Τα λεπτά στο Νταμπ Αντούμπα (το τέλος)

Miss Europa Disco Dancer / Wake up drunk and then fall over
Τα πάντα μαρτυρούσαν την άνιση μάχη που εξελίχθηκε.
Ζητάω ταπεινά συγνώμη. Ακόμη δεν είμαι σε θέση να σας περιγράψω την καταστροφή που αντικρίσαμε. Τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Σμπαραλιάστηκαν τα πάντα και ξεκληρίστηκαν οι μισοί θαμώνες.
Η Ζωρζέτ έπαψε να μιλάει. Η Μπλανς άφησε ένα δάκρυ να παρασύρει την σκούρα μάσκαρα. Μονάχα το κύμα διατάρασσε την πένθιμη σιγή.
Μου έχει κοπεί απότομα το γέλιο άπειρες φορές. Ποτέ όμως με τόσο άδικο τρόπο.
Ξέραμε ακριβώς τι μας είχε χτυπήσει, ούτε λόγος.
Πως μπορέσαμε να αφήσουμε απροστάτευτο τέτοιο παράδεισο;
Ήμασταν οργισμένοι, ήμασταν λυπημένοι. Αλλά πάνω απ’ όλα αναλογιζόμασταν τις ευθύνες που μας αντιστοιχούσαν. Υπνωτισμένοι στα «εγώ» μας και την αδιάκοπη διασκέδαση, γιγαντώσαμε την ματαιοδοξία. Με αποτέλεσμα να καταρρεύσει και να μας θάψει στα συντρίμμια της.
Πολλές φορές δεν είναι καθ’ εαυτού τα γεγονότα που σε ισοπεδώνουν. Αλλά η διάθεση για αυτοκριτική. Και τη δεδομένη στιγμή μόνο η αυτοκριτική μας είχε μείνει.
Όσοι νοματαίοι τύχαμε να επιζήσουμε, μαζευτήκαμε και εγκατασταθήκαμε πρόχειρα στα μισογκρεμισμένα κτίρια. Σαν πιτσιρίκια που τόλμησαν να ξενυχτήσουν και στάλθηκαν στα κρεβάτια τους κατσαδιασμένα. Αποφεύγαμε να χαζεύουμε τα πειστήρια του μένους που προηγήθηκε. Κανείς μας δεν τολμούσε να αμβλύνει τον ανθρώπινο πόνο που μας είχε κυριεύσει. Ούτε φωτιά ανάψαμε καθώς ο ένας μετά τον άλλο έκλεινε τα μάτια. Στην απελπισμένη τους προσπάθεια να ξυπνήσουν το επόμενο πρωί και να αποδειχθούν όλα ένα κακόγουστο εφιαλτικό αστείο.
Στα ξαφνικά μας βρήκε.
Όπως με την αντίσταση σε μία λάμπα. Τσαφ! Και παραδίνεσαι στο σκοτάδι.
Παρατηρούσα τον Μπεν να πηγαινοέρχεται στην προσπάθεια να εκτονώσει τα νεύρα του. Σε ανύποπτο χρόνο μας άφησε και κατηφόρισε για το αγαπημένο του μπαλκόνι στο εστιατόριο.
Όταν αποκοιμήθηκαν οι κοπέλες τον ακολούθησα.
«Άσε με Πόθ. Άσε με», επαναλάμβανε κοφτά και έκανε να φύγει για να μην τον πετύχω φορτισμένο.
«Τι έγινε;» προσπαθούσα να ψελλίσω, όμως οι λέξεις δεν είχαν το κουράγιο να φτάσουν μέχρι αυτόν.
Σκαρφαλώσαμε το περβάζι και καθίσαμε αγκαλιάζοντας τα γόνατα, με τις πλάτες γυρισμένες, αγναντεύοντας το απέραντο μαύρο. Δίχως ηθικό, επικοινωνούσαμε δια της σιωπής.
Πέρασε τόσος χρόνος ώστε να ξεχάσουμε που βρισκόμασταν.
«Αν ήσουν στον πάγκο σου, τι θα μου έφτιαχνες για να με γιατρέψεις;» ρώτησα, δεν ξέρω γιατί, πιθανόν από αμηχανία.
«Ρούμι… με βασιλικό», είπε βιαστικά για να δείξει πως δεν με αγνοεί.
«Το έχεις δοκιμάσει Μπεν;»
«Όχι. Αλλά στην κατάστασή σου, θα το έπινες…» προσπάθησε να γελάσει.
«Μου κάνει… άσπρο πάτο», δέχτηκα.
«Ενώ εσύ; Τι βιβλίο θα μου πρότεινες για να απαλύνω τον πόνο»
«Μισό λεπτό…», προανήγγειλα, περισσότερο για να καταλήξω σε τίτλο που θα του έδινε κουράγιο. Δεν θα του έλεγα κάτι που είχε ήδη διαβάσει. Θα προτιμούσα έναν τίτλο που θα τον τραβούσε. Έτσι κατέληξα:
«Ένα βιβλίο έχω. Παρ’ το και φύγε. Μαρσέλ Προυστ… ο Ξανακερδισμένος Χρόνος…»
«Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Αλλά εσύ θα το διάβαζες…»
Ανόητες κουβέντες.
Βλέπετε, καθημερινά στα μαγαζιά μας ερχόμαστε σε επαφή με κόσμο. Αν δεν ψάχνουν κάτι εξαιρετικά συγκεκριμένο, θα ήθελαν να τους δώσουμε εμείς την λύση. Ακόμη κι αν δεν είχαμε την παραμικρή υποψία, στηριζόντουσαν πάνω μας για να δικαιολογηθούν. Είτε τους πρότεινα βιβλίο, είτε ο Μπεν τους έβαζε ποτό, εκείνοι αναζητούσαν σε εμάς την καβάντζα για την επιλογή τους, ασχέτως αν τους έβγαινε ή όχι. Εμείς προτείνουμε, εκείνοι αποφασίζουν και μας επιστρέφουν την ευθύνη.
Έτσι μέσα στη νύχτα και την απελπισία μας, ανταλλάσαμε «καβάντζες», για θεωρητικές επιλογές που ενδεχομένως να μας ντόπαραν ψυχολογικά.
Περίμενα να δεχθεί την υποθετική μου πρόταση και να τον αφήσω για να επιστρέψω με τους υπόλοιπους. Δεν απάντησε αμέσως. Σε αντίθεση μ’ εμένα, το επεξεργάστηκε. Άλλη μια ένδειξη πως το βιβλίο απαιτεί σχολαστικότερο σερβίρισμα!
Miss Europa Disco Dancer / Feel the drug of your persona
Η παύση πρόδιδε προβληματισμό.
«Δηλαδή; Τι θέλει να σου πει;» αναρωτήθηκε..
«Ξέρω ‘γω. Αλληγορία είναι…»
«Αυτό είναι! Θα το πάρω!», παλάβωσε.
«Τι εννοείς;» απόρησα.
«Αν πεισμώσαμε προηγουμένως και δεν εγκαταλείψαμε το νησί, το πράξαμε επειδή μαχόμασταν να παγώσουμε τις στιγμές».
«Σαφώς, αλλά τώρα τις χάσαμε ανεπιστρεπτί…»
«Μέγα Λάθος! Ο χρόνος που έφυγε… υπάρχει ακόμα. Αρκεί να τον ξανακερδίσουμε».
«Τι εννοείς Μπεν; Δεν είμαι σε θέση να σε ακολουθήσω».
«Στα παπ@ρια μου τι έγραψε ο Προυστ. Μου αρκεί η διατύπωση!»
«Αααντέεε… Πέσε για ύπνο φιλαράκι. Τα λέμε αύριο…»
«Σταμάτα! Είναι απλό. Ο χρόνος που χάσαμε πρόκειται για ευτυχισμένες στιγμές. Που προέρχονται από εικόνες. Αν πετύχουμε να φτιάξουμε εκ νέου εκείνες τις εικόνες, θα ζήσουμε τις χαμένες στιγμές και έπειτα θα φτάσουμε στον χρόνο πριν τον Αλμπάσκα! Στον ξανακερδισμένο χρόνο!»
Αυτό το παιδί. Όσα κοινά και να είχαμε, πάντα θα προέκυπταν οι διαφορές για να μας θυμίζουν πως ανήκουμε σε διαφορετικές ράτσες.
«Τόση αισιοδοξία αγαπητέ; Όλα καταστράφηκαν! Πες πως έχεις δίκιο. Μαζί σου. Είναι αδύνατο να ξαναχτίσουμε τον κόσμο του Miss Europa!»
Σε αντίθεση μ’ εμένα, ο Μπεν ουδέποτε απογοητευόταν.
«Ας το επάνω μου…» επέμεινε όπως το είχα κάνει κάποτε με αφέλεια.
