Της μεταπολίτευσης χαμένη γενιά

«Σύμφωνα με την σύγχρονη εκδοχή της ελληνικής ιστορίας, την 16ή Νοέμβρη 1973, στον χώρο του Πολυτεχνείου υπήρξε συνωστισμός! Ευρισκόμενο υπό το καθεστώς κατάληψης, πολύς κόσμος παστωμένος στις αίθουσες, οι περισσότεροι εξωσχολικοί, εμπόδιζαν τους φοιτητές από τα ακαδημαϊκά τους καθήκοντα. Για την επιβολή της τάξης και διατήρησης του συνταγματικού (και τότε) δικαιώματος της μόρφωσης, το κράτος αναγκάστηκε να ανοίξει εκ νέου τις πύλες του Πολυτεχνείου για να επιτρέψει στην επιστημονική κοινότητα να συνεχίσει το έργο της. Επειδή όμως κάποιοι κακεντρεχείς σκοπίμως κλείδωσαν και σφήνωσαν την κεντρική είσοδο, επιστρατεύτηκε όχημα του στρατού!»
Έγραψε η μικρή Αννούλα και η κυρία της έβαλε 8/10 γιατί είχε κάποια ορθογραφικά και συντακτικά λάθη!
Το νου σας κουφάλες! Τα μάτια στο πουλί! Υπάρχει λόγος.
…
Μάρτης του Ολυμπιακού 2004. Στο ΝΝΑ (Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών) με είχαν μπαγλαρώσει, ευτυχώς στο οφθαλμολογικό. Φτιάξαμε συμμορία και περιφερόμασταν ασκόπως για μέρες. Συχνάζαμε στο μπαλκόνι του ορόφου, μέσα σε κάτι πιτζάμες που αντί για νούμερο μεγέθους στην ετικέτα, έγραφαν τον αριθμό δωματίου! Η θέα δεν ήταν άσχημη. Κάπου στο βάθος ένα σύγχρονο κτίριο με γυάλινες σκεπές σε σχήμα πυραμίδας. Μου άρεσε και το σχολίασα με κάποιον, δεν θυμάμαι.
«Πολύ χλιδή στο εμπορικό απέναντι. Μου θυμίζει τότε που είχα πάει στο Λούβρο μικρός. Τέτοιες πυραμίδες είχε στην είσοδο.»
Και η απάντηση ήρθε αντικαταβολή:
«Αυτό το εμπορικό απέναντι που λες είναι… το Μέγαρο Μουσικής»!
Ρόμπα φορούσα, ρόμπα έγινα! Δεν πειράζει όλα για καλό σκοπό.
Λίγο αργότερα, αυτός που με διόρθωσε παρατήρησε κάτι παράξενο. Κάπου ανάμεσα στο μπαλκόνι και στο Μέγαρο, μέσα στα δέντρα έβλεπες κάτι μικρά πέτρινα σπιτάκια με κεραμίδια. Και καταμεσής τους, ο ιστός με την ελληνική σημαία. Επισήμανε:
«Τόσος χώρος. Όμως κοίτα που βάλανε τη σημαία. Μες τα δέντρα. Άκυρο;»
Δεν σιγοντάρισα. Δεύτερη γκάφα στο καπάκι πήγαινε πολύ. Ένας τρίτος τύπος, γύρω στα πενήντα που πρέπει να είχε όντως πρόβλημα δεν άντεξε. Με το μάτι μπαταρισμένο γυρνά και με ένα μνημειώδη τόνο στη φωνή είπε:
«Μαλάκες και οι δυο! Τα κεραμίδια που χαζεύετε είναι τα πρώην κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Χώρος μαρτυρικός.»
Σήμερα που το ξαναθυμάμαι, δεν έχει σημασία η δύσκολη θέση που βρεθήκαμε εξαιτίας της αλαζονείας μας. Ή αν θέλετε επειδή δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να αναγνωρίζουμε τόσα πολλά κτίρια και σύμβολα που μας περιβάλουν.
Όταν ξεπέρασα την όποια ντροπή, βγήκα ξανά στο μπαλκόνι. Κοίταξα το Μέγαρο. Η Ελλάδα του σήμερα, του νεοπλουτισμού και της πλασματικής ευημερίας θα μπορούσα να σκεφτώ με μία αφέλεια. Στράφηκα προς τα κρατητήρια – χώρο αφάνταστου, άσκοπου και άγριου βασανισμού επί χούντας. Η Ελλάδα του Παπαδόπουλου και του Πολυτεχνείου, επίσης θα μπορούσα να σκεφτώ. Την υπερβολή την άφησα εκτός, είναι διαχρονική. Και τι χώριζε τους δυο διαφορετικούς κόσμους; Λίγα δέντρα, μια περίφραξη και ένας δρόμος! Όμως στο μπαλκόνι εκείνο βρισκόντουσαν άνθρωποι με προβλήματα όρασης!
Αν δεν είχαμε φάει στην μάπα τα «πάρτυ στις 7 του Μάρτη», πιθανόν να αντιλαμβανόμασταν πως λίγο πριν είχαν συμπληρωθεί 30 χρόνια και κάτι ψιλά από την επέτειο της Μεταπολίτευσης. Που συνηθίζεται να τιμάμε «όλα σ’ ένα» στου Νοέμβρη τις 17. Κοινό σημείο ένα όνομα: Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αλλά…
Μη χαλαρώνετε κουφάλες! Τα μάτια στο πουλί! Υπάρχει λόγος.
…
Αν δεν είχε περάσει η ώρα, θα είχα καταλήξει κάπου.
Τώρα όμως πρέπει να το συμπληρώσω αργότερα.
Όχι, μην περιμένετε.
Τα μάτια στο πουλί! Υπάρχει λόγος.