Τα λεπτά στο Νταμπ Αντούμπα (το δυο)

Yes you're spinning, it feels so good
Ακολουθήσαμε και χαρτογραφήσαμε τα σανιδωμένα μονοπάτια. Φορώντας βερμουδικό και πουκαμισάκι μπαχαμέζικο κοντοσταθήκαμε σ’ ένα σταυροδρόμι. Ένας γραμμωμένος τύπος μας εξήγησε πως οι εργένηδες πάνε στην ανατολή και οι ζευγαρωμένοι στην δύση. Είχε μια θεωρία που έβγαζε σε λογικά συμπεράσματα, αλλά εκείνη την ώρα, ελάχιστα συγκροτήσαμε μέσα στον χαμό.
Η ίδια ντίσκο έπαιζε ασταμάτητα. Ξανά και ξανά, κολλούσε στο πετσί σου και πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις είχε γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του DNA. Μόλις ελάχιστες ώρες είχαν περάσει και με την παραμικρή αφορμή, διακόπταμε την βόλτα μας και κοιτώντας προς τον ουρανό, λικνιζόμασταν όπως και οι υπόλοιποι δίπλα. Δύσκολο να το κατανοήσει κάποιος από την πολυθρόνα του. Έπρεπε να βρίσκεστε εκεί για να κατανοήσετε την ιδιάζουσα συμπεριφορά μας στο νέο μας περιβάλλον.
Δυνατός ήλιος, καθαρός αέρας και άπλετος ωκεανός. Φάτσες εύθυμες και άπειρες επιλογές για να σκοτώσουμε τον διαφεύγων χρόνο. Κοιταχθήκαμε και δώσαμε την υπόσχεση να σπαταλήσουμε κάθε λεπτό ύπαρξής μας σ’ εκείνο το νησί της επαγγελίας με τον πλέον εποικοδομητικό τρόπο.
Θα αφήναμε απλά ένα λεπτό στο τέλος. Για να χαράξουμε στο τοτέμ των αναμνήσεων όλες αυτές τις μοναδικές στιγμές που επρόκειτο να βιώσουμε, ώστε να καταφέρουμε να τις κουβαλήσουμε για το υπολειπόμενο της ζωής μας.
It's poetry, sheer poetry.
Η μουσική ολόγυρα δίχως διακοπή. Ένα soundtrack, στο αποκορύφωμα του «χορού της ζωής».
Μετανιώσαμε που φτάσαμε στο Miss Europa χωρίς ταίρι. Που την δεδομένη στιγμή θα μας εκτόξευε στο απόγειο της ευτυχίας μας. Πεζό, όμως τόσο πραγματικό.
Οτιδήποτε αντιλαμβανόσουν στο Νταμπ Αντούμπα, σε ωθούσε προς το ζευγάρωμα. Οι σειρήνες καλούσαν.
Αποδεχθήκαμε πως οι αληθινές διακοπές, πέραν του χώρου, σχετίζονται και με τον χρόνο. Ο Μπεν έδειχνε ταλαιπωρημένος από την κούραση της νύχτας. Εγώ πάλι, έδειχνα κουρασμένος από το ταλαίπωρο πρωινό ξύπνημα.
Επομένως, χωρίς παρεξήγηση αποδεχτήκαμε τα αποθυμένα της καθημερινότητας και αποφασίσαμε να τραβήξει ο καθένας τον δικό του ονειρεμένο δρόμο.
Ο Μπεν εκμεταλλευόταν στο έπακρο το ζωντανό πρωινό φως από το ξημέρωμα. Άρχιζε με διαλογισμό, έπαιρνε παραμάσχαλα την σανίδα και κοντραριζόταν με τον άνεμο για να καταλήξει στο μπαράκι της ακτής. Έκανε τη φιγούρα του και επιστρατεύοντας τα επικοινωνιακά του χαρίσματα, έδινε την έναρξη σ’ ένα ασταμάτητο πανηγύρι.
Από την άλλη… αξιοποιούσα κάθε βραδιά. Έλιωνα με ποτά που δεν μπρούσα καν να προφέρω την ονομασία τους. Αναζητούσα ακροατήριο για να φιλοσοφήσω άσκοπα υπό τους τρεμουλιαστούς ντιζαινάτους πυρσούς. Τέλος, ανέμενα την αυγή για να κλείσω τον κύκλο μου.
