζει ο Μιχαλάκης ο genius, «αν δεν τα βγάλεις εσύ, θα τα βγάλει κάποιος άλλος». Δυστυχώς, σε αυτή την περίπτωση με ξεπέρασαν τα γεγονότα. Δίχως να υπάρχει προφητική τάση ή διάθεση.
…
Ένα χρόνο μετά σκάνε οι Δίδυμοι και η τρομοκρατία περνάει στην ημερησία διάταξη.
Η «ασύμμετρη απειλή» μεταμορφώνει για πάντα τον Δυτικό κόσμο και κατ’ επέκταση τις όποιες διαθέσεις της διαφαινόμενης «οικο-τρομοκρατίας»
Δυο χρόνια μετά πιάνουν τους Κουφοντίνες και απομυθοποιείται η ελληνική «σκεπτόμενη ιδεολογική τρομοκρατία».
Την ίδια εποχή διαβάζω το «Μοριτούρι» του Γιασμίνα Χάντρα και απογοητεύομαι με τον εαυτό μου.
Κάποια στιγμή βλέπω στην τηλεόραση το «Fight Club», χάνω το κείμενο και φτάνω στο «Δε γ@μιέται».
Πέρυσι διαβάζω το «Σάλιμαρ ο Κλόουν» του Σαλμάν Ρούσντι και αποκλείω την επαναπροσέγγιση του θέματος μετριάζοντας την υπερβολή.
Προχτές, διαβάζω την προσέγγιση της παρέας στην Λέσινγκ.
Εν κατακλείδι:
Η Λέσινγκ πήρε το Νόμπελ. Εγώ απλά τον πούλο!
Ντροπή και αίσχος που η Ακαδημαϊκή νομενκλατούρα αγνόησε τον μέγιστο Λιόσα για την σκατόγρια!
Για τιμωρία γεμίστε spam :
«Ο Λιόσα είναι Ιρανός! Γιατί αλλιώς δεν βλέπει φως!»
Και κλείνω με ένα βλακώδες σενάριο συνομωσίας-κουίζ:
*Ο λίγος και αυτοεξόριστος Παμούκ πήρε το Νόμπελ γιατί στα βιβλία του απλά ανέφερε χωρίς ιστορικο-πολιτική θέση, το τουρκικό ταμπού, την σφαγή των Αρμενιών. Ένα χρόνο μετά με αφετηρία Γαλλία και ΗΠΑ, η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει συνταγματικά το γεγονός.
Βρείτε τι έγραψε η σκατόγρια για το Ιραν μήπως και μάθουμε τι θα γίνει του χρόνου!!!!*
Όσο για του χρόνου. Το Νόμπελ το βλέπω μεταξύ Δημουλίδου-Βαμβουνάκη-Μειμαρίδου-Διβάνη. Παίρνει σειρά το σκοπιανό!