Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Ο Μεγκάλος Αδερφός

Δεν ξέρω αν θα ενδιαφέρει κανέναν.
Απλώς ξεθάφτηκε πρόσφατα με αφορμή μια θεατρική παράσταση.

Πιτσιρίκος ήμουν. Εφτά, οχτώ, εννιά, μικρή σημασία έχει.
Τότε από τηλεόραση υπήρχε μόνο η κρατική.
Σε κάποια σήριαλ έπαιζε ο Μπάμπης. Μυτιληνιός ηθοποιός, γνωστός του πατέρα μου. Αρκετές φορές τον δείχνανε και τόνιζαν την καταγωγή του. Παρόλο που έπαιρνε δεύτερους ρόλους, ο Μπάμπης μέχρι σήμερα έχει παίξει σε πολλά δημοφιλή σήριαλ και είναι ευρέως αναγνωρίσιμος. Αυτός με το χοντρό μουστάκι.
Καλοκαίρι, στο προαύλιο της Μητρόπολης. Γάμος ή βαφτίσια, θα σας γελάσω. Πάντως σίγουρα όχι κηδεία. Κόσμος πολύς. Κάπου στον χαμό εντοπίζω τον Μπάμπη. Μικρό παιδί, ενθουσιάζομαι και σκουντάω τους δικούς μου. Κάποια στιγμή πλησιάζει και τους πιάνει κουβέντα. Εγώ παραδίπλα.
Σε λίγο βλέπω τον ηθοποιό με σοβαρό ύφος να μου γνέφει για να πλησιάσω.
Πηγαίνω κοντά. Αρχίζουν οι συστάσεις.
«Τον Μπάμπη τον ξέρεις; Στη σειρά που βλέπαμε τον χειμώνα…»
Δεν θυμάμαι τι απάντησα. Συνήθως είμαι ακομπλεξάριστος σ’ αυτά. Κάτι θα είπα.
Με κοιτάει καλά καλά. Κουνάει το κεφάλι.
«Και εγώ σε ξέρω.»
Απόρησα. Συνέχισε.
«Δεν είσαι ο Δημήτρης. Που έχετε έναν πράσινο καναπέ σπίτι…»
Τι γίνεται εδώ; Πρώτη φορά τον έβλεπα!
«Και βλέπεις τηλεόραση τα απογεύματα. Μετά το διάβασμα…»
Που τα ξέρει όλα αυτά;
«Αλλά δεν βολεύεσαι στο καναπέ. Γι’ αυτό ξαπλώνεις στο πάτωμα…»
Γινόμουν δύσπιστος. Κοιτούσα τον πατέρα μου μήπως και γελάσει και αποκαλυφθεί η πλάκα. Τίποτα.
«Έλα, σε γνώρισα. Δεν είσαι ο Δημήτρης που στο δωμάτιο έχετε και δυο μεγάλα μαξιλάρια...»
Έπρεπε να λύσω το μυστήριο. Αφήνω τις ντροπές και τον ρωτάω στα ίσια.
«Και εσύ που το ξέρεις ;;;;;»
Με μία φυσικότητα μου απάντησε:
«Όταν με βλέπεις εσύ, σε βλέπω και εγώ.»
Και μένω μαλάκας.
Τραυματική εμπειρία, δε λέω. Φυσικά και έκτοτε πρόσεχα κάθε φορά που καθόμουν μπροστά στο κουτί. Αλλά ευτυχώς δεν μου έμεινε κάτι. Το ξεπέρασα.
Όμως δεν ξέχασα ποτέ το περιστατικό.
Η πρώτη μου επαφή με την αμφίδρομη τηλεόραση!
Δεν θυμάμαι να έτυχε να κουβεντιάσω ξανά με τον Μπάμπη.
Ας είναι καλά ο πατέρας που μου υπενθυμίζει την γνωριμία σε κάθε ευκαιρία.

Επομένως, ούτε Όργουελ, ούτε Μεγάλος Αδελφός, ούτε AGB.
Αν παιδί μου έχεις κλασσική παιδεία…

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ είχα την εντύπωση ότι μέσω της τηλεόρασης με βλέπανε,για πολλά χρόνια.Κάποια φορά (το καλοκαίρι πριν παω δημοτικό αν θυμάμαι καλά),όταν ποια στις εγκυκλοπαιδικές μου γνώσεις συμπεριλαμβάνονταν διάφορες mild βρισιές και χειρονομίες,αποφάσισα να λύσω μόνος αυτό το μυστήριο,μιας και ντρεπόμουν να ρωτήσω τους γονείς μου,μάλλον για λόγους ευθιξίας.Η παράτολμη ενέργεια έγινε πρωί.....

Ηρωικά και αποφασιστικά πετάχτηκα μπρος στην τηλεόραση στο κέντρο του σαλονιού.Μεμιάς,αμέτρητα κωλοδάχτυλα,φάσκελα και γαμοσταυρίδια εκτοξεύτηκαν στο γυαλί.....
Τζίφος...Ο Παπαδάκης ατάραχος συνέχιζε να σχολιάζει.Οι συνεργάτες του συνέχιζαν να τον ακούνε.Ο χρόνος συνέχιζε να κυλά...

Εκείνη τη μέρα η τηλεόραση έπαψε να έχει το οποιοδήποτε νόημα για μένα...
Στράφηκα στα βιβλία γιατί νόμιζα ότι οι ήρωές τους μ'έβλεπαν και μ'ένοιωθαν.Βέβαια,είχα κι εκεί τις αμφιβολίες μου αλλά δεν είχα αποδείξει τίποτα.Το έψαχνα...

Η πλάκα είναι πώς το ψάχνω ακόμα...

Ούριο άνεμο,
Corvus Niger

thinkpo8 είπε...

Το βλέπω το σχόλιο και θέλω να σου απαντήσω δυο μέρες τώρα. Έχω την εντύπωση πως αρκετοί έχουν παρόμοιες εμπειρίες.
Μακάρι να γνώριζα την ορολογία να το εξηγήσω.
Ενδέχεται να επανέλθω.
Είναι μια τακτική αναγνώστρια που μάλλον θα μπορεί να μας απαντήσει, αλλά την πιάνουν οι ντροπές και δεν σχολιάζει, μέχρι τώρα.

Ανώνυμος είπε...

Τακτική Αναγνώστρια,πού είσαι και δεν απαντάς;Μην ντρέπεσαι και έλα να σε γνωρίσουμε!