Δίχως το κουράγιο να σιγοντάρω τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του, τον άφησα και αποκοιμήθηκα, σε μια προσπάθεια να αποβάλω την ένταση από το σοκ που είχαμε ζήσει νωρίτερα.
…
Ουδέποτε στο Νταμπ Αντούμπα ακολουθούσαν όλοι το ίδιο πρόγραμμα. Τα δεδομένα είχαν αλλάξει. Ζωντανοί νεκροί, εξήλθαμε των κτιρίων μήπως και είχε διαφοροποιηθεί θετικά κάτι.
Μάταια. Δυστυχώς τα πάντα επιβεβαίωναν την πραγματικότητα.
Ένα μόνο χαμόγελο περιφερόταν στην λευκή άμμο και εκείνο ήταν προσκολλημένο στον Μπεν. Μας κάλεσε προς το μέρος του. Μόλις μαζευτήκαμε, ήταν αποφασισμένος να μας ανακοινώσει τι ακριβώς επεξεργαζόταν κατά τη διάρκεια που είχαμε πέσει σε λήθαργο.
«Φίλτατοι. Λατρεμένες καρικατούρες των ονείρων μου. Δεν αξίζει να πέφτετε. Ένα πράγμα που δεν χρειάστηκε να με ρωτήσετε μέχρι τώρα… είναι πως είμαι Νίντζα»!
Α, ρε Μπεν!
Μερικές φορές, υπάρχουν πράγματα σε μια φιλία που πρέπει να διατηρούνται ανέπαφα. Για να μην διαταράσσεται η μαγεία!
«Δεν είμαι αφελής. Είμαι Νίντζα! Είμαστε λίγοι, η αλήθεια να λέγεται. Όμως πάντα, όπου κι αν βρεθούμε, καταφέρνουμε να επικοινωνούμε. Να σπεύδουμε να βοηθήσουμε τα’ αδέλφια μας. Από αλληλεγγύη όταν μας χρειαστούν»!
Χαζέψαμε!
«Πάντα έτσι γίνεται όταν το ανακοινώνω. Μην παραξενεύεστε. Οι Νίντζα υπάρχουν παντού. Έτσι, χτες το βράδυ κάλεσα όλους τους Νίντζα της Καραϊβικής, γνωστούς και ως Μαύρους Σαμουράι! Αν πήραν το μήνυμά μου, φτάνουν στο νησί σύντομα».
«Παίζεις με τον πόνο μας;» διαμαρτυρηθήκαν.
«Καθόλου. Να ‘τοι!» απάντησε και έδειξε μερικά φουσκωτά που κατευθυνόντουσαν προς την ακτή!
Σαν κανονική απόβαση, οι βάρκες σύρθηκαν στην παραλία και ένα τσούρμο μαυροντυμένοι τύποι άρχισαν να πηδάνε πάνω κάτω σαν τις ακρίδες. Ντυμένοι στα μαύρα, έμοιαζαν όπως και οι συνάδελφοί τους στις βιντεοκασέτες. Με τη διαφορά πως, λόγω της καταγωγής τους, τους ήταν αδιανόητο να κουρέψουν τα κοτσιδάκια. Ήταν κανονικοί Νίντζα με dreadlocks!
Πλησίασα με τρόπο το φίλο μου.
«Δε μου λες; Είναι τίποτα σόι ή… μπα».
«Οι καλύτεροι», εκμυστηρεύτηκε.
«Δηλαδή… δεν το ξέρω το συνάφι σας… έχουν πολλά – πως τα λέτε- Νταν;»
«Άσε μας ρε Πόθ. Ναι, έχουν πολλά. Γειά Χαρά Νταν!»
Γύρισε στους επιζώντες και τους έθεσε ένα δίλλημα.
«Οι Μαύροι Σαμουράι είναι η σωτηρία που ψάχνουμε. Είτε μας πάνε σε ασφαλές μέρος και ανεβαίνουμε στο πρώτο αεροπλάνο για τα σπίτια μας. Είτε μας βοηθάνε να στήσουμε το Miss Europa όπως το αγαπήσαμε. Η επιλογή δική σας…»
Οι εξελίξεις ομολογώ ήταν πιο απότομες από τον τυφώνα. Έπρεπε να διαλέξουμε ξαφνικά, ενώ τον Αλμπάσκα τον βλέπαμε αργά και βασανιστικά.
