Τα λεπτά στο Νταμπ Αντούμπα

Διαβάζεται ευκολότερα με:
Manic Street Preachers – Miss Europa Disco Dancer
Thinκ Ποθ - Με τον Λένιν στο Ντακάρ

Επιστρέφοντας από το ναυάγιο του Ντακάρ, βρέθηκα ξανά στα γνωστά στέκια της Μυτιλήνης. Σε καφενείο μουσικό διηγήθηκα την περιπέτεια μου στον Μπεν, αναγνωρίσιμη φιγούρα της νύχτας και άριστο γνώστη των πολεμικών τεχνών.
Ρίξαμε γέλιο, αυτό να λέγεται.
Συνεχίσαμε την κουβέντα και σκοτώναμε χρόνο. Ανήκουμε σε διαφορετικές ράτσες, όμως καταφέρνουμε να βρίσκουμε κοινά ενδιαφέροντα και σημεία επαφής. Εκείνος έχει ένα μικρό μπαρ, εγώ ένα μικρό βιβλιοπωλείο.
Συχνά πυκνά ανταλλάσαμε επισκέψεις και περνούσαμε καλά. Εγώ έγραφα πολύ και ο Μπεν διάβαζε περισσότερο, ενίοτε τα ίδια γραπτά. Ο Μπεν σέρβιρε πολύ και εγώ έπινα παραπάνω, συνήθως τα ίδια ποτήρια.
Η ζωή κυλούσε. Ζόρικα αλλά ευχάριστα. Σε γενικές γραμμές είχε ο καθένας χώρια τις αναποδιές του, αλλά καταφέρναμε να επιβιώνουμε και αυτό μας έδινε δύναμη να προχωρούμε. Κάπου στο βάθος του μυαλού μας διατηρούσαμε την ίδια ελπίδα:
Μια μέρα να βρούμε το άλλο μας μισό στη ζωή.
Εκείνο που ονειρευόμασταν, που θα ταιριάζαμε, που θα μας ανεχόταν, θα μοιραζόμασταν τις χαρές και που θα μας στήριζε στα δύσκολα.
Δε λέω, είχαμε τις ευκαιρίες μας. Όμως έναν ακόμα κοινό χαρακτηριστικό ήταν πως είμαστε και οι δύο ρομαντικοί. Αυτό σημαίνει πως ενθουσιαζόμασταν εύκολα και συνήθως καιγόμασταν από μόνοι μας.
Εντάξει, δεν ήμασταν πάντα τόσο καντέμηδες. Περνούσαμε όμορφα σε αρκετές περιπτώσεις. Μόνο που δεν ήμασταν ικανοί ή τυχεροί να τις παρατείνουμε τόσο όσο να μην τελειώσουν ποτέ. Έτσι αργά ή γρήγορα καταλήγαμε εκ νέου στο σημείο μηδέν. Ίσως να δυσανασχετούσαμε και να μαυρίζαμε κατά διαστήματα, αλλά δεν πτοούμασταν.
«Η ζωή συνεχίζεται», αναφέρει ένα κοινότυπο ρητό.
Εμείς φροντίζαμε να το επαληθεύσουμε το συντομότερο δυνατό. Χωρίς να αλλάζει κάτι, χωρίς άγχος. Από το πόστο του ο καθένας έκανε τη δουλειά του και στην άκρη του ματιού έριχνε κάθε τόσο κλεφτές ματιές στην πόρτα. Με την ελπίδα πως σύντομα θα περάσει το κατώφλι η γυναίκα εκείνη που περιμένει.
Δεν θυμάμαι ακριβώς σε τι κατάσταση βρισκόμασταν εκείνη την εποχή που συζητούσαμε. Σίγουρα είχαμε ανάγκη να ξεφύγουμε λιγάκι.
«Πόθ, σήκω να φύγουμε διακοπές», πρότεινε με τον ενθουσιασμό να ξεχειλίζει ένα πρωινό στο μαγαζί.