Μέναμε θεωρητικά στο ίδιο δωμάτιο που χρησιμοποιούσαμε μόνο για ύπνο. Τα προγράμματά μας ήταν τέτοια που δεν ταυτίζονταν καθόλου. Έτσι δεν συναντηθήκαμε στα κοντινά κρεβάτια μας . Ως σημείο συνάντησης και απολογισμού ορίστηκε το υπερυψωμένο ρεστοράν στα Δυτικά. Εκεί, άλλος για «πρωινό» άλλος για «δείπνο» βρισκόμασταν για τον ημερήσιο απολογισμό και για να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας.
Μέχρι το ηλιοβασίλεμα. Αλήθεια, από εκείνο το αίθριο συνειδητοποιείς πως η λέξη «μαγευτικό» ξοδεύεται άδικα δίχως να εναρμονιστεί με το θέαμα που αντίκριζες.
Το ροζ γινόταν μωβ, που γινόταν κόκκινο, που αποκτούσε πορτοκαλί χροιά καθώς παραδινόταν στο σκοτάδι. Δύσκολο να φανταστώ πως μια τέτοια εναλλαγή θα μπορούσε να σε κάνει ευάλωτο με μια απλή ματιά.
Δεν άργησε η στιγμή που εντοπίσαμε τις αδελφές ψυχές.
Η Μπλανς έδειχνε θεοκόμματος! Με αριστοκρατική φινέτσα και προσεγμένο ντύσιμο, συνόδευε τον Μπεν σε κάθε του βήμα. Δεν μιλούσε, ενώ αν το έκανε οι λέξεις έβγαιναν σοβαρές και μετρημένες, όχι παραπέρα από τα αιχμηρά της σκουλαρίκια. Έτσι δεν έτυχε να την ψυχολογήσω αρκετά. Δεν χρειαζόταν, ο Μπεν την κοίταζε στα μάτια και καταλάβαινε την κάθε της σκέψη.
Μακάρι να γινόταν το ίδιο και με την δικιά μου!
Γλώσσα δεν μάζευε. Η σπαστή ερεθιστική της προφορά έπαυε να υφίσταται μετά από ένα δεκάλεπτο. Αν μπορούσες να πιάσεις ότι εκτόξευε η τζαζεμένη Ζωρζέτ έβγαζες νόημα. Όταν προλάβαινες… Η γαζέλα που είχα την τιμή να φιλάω συνεχώς για να μη μας κάνουν παρατήρηση ήταν μιγάδα. Μισή από τη Γουαδελούπη και μισή δική μου!
Γαλλίδες και οι δυο, δυσκολευόμασταν στην απόδοση. Όμως όπως ωρύεται διαρκώς μια άλλη ψυχή:
«Τι είναι τελικά η επικοινωνία μας με το άλλο φύλο;
Μια στοιχειώδη κατανόηση για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις!»
Ευχή όλων να μένουμε έτσι για πάντα. Τα πρόσωπά μας έλαμπαν, όχι εξαιτίας του παραπανίσιου αντηλιακού. Υπήρχε κάτι ακόμα. Που φοβόμασταν να ορίσουμε και ξορκίζαμε να μην μας εγκαταλείψει.
Για το τι είναι η ατόφια ευτυχία, πολλά μπορούν να γραφτούν.
Μέχρι εκείνο το σημείο τα πηγαίναμε καλά. Και τότε και νωρίτερα. Μια ρημάδα απορία με ενοχλούσε αλλά δίσταζα να τη αφήσω να κυκλοφορήσει ανεξέλεγκτα. Πιθανότατα να την είχε και ο Μπεν, αλλά κανένας δεν τολμούσε να την πετάξει στο τραπέζι.
Το «μετά»! Αυτό το γ@μημένο «μετά».
Miss Europa Disco Dancer / Brutally becomes a no hoper
Στις αγκαλιές των Μπλανς και Ζωρζέτ, χτυπήσαμε φλέβα.
Άντε πριν το «αντίο» να τις πείσεις να σε ακολουθήσουν στο γκασμαδονήσι.
Πείτε μας εσείς τι θα γινόντουσαν τέτοια εργαλεία;
Να σας πω εγώ;
Αργά ή γρήγορα θα μαράζωναν. Το γνωρίζαμε καλά, να το επεξεργαστούμε δεν θέλαμε. Έτσι ο χρόνος κυλούσε μακριά από μίζερους ορθολογισμούς.
Ζούσαμε σ’ ένα αληθινό ψέμα, όσο κρατούσε.
Δεν έχω την παραμικρή υποψία σχετικά με το τι θα γινόταν εάν όλα εξελίσσονταν κανονικά. Μάλλον ένα πικρό φινάλε;
Έλα ντε!
Miss Europa Disco Dancer / Had you luck and had your chances
Εφόσον περιφερόμασταν στην ψευδαίσθηση του ιδανικού, οποιοδήποτε αλλοπρόσαλλο γεγονός φάνταζε ευπρόσδεκτο.
Μέρες ολόκληρες και η μουσική δεν έπαυσε να επαναλαμβάνεται.
Μέχρι εκείνο το απόγευμα…
Καθίσαμε και ακούγαμε άλλο ένα παραλήρημα της Ζωρζέτ να ανακλά στα σκουλαρίκια της Μπλανς. Έως που σε μια στιγμιαία παύση της, δεν ακουγόταν τίποτα. Πλήρης σιγή στα ηχεία.
Δεν κράτησε πολύ. Τα χορευτικά σταμάτησαν και όλοι κοιταζόμασταν.
«Ladies and gentlemen», είπε μια φωνή με αποικιακή χροιά.
Για να μην χάσει στην μετάφραση, θα σας κάνω το ψυχικό να σας το αποδώσω στη σωστή του διάσταση:
«Αγαπητοί προσκεκλημένοι του Νταμπ Αντούμπα. Σε λίγες ώρες θα πρέπει να εγκαταλείψετε το λατρεμένο μας νησί. Θα σας πρότεινα να βιαστείτε. Το λέω αυτό διότι πνέει προς την περιοχή ένας πανίσχυρος τυφώνας. Ονομάζεται Αλμπάσκας και δεν ενδέχεται… είναι σίγουρο… θα πλήξει τις εγκαταστάσεις μας! Ποιος ξέρει; Μπορεί να πεθάνετε… μπορεί και όχι. Για καθαρά νομικούς λόγους… είμαστε υποχρεωμένοι να συμβουλέψουμε να εξαφανιστείτε… τώρα! Τα πλοιάρια περιμένουν στο μόλο. Δεν θα μείνουν για πολύ, γι’ αυτό σας συνιστούμε να τα μαζέψετε και να ξεκουμπιστείτε. Είπα… τώρα! Γιατί διαφορετικά… αλίμονό σας… γιατί μετά θα είναι πολύ αργά! Τελευταία ειδοποίηση. Από την διεύθυνση. Ευχαριστώ πολύ. Συγνώμη για την αναστάτωση. Συνεχίζουμε κανονικά».
Μάλιστα! Εντάξει, όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι. Μας έκανε εντύπωση πως παρά την καταστροφολογία της φωνής, ελάχιστοι πανικοβλήθηκαν και έτρεχαν προς τα πλοιάρια. Κάτι τσαρτεροτσόλια μονάχα. Όλοι οι υπόλοιποι τον χαβά τους κι εμείς από δίπλα.
Κοίταξα τον Μπεν με περιέργεια. Δεν είχα καμία ιδέα. Εκείνος ήταν αποφασισμένος:
«Δεν το κουνάω από εδώ!»
«Καλά λες. Ούτε βήμα», συμφώνησα.
«Κοίταξε τες Πόθ. Εεεπ… την δικιά σου εννοώ! Κοίταξε τες καλά. Και μετά ρίξε ένα βλέφαρο τριγύρω».
Δεν χρειάστηκε. Κατάλαβα απόλυτα που ήθελε να καταλήξει.
«Έχεις δίκιο, Μπεν. Αυτό που ψάχναμε μια ζωή το βρήκαμε. Αργήσαμε, όμως τα καταφέραμε. Δεν θα αφήσω κάποιον Αλμπάσκα να με ξενερώσει στα καλύτερα».
«Δηλαδή; Μαζί μου;» αναρωτήθηκε.
«Εντελώς!»
Μας ξύπνησε το πατριωτικό μας.
«Καλύτερα μιας ώρας την ψεύτικη ζωή παρά σαράντα χρόνια αλήθεια και ντροπή!»
«Ποια μια ώρα; Ο μάστορας το ξεκαθάρισε. Είπε πως έχουμε λίγες ώρες ακόμα. Δηλαδή… παραπάνω! Και σ’ αυτό παραμένουμε κωλόφαρδοι!»
Δεν έχει σημασία ποιος πέταξε τι. Η ουσία είναι πως το πιστεύαμε!
Λένε πως η βλακεία ξεχωρίζει από τον ηρωισμό με μια λεπτή κλωστή. Σε ποια μεριά την κλωστής θα καταλήξεις, είναι θέμα οπτικής. Και συνήθως, το κρίνει η ιστορία.
Δεν πετούσαμε στα σύννεφα. Ξέραμε πως ζούσαμε με ημερομηνία λήξης σ’ έναν πλαστικό κόσμο. Επιλέξαμε ν’ αντιμετωπίσουμε στα ίσια την απειλή, με άγνοια κινδύνου. Όχι εξαιτίας της αφέλειας. Περισσότερο επειδή είχαμε πάρει μια γεύση για το πώς περίπου θα μοιάζουν τα Ουράνια. Όπως και να είχε, καλύτερα δεν θα βρίσκαμε! Επομένως ποια η διαφορά;
Miss Europa Disco Dancer / I never reached the supernova
Αγκαλιά με την ιδανική παρέα, εκμεταλλευόμασταν μέχρι την ύστατη ώρα τους καρπούς που μας προσέφερε το ξενοδοχείο που δεν κατάφερε ποτέ να γίνει κουκίδα στον χάρτη. Αναμέναμε απερίσπαστοι το τέλος, όπως και να μας το είχαν προαναγγείλει.
…
Έπιασε ψύχρα. Η κρίσιμη στιγμή απείχε ελάχιστα.
Ο ουρανός δεν χρωματίστηκε για πρώτη φορά.
So messed up, the world turns grey
Γκριζαμάρα παντού. Η γη κάτω απ’ τα πόδια μας έτρεμε.
Τα ηχεία άρχισαν να συντονίζονται και η μουσική να δέχεται παράσιτα. Όλο και περισσότερο μέχρι που έπεσε το ρεύμα. Τα φώτα έσβησαν μαζί με τις φλόγες στους πυρσούς.
Φυσούσε και το ένοιωθες εντονότερα.
Από το σημείο που αποχαιρετούσαμε εγκάρδια τον ήλιο, διέκρινες ένα τεράστιο ακανόνιστο πράγμα, όμοιό του δεν είχα ξαναδεί.
Φαίνεται πως η ίδια η φύση τα είχε πάρει με τις χαρές και τα πανηγύρια που στήναμε απερίσπαστοι. Ήταν τόσο οργισμένη που μας έστειλε συστημένο ότι πιο αποκρουστικό και μανιασμένο διέθετε.
Τον Αλμπάσκα!
Όσο ψύχραιμοι και ήμασταν στις κρίσεις, μπροστά του δεν μας έπαιρνε. Πήραμε τα κορίτσια και μέσα στο πανικόβλητο πλήθος κρυφτήκαμε στο σημείο που θεωρούσαμε πως θα μας παρείχε μεγαλύτερη ασφάλεια.
Το κουβούκλιο του DJ!
Δίπλα στην θάλασσα μεγαλώσαμε. Γνωρίζαμε απόλυτα πως κάνει όποτε τα παίρνει στο κρανίο. «Ουουου, ουουου», αν μπορώ να σας το αποδώσω στο χαρτί.
Αυτά στο πέλαγος. Διότι ο εν λόγω τυφώνας ήταν του ωκεανού. Και ως αρχιτσάτσος του, έδειχνε κακιασμένος. Εκείνος έκανε διαφορετικά:
«Ουουσσσστ, Ουουσσσστ»
Γαντζωθήκαμε γερά και οι τέσσερις.
Κράτησε ώρα.
Ακούγαμε φωνές και τα πούστικα «Ουουσσστ». Κρότους με βροντές και πράγματα να συγκρούονται και να σπάνε με θόρυβο.
Κανένας μας δεν τόλμησε να μετακινηθεί.
It’s agony, sheer agony
Ποιος δεν θα κώλωνε στην θέση μας;
Κάποτε θα σταματούσε. Έτσι πάνε αυτά.
Η δίνη πέρασε αλλά δεν ακούμπησε. Ξυστά από τα κεφάλια μας, ξηλώνει την χορταρένια σκεπή και τα καραβόπανα. Κοιτάξαμε ψηλά.
Το σκηνικό πρωτόγνωρο.
Ένα πανίσχυρο γκρίζο πράγμα ταλανιζόταν κυκλικά ακριβώς από πάνω μας. Παρασύροντας οτιδήποτε δεν πρόλαβε να προστατευτεί. Όμοια με την ροπή των χεριών στις φιγούρες.
Φοίνικες και παλικάρια γίνηκαν μαλλιά – κουβάρια.
Τι ηχεία, τι γκομενάκια, τι παρασόλια, τι ποτήρια, τι σαγιονάρες, τι κρεβάτια, τι αναμνήσεις…
Τι εμπειρία!
Τον σεβόμασταν, δεν τον φοβόμασταν αυτόν τον Αλμπάσκα.
Άργησε, αλλά βαρέθηκε και μας παράτησε.
Μόλις σιγουρευτήκαμε, ξεθαρρέψαμε και δειλά βγήκαμε από το κουβούκλιο που αποδείχθηκε σωτήριο.

(συνεχίζεται… όπως και η ζωή!)