Τα χρόνια τα παλιά, έπαιζε μια διαφήμιση με έναν τύπο με την τρίχα κάγκελο να σαπουνίζεται προβάλλοντας το γνωστό προϊόν.Ο Αναστόπουλος!
Λόγω των ημερών το όνομα του «μουστάκια» έπαιξε αρκετά στα sms.
Μερικοί μάλιστα απαντούσαν Αληθόπουλος…
Ανοησίες μπορεί να πείτε.
Όμως, όπως και να έχει, αυτές τις γιορτινές μέρες σιχαίνεσαι τις ευχές. Τα ίδια και τα ίδια, τυποποιημένα, ανιαρά και ψευτοσόβαρα.
Τις φετινές πασχαλινές ευχές δεν τις δημοσιεύω, γιατί υπέκρυπταν δόλο!
Πάνω κάτω, με ελάχιστες παραλλαγές, παρόμοιο σύνθημα έστειλα σε όλους εσάς.
Αφήστε που φέτος ντράπηκα να επαναληφθώ και δεν το πήρατε αρκετοί…
Δεύτερη παρατήρηση, το πλήθος γνωστών που γιόρταζαν τώρα κοντά..
Μιας και δεν είμαι διατεθειμένος να γράφω για τον καθέναν χωριστά, ας κάνω εδώ μια σούμα. Ελπίζω να μην παρέλειψα πολλούς.
Έχουμε και λέμε…
Μικρός! Τον Μικρό που σήμερα, στις 29 έχει γενέθλια Είναι ίσως η μόνη ημερομηνία που δεν ξεχνώ ποτέ μετά τις δικιές μου. Ακόμη και τώρα που έχουμε ξεφύγει και οι δύο προς αντίθετες κατευθύνσεις, διατηρείται εκείνο το δέσιμο που χαρακτηρίζει τα αδέρφια. Από τις λιγοστές σταθερές στην ευμετάβλητη πορεία μου, κι ας χαθήκαμε στη διαδρομή…
Πάμε πιο πίσω, της Αναστάσεως…
Γρουσούζης! Ότι και να πει κανείς για τον Γρουσούζη, δύσκολα θα μπορέσει να αποδώσει την πραγματική του διάσταση! Κατά διαστήματα, άλλους τους βρίσκω από πάνω και άλλους τους αφήνω κάτω. Αν ψάξω τον Γρουσούζη θα τον πετύχω πάντα δίπλα. Φίλος καλός και αμετακίνητος, αυθεντικά εκκεντρικός και γνήσιος καλλιτέχνης.
ΝίΝτζα! Σας τα έχω ήδη μοιραστεί όλα. Απερίγραπτή μορφή και πηγή έμπνευσης. Θα το διαπιστώσετε μόλις τύχει να την γνωρίσετε. Κολλητάρια δεν υπήρξαμε ποτέ. Πέφτει και ένα κλάσιμο τελευταία... Αλλά η ΝίΝτζα που στη πραγματικότητα έχει όνομα και επίθετο, διατέλεσε το ξύπνημα που επιζητούσα και χρειαζόμουν. Κι αυτό είναι σοβαρός λόγος να την μνημονεύω μέχρι το Αλτσχάιμερ!
Χάρυ Ζάν! Τον Χάρυ δεν θα τον διαβάσετε ποτέ εδώ με το κανονικό του όνομα. Ίσως επειδή είναι μεγάλος άνθρωπος, οικογενειάρχης. Από τα πλέον ανήσυχα πνεύματα που πέρασαν το σκονισμένο κατώφλι. Έπειτα από καιρό γνωριμίας, έχω να το λέω πως ο Χάρυ είναι φίλος. Μάξιμος αμφισβητίας και με ατάκες που έμειναν στην ιστορία, ιδιάζουσα μποέμ φυσιογνωμία που έπειτα από δεκαετίας πάλης, δείχνει ακόμα πως έχει μαλώσει με την ωριμότητα!