«Νησιά του Πάσχα! Τι λες;» ξεφώνισα περισσότερο από συνήθεια.
«Μπα…», δυσανασχέτησε ο Μπεν, έχοντας πρόσφατο το εγχείρημα μου παρέα με τον αδικοχαμένο Νιόνιο.
«Τότε… έμαθα για ένα νησάκι - χλιδή…»
«Ποιο ;;;»
«Ονομάζεται Νταμπ Αντούμπα», απάντησα ψάχνοντας για λεπτομέρειες στο δίκτυο.
«Και γαμώ!!!» φώναξε όταν στην οθόνη εμφανίστηκαν οι πρώτες φωτογραφίες.
«Άκουσα πως είναι της μόδας αυτή την εποχή».
«Πρώτο…» συμφώνησε και κοίταξε για λεπτομέρειες.
Το Νταμπ Αντούμπα ήταν ένα μικροσκοπικό νησάκι στην Καραϊβική. Ελάχιστα ναυτικά μίλια από την Αρούμπα, ένα νησί, πρώην Ολλανδική αποικία. Έμενε ακατοίκητο μέχρι που κάποιοι λεφτάδες το επέλεξαν για να χτίσουν ένα υπερσύγχρονο ξενοδοχείο, το Miss Europa για να αξιοποιήσουν τις ασφαλείς αμμουδερές παραλίες του.
Σταδιακά απέκτησε καλή φήμη καθώς καλλίγραμμα κοριτσόπουλα απ’ όλο τον κόσμο διάλεγαν να περάσουν ανέμελα τις διακοπές τους εκεί. Έτσι, δεν άργησε η στιγμή όπου το Νταμπ Αντούμπα εξελίχθηκε στο πιο καυτό θέρετρο της υφηλίου!
«Εκεί θα πάμε, δεν σηκώνω λέξη», ισχυροποίησα την ιδέα μου.
«Ναι, αλλά πως…», αναρωτήθηκε.
«Καραϊβική είναι Μπεν. Προφανώς με καράβι. Κυκλοφορούν κάτι κουπόνια…».
«Ξέχνα το, Σουμάχερ! Δεν θα την πάθουμε όπως στην Σενεγάλη», δήλωσε ανένδοτος.
«Καλά… αφού επιμένεις, τσέκαρε τις πτήσεις…»
Μας είχαν μαγέψει τόσο οι εικόνες με τους φοίνικες και τα γκομενάκια! Επομένως δεν υπήρχε η παραμικρή πρόθεση να τα χαλάσουμε στα διαδικαστικά. Ο Μπεν διερευνούσε σχολαστικά κάθε διαθέσιμο πακέτο διακοπών. Μέχρι που απογοητεύτηκε.
«Δυστυχώς, το φθηνότερο ταξίδι κοστίζει ένα κάρο λεφτά…»
«Ας το επάνω μου…», τον καθησύχασα.
Πήρε κάμποσες εβδομάδες αλλά τελικά τα κατάφερα. Περιέργως, τζόγο στον τζόγο κατάφερα να μαζέψω όσα χρειαζόμασταν… κι άλλα τόσα. Η δημοκρατία του επιτήδειου! Υπό διαφορετικές συνθήκες θα τα είχα ξοδέψει από εδώ και από εκεί. Όμως, τότε που την ψάχναμε, το ενδεχόμενο πιθανής απόδρασης μας είχε φτιάξει τόσο πολύ…
Όταν κυνηγάς το άπιαστο, καλό είναι να διατηρείς πισινές ώστε να μην απογοητευτείς στην τελική. Αν πάλι, μια στο εκατομμύριο βρεθείς σε θέση να το πραγματοποιήσεις, θα πρέπει να διαγράψεις κάθε πρόθεση για δεύτερη σκέψη.
Έτσι και τότε.
Μόλις συγκέντρωσα τα χρήματα… μπαμ και κάτω. Σφηνάκι. Δίχως δισταγμούς και αναβολές, έβγαλα δυο κυριλέ θέσεις για το ξακουστό Miss Europa. Ο Μπεν και εγώ ήμασταν έτοιμοι να πραγματοποιήσουμε τις διακοπές των ονείρων μας!
