Διαβατάρικα όνειρα ημέρας

Όνειρα δεν περιγράφω.
Γιατί είναι προσωπική υπόθεση.
Γιατί αδυνατώ να τα αποτυπώσω.
Γιατί δεν τα θυμάμαι.
Πολλοί βρίσκουν τα όνειρα σημάδια του πεπρωμένου.
Ανήκω στους άλλους, που υποστηρίζουν πως τα όνειρα αποτελούν δίοδο επικοινωνίας με το υποσυνείδητο.
Πιθανόν, όσο κάποιος αποκρυπτογραφεί τις εικόνες που λαμβάνει ασυναίσθητα, τόσο καλύτερα γνωρίζει τον εαυτό του.
Μερικές φορές, σχετίζω τα όνειρα με τα βιβλία.
Ένας αξιοπρεπής αναγνώστης θα διαβάσει ένα βιβλίο ξανά, μετά από χρόνια. Όχι για επανάληψη. Αλλά για να διαπιστώσει κάτι εντελώς διαφορετικό από την πρώτη φορά.
Να συνειδητοποιήσει πως ο ίδιος άλλαξε και όχι το βιβλίο.
Έτσι πρέπει να έγινε πρόσφατα.
Ένα περίεργο όνειρο από τα παλιά.
Τότε είχα τάσεις φυγής.
Κρατούσα λέει την κιθάρα ανάποδα στο ώμο και έφευγα για το άγνωστο.
Μαλακία το έβρισκα. Ίσως επειδή γνώριζα που έπρεπε να κατευθυνθώ.
Σημασία μεγάλη δεν έδωσα.
Τελευταία διακατέχομαι από ένα πνεύμα ανησυχίας.
Έχω την εντύπωση πως το ξαναείδα.
Ακριβώς η ίδια αίσθηση.
Νέες τάσεις φυγής;
Διαφορά μεγάλη είναι πως σίγουρα κάποιοι θα ψάξουν να με βρουν και δεν θα είναι για καλό!
Ανοησίες θα σχολιάσετε, το δίκιο με το μέρος σας.
Για να σπάσω τη μαυρίλα, να προσθέσω πως δεν ξέρω κιθάρα!
Ότι και να σημαίνει αυτό.
Αν πάλι γνώριζα από χορδές, τι κιθαρίστας θα ήμουν;
Ένας αδικοχαμένος Χέντριξ;
Μήπως ένας ανεκμετάλλευτος Ρόσενμπεργκ;
Την απάντηση την ήξερα, παρόλο που δεν θα σας λέει πολλά.
Θα ήθελα να είμαι ένας μελωδικός Τουμάνι Ντιαμπάτ.
Με την γαλάζια κελεμπία.
Ξεκινώντας από το Μάλι. Κουρεμένος!
Με ένα ατσούμπαλο όργανο.
Αποφεύγοντας όμως τον δρόμο για την δύση.
Σ’ ένα καράβι με άπειρους προορισμούς.
Ταξιδεύοντας τρέφεις πάντα ελπίδες.
Πως ένα ενδεχόμενο είναι να βγεις σ’ εκείνο το ευλογημένο νησί.
Που στους δρόμους γράφουνε σπανιόλικα.
Που σε μία γωνιά έχει μια ψησταριά.
Που ψηλά γράφει «Θείος Αύγουστος».
Που πρέπει να υπάρχει για να έχουν τα όνειρα προοπτική.

Ακεφιές έχω σήμερα αγαπητοί.

Πλάκωσαν μαζεμένα.