Πολικός αστιγματισμός

Είμαι στη γύρα.
Απόψε και κάθε μέρα.
Θέλω τα πάντα.
Επειδή θέλω τα πάντα.
(Jehro – Everything)

Χιονίζει ή βρίσκομαι εκτός πραγματικότητας πάλι. Κοιτάζω τον ουρανό και είναι καθαρός. Σκαλίζω το χώμα και είναι παγερό. Ερημιά. Ψυχή δεν υπάρχει.
Μάλλον δεν χιονίζει. Πάλι βολοδέρνω εκτός τόπου και χρόνου. Δεν έχω ιδέα από που έφτασα εδώ. Ούτε γιατί δεν βρίσκεται τριγύρω κάποιο παλικάρι να ανταλλάξουμε μια κουβέντα.
Κρύο κάνει. Αυτό σας το λέω με σιγουριά. Έχω ξυλιάσει, ένα στάδιο πριν το μούδιασμα. Στέκομαι όρθιος και χαζεύω το τοπίο. Ένα επίπεδο άδειο πράγμα. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία. Να θυμάστε μόνο πως έχει παγωνιά.
Να πάω... που; Μήπως γνωρίζω από που ήρθα και που ήθελα να πάω... Άπλα αριστερά, άπλα δεξιά. Στη μέση ένας δρόμος. Άραγε προς τα πάνω ή προς τα κάτω; Επικίνδυνα διλήμματα με τα γόνατα να τρέμουν. Κι αν πηγαίνω κάπου, κοντεύω ή θέλει δρόμο αρκετό;
Σε ποια απόφαση θα είχα καταλήξει υπό κανονικές συνθήκες;
Ακόμη και σε όνειρο δεν είναι δύσκολο...
Δε γαμιέται! Δεν κάνω βήμα! Θα μείνω εδώ!
Μέτρα πιο κάτω έχει ένα παγκάκι. Εκεί θ’ αράξω.
Αν με ψάχνουν, είναι εμφανές σημείο για να εντοπιστώ.
Αν με ξέχασαν, δεν ενοχλώ κανέναν.
Ξάπλα σ’ ένα παγκάκι.
Ατενίζοντας την άγνωστη παγωνιά.
Μακάρι να ήμουν σε μια παραλία. Μέσα έξω στη θάλασσα. Με τα κοριτσόπουλα παραδίπλα. Με την ενοχλητική λεπτή άμμο. Τις κηλίδες αντηλιακού με ρέγγε και ντελμάρ.
Αλλά πάλι... ακόμα και τότε...
Πιθανόν να σκεφτόμουν αυτό το άδειο σκηνικό.
Και το συγκεκριμένο άβολο παγκάκι.
Μια χαρά!
Ας θεωρηθεί πως εκπληρώνω μια άκαιρη θερινή φαντασίωση!
Κρυώνω όμως είμαι ευτυχής!
Ξεπέρασα τον εαυτό μου. Του έβαλα τρικλοποδιά και έφυγα μπροστά.
Τώρα; Περιμένω να με φτάσει!
Σ’ αυτό το απόμακρο παγκάκι. Στην άκρη αυτού του απάτητου δρόμου.
Ησυχία. Ηρεμία. Διαλογισμός.
Αυτά δεν έψαχνα τόσο καιρό;
Μήπως είναι εκείνο που λένε η ζωή μετά την μαλάκυνση;
Αν ναι, τότε όλα είναι υπέροχα!
Μοναδικό αγκάθι η χαμηλή θερμοκρασία.
Πρέπει να είναι το τίμημα που έπρεπε να πληρώσω!
Η ουσία είναι πως βρίσκομαι στην γύρα.
Όπως κάθε μέρα, έτσι και τώρα.
Χωρίς υποψίες, χωρίς συγκεκριμένο λόγο.
Μουδιασμένος αλλά ευτυχής!
Αν είχα ειδικά ένα πιο χοντρό σακάκι και ένα φραπέ....
Νιρβάνα!
Σκέψεις περίεργες για να μην σε τρελάνει η ομοιομορφία του κενού.
Δεν με ενοχλεί κανένας, ούτε καν ο αέρας
...
Τα παιχνίδια του μυαλού δεν χρονομετρούνται.
Πιθανόν να μη ταξινομούνται.
Αν δεν βαριόμουν αιώνια, θα έμενα για πάντα σ’ εκείνο το παγκάκι.
Πρώτος το βρήκα, μου ανήκει!
Όμως τι θόρυβος είναι αυτός ;
Ποιος μπινές διαταράσσει την γαλήνη;
Πετάγομαι όρθιος αστραπιαία.
Δεν πρέπει ν’ αποκαλύψω σε ξένα μάτια εκείνο το μαγικό παγκάκι.
Ένα σχολικό λεωφορείο πλησιάζει.
Από εκείνα τα Αμερικάνικα.
Που έμπαινε ο Μπράντον και ανατίναζε ο Τερμινέιτορ.
Η ιδανική όχληση για την ιδεατή στιγμή.
Κίτρινο σαν τον ίκτερο διένυε την απόσταση προς το μέρος μου.
Οι αλάδωτες αναρτήσεις ακούγονταν από μακριά.
Πλησίαζε και με τα χέρια στις τσέπες σφύριζα αδιάφορα.
Έφτασε μπροστά μου και σταμάτησε.
Η πόρτα μαζεύτηκε και βρέθηκα φάτσα με τον οδηγό.
Είτε του έμοιαζα πολύ, είτε ήμασταν ίδιοι!
Κοίτα να δεις!
Είχα ξεφύγει τόσο πολύ, που για να με φτάσει, ο εαυτός μου είχε κλέψει το σχολικό λεωφορείο του Μπράντον!
Άδειο ευτυχώς.

(συνεχίζεται)