Κάποιοι ξεκίνησαν να κινούνται προς τις βάρκες και σιγά σιγά οι υπόλοιποι ακολουθούσαν μπουλούκι. Μαζί και οι κοπέλες μας.
Δίστασα να κάνω το βήμα. Αισθανόμουν περίεργα. Διαφωνούσα από την αρχή με τον Μπεν. Δεν το στήριξα. Έβλεπα το πλήθος να φεύγει και έριχνα ματιές στην διαφαινόμενη απογοήτευση στο πρόσωπό του.
Μ’ έπιασε μια κρίση συνείδησης. Δεν θα άλλαζε κάτι αν δοκιμάζαμε την τρέλα που μου παρουσίασε αποβραδίς. Εξάλλου από όμοιες σκέψεις έχει επιτύχει ο άνθρωπος να εξελιχθεί. Να χαρτογραφήσει τον κόσμο. Να διευκολύνει την ζωή του. Να βρεθεί στο διάστημα. Από μια τρέλα
Θα μπορούσε η θεωρία του Μπεν να μας οδηγήσει πράγματι στον Ξανακερδισμένο Χρόνο, όπως εκείνος τον είχε αντιληφθεί;
Έπρεπε να μάθουμε. Όμως πρώτα έπρεπε να σταματήσω την εύκολη φυγή. Ιδέα δεν είχα πως θα τους σταματούσα. Ψυχολογία των μαζών. Αν κάτι μοιραζόμασταν εξίσου στο Νταμπ Αντούμπα, αυτό ήταν το επαναλαμβανόμενο κομμάτι.
«Miss Europa Disco Dancer / Favorite son and favorite daughter», σιγοτραγουδούσα τους στίχους.
Έπιασε!
Ο ένας μετά τον άλλο, αντέστρεφε την πορεία του και συνέκλινε προς το κουβούκλιο του DJ όπου είχε παραμείνει ο Μπεν, παρακολουθώντας τις εξελίξεις.
«Τελικά, είστε μαζί μου ;;;» αποκρίθηκε με σθεναρή φωνή.
«Braindead Motherfuckers! Braindead Motherfuckers!» παραληρήσαμε!
…
Ζήτω ο Ξανακερδισμένος Χρόνος!
Όχι του Προυστ. Του Μπεν!
Όλοι βοηθήσαμε τους Μαύρους Σαμουράι που μόλις σ’ ένα εικοσιτετράωρο είχαν επιδιορθώσει τα πάντα, καθιστώντας το Miss Europa λειτουργικό και πιο γυαλισμένο από ποτέ. Βρεθήκαμε ξανά στην καρδιά της επανάστασης, στο κουβούκλιο.
Ο Μπεν από το πόστο του, φανερά καταβεβλημένος από την προσπάθεια, προέβη στο καταστατικό της νέας εποχής.
«Απόκληροι της καθημερινότητας, συγκεντρωθήκαμε εδώ για να δηλώσουμε παρών. Στον αγώνα μας να ανακτήσουμε ξανά τα κεκτημένα του χρόνου που μας είχαν κλέψει δίχως επιλογή. Να αποδείξουμε πως είμαστε ικανοί να επαναφέρουμε στη ζωή μας τα λεπτά του Νταμπ Αντούμπα. Με κάθε επισημότητα, έχω την τιμή να σας αναγγείλω πως από την στιγμή ετούτη σας καθιστώ συναγωνιστές και πολίτες… της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ξανακερδισμένου Χρόνου»!
Ο τυφώνας είχε σκορπίσει την σημαία από τον ιστό. Νέα αρχή, νέα σύμβολα σκέφτηκα. Μάζεψα ένα κίτρινο λουλουδάτο παρεό που είχε ξεβράσει η θάλασσα και με αργές κινήσεις το ύψωσα στην νέα του θέση!
Υποσχεθήκαμε.
Πως για να διατηρήσουμε τον χρόνο ανέπαφο στην φθορά, έπρεπε να τον πολεμήσουμε. Να συγκρουστούμε με αυτόν, σε μια μάχη που κανείς δεν κατάφερε να επικρατήσει.
Καταλήξαμε πως θα αγωνιστούμε μέχρι τελικής πτώσης. Δεχτήκαμε πως ο χρόνος μπορεί να είναι μια κατάσταση του μυαλού και μόνο. Δείγμα που πετύχαμε να επιστρέψουμε στον Ξανακερδισμένο Χρόνο!