Ετοιμαζόταν να κλείσει ανυποψίαστος ένα βράδυ κατά τις 3, όταν έκπληκτος με είδε να μπαίνω στο μπαράκι με μια βαλίτσα και ένα σακίδιο.
«Ακόμα εδώ είσαι; Στις 8 πετάμε για Νταμπ Αντούμπα»!
«Τι φρούτο που είσαι Πόθ! Περίμενε». Τρελάθηκε και πηδώντας μ’ ένα ζογκλερικό την ψηλή μπάρα εξαφανίστηκε, αφήνοντας άναυδους θαμώνες και προσωπικό. Σε λίγη ώρα γύρισε εφοδιασμένος με τα απαραίτητα.
…
«ΔΕΝ επιστρέφω αμέσως - Μπεν», διάβαζε κάποιος στην τσάντα με τους δίσκους κάτω από την κονσόλα που συνήθιζε να παίζει μουσική.
Το αεροπλάνο πετούσε ήδη πάνω από τον Ατλαντικό με προορισμό την εξωτική ουτοπία. Πράγματι, διακρίνοντας τα άγρια κύματα, χάρηκα ιδιαίτερα που βρισκόμασταν τόσο ψηλά. Νιώθαμε τόσο ευδιάθετοι, που μέχρι να πατήσουμε στα άγια εδάφη της Αρούμπα, είχαμε σηκώσει στο πόδι μια εκατοστή επιβάτες. Κάναμε σαν παιδιά γιατί αισθανόμασταν σαν παιδιά και δεν δίναμε δεκάρα που οι υπόλοιποι ψόφιοι μας έκοβαν στραβωμένοι!
Εξαντλημένοι από την αϋπνία, παίζαμε σφαλιάρες για να μην κοιμηθούμε καθώς το πλοιάριο ετοιμαζόταν να μας αφήσει στον ξύλινο μόλο του ξενοδοχείου. Το θέαμα πρωτοφανές. Οι λευκές παραλίες και οι γαλάζιες θάλασσες δεν επέτρεπαν στα βλέφαρα να καταρρεύσουν. Ειδικά, όταν αντιληφθήκαμε τους ενοίκους του Miss Europa να χτυπιούνται στον ρυθμό ενός περίεργου ντίσκο κομματιού με τα μπάσα να δονούν παντού.
Miss Europa Disco Dancer / I’m in heaven when I see you
Λιγούρια δεν μας έλεγες, όμως όπου κι αν έστρεφες το κεφάλι, εντόπιζες αιθέριες υπάρξεις να κινούνται πάνω κάτω. Με τα μικροσκοπικά μαγιό και τα αστραφτερά χαμόγελα. Κάθε τόσο κοντοστέκονταν όπου έβρισκαν και χόρευαν. Με τα χέρια ψηλά να στροβιλίζονται κυκλικά και τη μέση να γυρνάει με την αντίστροφη ροπή.
«Παραδεισένιο, πράγματι» καταλήξαμε.
«Που το βρήκες ;» ρώτησε ο Μπεν.
«Πως με έπεισες ;», απάντησα.
Μισή πιθαμή γης, σε σχήμα αναποδογυρισμένου καρτουνίστικου χαμόγελου, τιγκαρισμένο από κόσμο, φοίνικες και ηχεία, το Νταμπ Αντούμπα μας υποδέχθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Τρία κτήρια καλυμμένα με αναρριχητικά φυτά φιλοξενούσαν τα δωμάτια με μπαλκόνια που έβλεπαν όλα προς την θάλασσα. Τριγύρω εστιατόρια, πισίνες και μικρά παραλιακά μπαράκια.
Πετάξαμε τα μπαγκάζια μας στο άνετο δωμάτιο και ξεχυθήκαμε.
Ακολουθώντας το ένστικτο και μόνο.

(συνεχίζεται… και θα ολοκληρωθεί!)