Εμείς ευχαριστούμε

Είναι από αυτές τις μέρες τις όμορφες.
Ανοιξιάτικο απόγευμα, μόνος στο μαγαζί.
Άπλετο φως και ο καφές που δεν ήρθε.
Ίσως επειδή ξέχασα να τον παραγγείλω.
Χαζεύω το δίκτυο και ρίχνω ματιές στους περαστικούς.
Έφτιαξε ο καιρός και βγήκανε όλα βόλτα.
Διαβάζω ειδήσεις και παρατηρώ ένα εντυπωσιακό γκομενάκι να χαζεύει την σκόνη στην βιτρίνα.
Όσο τους δίνεις σημασία, τόσο σε καβαλάνε. Γυναίκες, πελάτες, μικρή η διαφορά.
Κάνω πως δεν βλέπω και συνεχίζω απερίσπαστος να απολαμβάνω τον χρονικό φόνο.
Δεν άργησε, μπήκε μέσα διστακτικά.
Όμορφα μάτια που δεν κοίταξα.
Ζωντανό ντύσιμο. Καρό φούστα, πράσινη μπλούζα, μαύρο καλτσόν.
Παρά το ταίριασμα, το μάτι πέφτει στα δυο κορακί κοτσιδάκια.
Πακέτο και ένας τύπος, ψιλομαλάκα τον έκοψα κι ας μην έβγαλε άχνα.
Έτσι πάνε συνήθως αυτά. Καπαρωμένα!
Δε βαριέσαι.
Ακολούθησε μια ανόητη ερώτηση για να εισπράξει μια μεγαλοπρεπή άρνηση, όσο πιο μακρόσυρτη έπαιρνε.
Και στον πηγαιμό της προς την εξώπορτα, ένα μόνο πράγμα φάνηκε.
Μπουτάρες αγαπητοί! Μπουτάρες και μόνο μπουτάρες!
«Ευχαριστώ» αποκρίθηκε απογοητευμένη.
«Εμείς ευχαριστούμε» θα της απαντούσα αν και εφόσον περιφερόμουν σε μια διαφορετική διάσταση, απελευθερωμένη από καθωσπρεπισμούς.
Μια μικρή καθημερινή στιγμή σας περιέγραψα.
Από εκείνες που διαρκούν ελάχιστα δευτερόλεπτα και επαναλαμβάνονται σε ανύποπτες στιγμές δίχως να καταντάνε μονότονες.
Που σε πρώτη ανάγνωση φαίνονται πως εξασκούν την μισογύνικη πλευρά μου.
Όμως στην ουσία είναι εκείνα τα μικρά που εξαφανίζουν όποιες δεύτερες σκέψεις για το επάγγελμα και το πόστο που διάλεξα.
Γιατί από πιτσιρίκος, ουδεμία λατρεία αφιέρωνα στα βιβλία.
Στα μπουτάκια ωστόσο...
Κατά βάθος ψησταριά στα Νησιά ήθελα να ανοίξω!
Μετά έμαθα πως στη ζωή θα κάνεις υποχωρήσεις.
Μέχρι που κάποιο πνεύμα που έφυγε πρόσφατα μου έδειξε τον δρόμο.
«Κοίτα τουλάχιστο να το διασκεδάσεις», με συμβούλεψε.
«Προσπαθώ άθλιε ταβλαδόρε», θέλω να του απαντήσω.
Με την ελπίδα να μπαίνουν στο νετ από εκεί πάνω.
Κόσμος συνεχίζει να βαδίζει ποικιλοτρόπως.
Ενίοτε κοντοστέκεται ή χαιρετάει.
Όμως ήρθαν έτσι τα πράγματα τώρα τελευταία, που όσα χαμόγελα, όσα μπουτάκια και όσες ατάκες βολτάρουν προς την σκονισμένη γωνία, σωτηρία δεν υπάρχει.
Δύσκολα συναντώ ρομαντικές περιπτώσεις με προσωπικότητα.
Πήρε λίγο να την συνηθίσω και έπειτα εξαφανίστηκε.
Για να μου προσφέρει ελάχιστα καρέ στην βιτρίνα, συνοδευόμενα από ένα ζεστό χαμόγελο.
Αρκετά για να προσμένω στην επόμενη φορά, αν υπάρξει.
Θλιβερό και κάπως μίζερο.
Αλλά μου είναι αρκετό.
Γιατί το αινιγματικό κόκκινο πλάσμα δεν θ’ αργήσει να εξαφανιστεί μία και καλή.
Το παράπονο που έχω ακόμη είναι πως αυτές οι σύντομες εμφανίσεις της δεν θα μου φτάσουν για να θυμάμαι ένα δυνατό συναίσθημα όπως τώρα.
Όταν γνωρίζεις κάποιον με ημερομηνία λήξης δεν καταστρώνεις μεγαλεπήβολα σχέδια. Πρέπει να το ευχαριστηθείς όσο κρατήσει.
Και πάντα δεν είναι αρκετό!
Παλικάρια μια χαρά είμαι, να την παλέψω αδίκως προσπαθώ.
Ίσως να φταίει και αυτό που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.
Ενθουσιάζομαι εύκολα μου καταλογίζουν σε κάθε ευκαιρία.
Άνοιξη λένε...

Θα περάσει.