Έτσι, δίχως ανεκτικότητα απαγορεύτηκε η οποιαδήποτε αναφορά σ’ αυτόν. Ποτέ ξανά! Από την καθομιλουμένη φρασεολογία όπως «σε λίγο», «μισό λεπτό» έως τους χρονικούς προσδιορισμούς όπως «τέλος» ή «αρχή».
Συμβιβαστήκαμε σε κάτι πολύ δύσκολο. Μια εξωπραγματική παραδοχή που ουδέποτε τόλμησε άνθρωπος στο πέρασμά του. Όποιος δεν θα το αποδεχόταν, δεν είχε θέση στο νησί. Αυτή ήταν η συμφωνία, με τον ξύλινο μόλο να βρίσκεται μόνιμα ανοικτός σε αφίξεις και σε αναχωρήσεις.
Μοναδική εξαίρεση, το «πάντα» και το «ποτέ».
Άκρως σαλεμένο. Μας αρκούσε που το επιχειρούσαμε!
Δεν επικεντρωνόμασταν στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά στην προσπάθεια, όπου και αν μας οδηγούσε!
Συγκεντρώσαμε οτιδήποτε πρόδιδε το πέρασμα του χρόνου και το κατέγραφε. Ρολόγια, ημερολόγια, τηλέφωνα… τα πάντα στην πυρά!
Τα μαζέψαμε σε ένα μεγάλο σωρό στην παραλία και ανάψαμε φωτιά, αποχαιρετώντας τα φουσκωτά με τους μυστήριους Νίντζα.
«Στην αιωνιότητα», βροντοφωνάξαμε άπαντες και ο Μπεν πάτησε το κουμπί.
Miss Europa Disco Dancer
Η μουσική άρχισε ξανά, δίχως τελειωμό!
Ξεχυθήκαμε στις παλιές μας συνήθειες. Δίχως περιορισμούς και ωράρια. Τα λεπτά έπαψαν να μας απασχολούν όπως πριν. Αγνοούσαμε τι σηματοδοτούσε το ηλιοβασίλεμα και υπνωτισμένοι, απολαμβάναμε χωρίς το άγχος του χρονικού περιορισμού!
…
Κόσμος ερχόταν για να γνωρίσει από κοντά την ιδιαιτερότητα του νησιού δίχως χρόνο. Πόσο παρέμενε κανένας δεν θυμόταν, γιατί κανένας δεν καθόταν να μετρήσει.
Μέρες, εβδομάδες, μήνες, δεν είχε σημασία.
Ήταν γνωστό εκ των προτέρων.
Εφόσον μπορούσες να ανεχθείς έναν κόσμο που εθελοτυφλούσε στο πέρασμα του χρόνου, έμενες για πάντα!
Πολύ αργότερα διαπίστωσα πως την βγάλαμε έτσι για ένα εξάμηνο!
Έξι μήνες με την ίδια ένταση, το ίδιο πάθος, τις ίδιες γυναίκες!
Και σίγουρα, έξι μήνες με το ίδιο τραγούδι. Συνέχεια!
Ξέρω, δεν είναι ότι λογικότερο έχετε ακούσει. Μπορεί να αμφισβητείτε την ειλικρίνεια των λεγομένων μου. Πιθανόν και την ψυχική μου υγεία.
Θα ήθελα να αναλογιστείτε μήπως πρόκειται για παθολογική ζήλεια!
Ο Μπεν ως κυβερνήτης πλέον, απέκτησε το δικό του δωμάτιο και παρά τα αντίθετα προγράμματα βρισκόμασταν τακτικά, ας πούμε κάθε μέρα.
Μπορεί επί της ουσίας τον χρόνο να μην νικήσαμε, αλλά διαπιστώσαμε πως καταφέραμε να του επιφέρουμε σημαντικό πλήγμα γοήτρου!
Με τα στοιχεία της φύσης διατηρούσαμε κάποιες εκκρεμότητες…
Ένα πρωινό εμφανίστηκαν ξανά οι Μαύροι Σαμουράι.
Ακόμα δεν κατάλαβα για τους ονόμασαν έτσι αφού ήταν Νίντζα. Αλλά δεν με αφορά γιατί ο Μπεν θα πάρει ανάποδες ξανά και θα μου την πει… (κλείνει το θέμα).
Έφτασαν στο νησί αιρούμενοι σε ελικόπτερα.
Με συνοπτικές διαδικασίες μας οδήγησαν στην παραλία.
Τα μαντάτα ήταν άσχημα.