Πάμε στη μέση, στα Αγιοργίτικα…
Q-Ζέπας! Διαφορετικά, ο «μην διανοηθείς να γράψεις για ‘μένα»! Ο Q-Ζέπας είναι ξηγημένο παλικάρι. Πλάκα στην πλάκα, γνωριζόμαστε δέκα καλοκαίρια. Από την εποχή που ξημεροβραδιαζόμασταν στις χωματερές και τα σκουπιδιάρικα. Μοναδική παραφωνία, εκείνος πρόκοψε στη ζωή του! Θαμώνας και παρών στις περισσότερες φιλοσοφικές αναζητήσεις περιωπής. Αν και αποφεύγω τα νταβατζηλίκια, γενικώς, τον Γιώργη θα ήθελα να τον στεφανώσω κάποτε. Ξέρει αυτός!
Το Γεώ! Θεέ μου τι πλάσμα! Αγαπημένο αερικό! Μπήκε μία μέρα που ήμουν ξάγρυπνος και τα διέλυσε όλα. Καθαρόαιμο Νιντζάκι στα καλύτερά του. Κουκλί και… αν αφαιρέσεις ελάχιστα ελαττώματα της ηλικίας, εξαιρετικά αυθεντική. Έχει μια απίθανη ικανότητα να μεταφέρει ενέργεια. Αν μάλιστα ζήσεις ένα από τα παραληρήματά της, έπειτα ψηλαφίζεσαι μήπως άφησε σημάδια ή μελανιές, ευτυχισμένος που δεν ήσουν ο αποδέκτης! Από τις γυναίκες εκείνες που διαισθάνεσαι ότι με έναν ακανόνιστο τρόπο… κάποια μέρα θα προκόψουν!
Κοκάκιας! Το παλικάρι έχει τόση σχέση με την άσπρη, όσο ο Γιωργάκης με την εξουσία! Νέος, φιλόδοξος, με οξεία αντίληψη, αρκετά καβατζομένος και με άφθονα εχέγγυα επιτυχίας, μην ξαφνιαστείτε αν μία μέρα τον δείτε βουλευτή αυτού του δύσμοιρου τόπου. Τουλάχιστο! Θα ήταν υπερβολή να τον χαρακτήριζα μέρος του κλειστού μου κύκλου, όμως ο Κοκάκιας αποτελεί μια καλή και ευχάριστη συντροφιά όποτε τύχουμε μαζί. Εξάλλου, αξίζει μια πρώτη γνωριμία με την εξουσία πριν ξεκινήσει το… φτύσιμο!
Τέλος τα «μακάρι να γιόρταζαν για να γράψω»…
Κόκκινη Ουτοπία! Άλλοι την λένε Έτσι και άλλοι Γιουβέτσι. Επί της ουσίας έχω καταλήξει σε συμπέρασμα. Η Κόκκινη μου αρέσει. Δεν είναι εύκολο να το ορίσω συγκεκριμένα, αλλά μου αρέσει. Μέσα στο όλο σύννεφο μιζέριας και μαυρίλας μου δίνει μια διέξοδο. Το συνειδητοποίησα τώρα που έφυγε για λίγο. Άγνωστο που θα φτάσουμε όταν γυρίσει. Μπορεί και πουθενά. Πρωτίστως, το μόνο σίγουρο είναι πως θα κάνω όσες προσπάθειες χρειάζεται ώστε να μπορέσουμε να… συνεννοηθούμε! Και ναι, η Κόκκινη Ουτοπία αποτελεί μια εξήγηση στην αλλαγή της διάθεσης, δίχως όμως να φτάσουμε να μιλάμε για… άνοιξη και μελισσούλες!
Ας κλείσω τα εορταστικά με ένα τσιτάτο από φίλο του σκονισμένου. Αφιερωμένο σε όλα τα τιμώμενα πρόσωπα των ημερών. Έχει ως εξής…
Μην πιστέψεις!
Αλίμονο αν πιστέψεις ότι
«οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα».
Με τον κανόνα βαδίζεις…
Με τις εξαιρέσεις πετάς.
(Γιάννης Γουζουάσης στις «Στιγμές»)
Αυτά τα λίγα για την ώρα.
Με τις ευχές, την σκαπούλαρα από ένα δύσκολο κείμενο!
Έπειτα από ένα μικρό διάλλειμα, τα κεφάλια μέσα.
Καλή επάνοδο και επιστροφή.
Αναστόπουλος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου