Γρου Σου Ζειν (το δις)

Ποιο να είναι πραγματικά το νόημα της ζωής. Υπάρχει απάντηση; Και αν υπάρχει, ποιος θα μπορούσε να μου την δώσει.
Το ξανθό πιπινάκι είχε ξυπνήσει το Σφιγγαετό* μέσα μου. Η αρνητική έκβαση της «εκλογικής μάχης» δημιούργησε ένα σύννεφο μιζέριας στην ατμόσφαιρα. Ήμουν εγώ και τα ντουβάρια.
Τι μου συμβαίνει στ’ αλήθεια;
Αδιευκρίνιστα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα. Και στα χέρια δυο fortune cookies με το ίδιο μήνυμα.
«Γρου Σου Ζι, ο νέος διδάσκαλος, τεχνίτης της αλήθειας»
Και αν αυτός ο τεχνίτης της αλήθειας έχει τις απαντήσεις;
Αν η ανατολική φιλοσοφία έχει εξελιχθεί ώστε να καλύπτει τις ανάγκες μου;
Δεν είχα να χάσω τίποτα. Την έπεσα για ύπνο. Το πρωινό που ξημέρωνε θα ήταν συγκλονιστικό. Η πρώτη μου επαφή με τον Γρουσουζισμό!
...
Ξύπνησα και έφυγα κατευθείαν για το χτεσινό εστιατόριο.
Δωροδόκησα τον Κινέζο σερβιτόρο αγοράζοντας δυο φιάλες Σετσουανέζικου ροζέ. Αυτός μου εξήγησε πως ο Γρου Σου Ζι, εκπροσωπεί το νέο ρεύμα της ασιατικής βαθιάς φιλοσοφίας και τρόπου ζωής. Ένας μεσσίας αγνώστου προελεύσεως και ένα πολιτιστικό ρεύμα που εξαπλώθηκε παντού και ξαφνικά, σαν την νόσο των πουλερικών.
Τα θεμέλια της κοσμοθεωρίας του πηγάζουν από ένα μεταλλαγμένο Ζεν και καταλήγουν στον θεϊκό λόγο του δασκάλου:
Μια Τάο σφαίρα όπου το αρνητικό «Δεν» περιπλέκεται αρμονικά με το θετικό «Θέλω». Συνθέτοντας την πασίγνωστη σφαίρα των Δεν Θέλω.
Δεν κατάλαβα και πολλά, αλλά ενθουσιάστηκα. Ζήτησα να μελετήσω περισσότερα. Όμως με πληροφόρησαν πως ο δάσκαλος δεν επικοινωνεί με την γραφή ούτε τον λόγο. Ο Γρου Σου Ζι μνημονεύτηκε ως ένας low profile ηγέτης που εκφράζεται μονάχα με την κεραμική!
Μάλιστα, οι φονταμενταλιστές του Γρου Σου Ζι υποστηρίζουν πως κάθε πιστός οφείλει να έχει αγγίξει στη ζωή του, έστω και μια φορά κεραμικό του δασκάλου. Κάτι αντίστοιχο με το τίμιο ξύλο ή το προσκύνημα στη Μέκκα!
Ένιωσα μικρός και προβληματίστηκα. Που να βρω Γρουσούζικο κεραμικό; Μήπως έπρεπε να τον επισκεφτώ προσωπικά στο εργαστήρι του; Ή μήπως μπορούσα να προμηθευτώ τις σφαίρες Δεν Θέλω online; Και αν με έπιαναν κότσο;
Ο σερβιτόρος δεν μπορούσε να μου δώσει επιπλέον απαντήσεις. Τον ευχαρίστησα και έφυγα με τα κρασιά παραμάσχαλα. Και μοναδικό στοιχείο, μια διεύθυνση.
...
Ακολούθησα την διεύθυνση. Πήρα τους δρόμους*. Τρόπος του λέγειν, για την Μυτιλήνη μιλάμε. Και βρέθηκα στο τέλος της Ερμού. Εκεί που το εμπόριο συναντά την θάλασσα. Εκεί που η προσφυγιά τα λέει με τους δημιουργούς.
Μπροστά μου ένα εργαστήριο κεραμικών. Εδώ είναι, σκέφτηκα. Μπήκα μέρα.
Ένα παλικάρι πενήντα κιλά προετοίμαζε τον φούρνο για ψήσιμο. Τοποθετούσε διάφορα κεραμικά, χωρίς να μου δώσει σημασία.
«Καλημέρα, ο δάσκαλος είναι εδώ;»
Μου ρίχνει μια αγριεμένη λοξή ματιά. Και με γράφει. Δεν πτοήθηκα.
«Μήπως ξέρετε που βρίσκεται ο Γρου Σου Ζι;», επιμένω δείχνοντάς του το απόκομμα από το fortune cookie.
Τίποτα. Ο πασαλειμμένος με πηλό τύπος με είχε συνδέσει με Τόκυο. Ήμουν τόσο κοντά. Σιγά μην τα παρατούσα. Το γράψιμο συνεχίστηκε για πολλή ώρα.
Τον ρωτούσα, με λοξοκοίταζε και σιωπηλός με έγραφε. Και εγώ επέμενα. Και εκείνος εκνευριζόταν. Είχαμε φτάσει ένα βήμα πριν αφήσουμε τις επαναλήψεις και πιαστούμε στα χέρια.
Λίγο πριν το σημείο όπου θα το έπιανα, θα τον καταχώνιαζα μέσα στον φούρνο του και θα τον άναβα, εμφανίστηκε μία ευγενική κοπελίτσα. Ευτυχώς για τον ίδιο!
...

(η Γρουσούζικη αναζήτηση συνεχίζεται)