Ο χρόνος φαινόταν σταθερός, το κλίμα ήταν αυτό που είχε αποκλίνει.
Ένας νέος τυφώνας με την ονομασία «Ματίνα» στόχευε στα μικρά νησάκια. Όχι απλά, τα έπαιρνε και τα σήκωνε. Τα έσβηνε από τον χάρτη. Κυριολεκτικά!
Έτσι, οι Νίντζα που γνώριζαν τις αντιλήψεις περί χρόνου, δεν μπήκαν στο κόπο να μας προειδοποιήσουν. Ήρθαν κατευθείαν λίγο πριν το μοιραίο. Να μας απομακρύνουν μια και καλή.
Άλλους με το μαλακό, άλλους με το ζόρι, μας φόρτωσαν σαν τα ζώα και απογειωθήκαμε. Αποκάλυψη Τώρα!
Χωρίς την δυνατότητα ελιγμών και επιλογής, με μια κυκλική πορεία γύρω από το Νταμπ Αντούμπα μας δόθηκε εκείνο το «τελευταίο λεπτό» για να το αποθανατίσουμε. Να σκαλίσουμε το τοτέμ…
Γνωρίζαμε πως έφτασε το τέλος. Καθόλου δεν μας πήρε από κάτω. Ήμασταν περήφανοι για ότι είχαμε καταφέρει. Οι πάντες.
Η θάλασσα έγλυφε τις ακτές ολόγυρα. Το νερό κατέκλυζε τα ανακαινισμένα δωμάτια του πάλαι ποτέ Miss Europa. Ο ιστός με το κίτρινο παρεό ήταν ότι έμεινε στεγνό.
Παρά τον θόρυβο από τους έλικες, ένας ήχος διαπερνούσε τα τύμπανα.
Ακούστηκε τρεις φορές.
«Φιπιάααα, φιπιάααα, φιπιάααα»
Και το ηδονικό νησί βυθίστηκε στο βασίλειο της ράστα Ποσειδωνίας.
…
Μην ψάχνετε να εντοπίσετε το Νταμπ Αντούμπα στον χάρτη. Πάει καιρός που εξαφανίστηκε. Μάταια προσπαθείτε.
Σας το λέμε ο Μπεν κι εγώ, δηλαδή.
Είχαμε γίνει μάρτυρες του τελευταίου ασπασμού.
Τα ελικόπτερα φίμωναν της φωνές, αλλά το καταλάβαινες. Όσοι το είχαν ζήσει παρέμεναν χαρούμενοι. Κουνούσαν το μαντίλι και δεν χρειαζόταν να διαβάζεις χείλια για τις σιωπηλές λέξεις που χανόντουσαν.
Miss Europa Disco Dancer / I’m in heaven when I see you
Αποδίδοντας τον απαραίτητο φόρο τιμής που του άρμοζε.
Τι έμεινε απ’ όλα τα παραπάνω;
Το CD!
Όταν ο Μπεν μου ζήτησε να ανατρέξω στα χρονικά εκείνων των διακοπών, δεν δίστασα ούτε στιγμή. Άνοιξα το λευκό σεντόνι και δίχως σκέψεις πέραν των συναισθημάτων, έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό. Ώστε να καταγράψω όσα μας μάγεψαν, όσα μας άλλαξαν και όσα αξίζει να θυμόμαστε.
Δεν υπήρχε λόγος.
Έκτοτε, κάθε φορά που ακούμε τον ύμνο της ευδαιμονίας, ο οργανισμός μας αντιδρά. Τα χέρια τρέμουν, τα μάγουλα σφίγγουν και αν είστε παρατηρητικοί ίσως διακρίνετε ένα ευτυχισμένο δάκρυ που αδυνατεί να κυλήσει.

Γιατί περάσαμε τέλεια, γιατί περάσαμε γαμ@τα!

Υ.Γ. Μια μικρή σκόπιμη παράλειψη. Η Μπλανς και η Ζωρζέτ. Αλλά πιθανόν να το γνωρίζατε και νωρίτερα:
Πείτε μου εσείς μια καλοκαιρινή σχέση που κράτησε έπειτα από τις πρώτες ψιχάλες του φθινοπώρου!

ΤΕΛΟΣ
(για εσάς - για εμάς μια νέα αρχή)

Στον Μπεν.

Για τις γιορτές στο τέλος του 7.

Για το κοντινό πριν και το προσεχές μετά.