Έρωτας στα χρόνια της βρώμικης κουζίνας

Δεν γράφω αισθηματικές περιπέτειες. Ειδικά τις προσωπικές. Είτε δεν έχει ενδιαφέρον, είτε δεν υπάρχουν περιπέτειες. Όμως το χρονικό του καλοκαιριού θεωρώ πως με κάποιο τρόπο πρέπει να μείνει στην ιστορία, πριν λησμονηθεί από τον χρόνο.
Ας μην το εκλάβετε ως πρόθεση επιδειξιομανίας ή αθλιότητας.
Το θέμα που προκύπτει είναι πως δεν ξέρω και δεν έχω δοκιμάσει να γράψω από εκείνα τα ψυχοπονιάρικα τα ρομαντικά. Ίσως μάλλον επειδή έχουν πολλά κλισέ και σπάνια ξεφεύγουν. Αλλά θα κάνω μια προσπάθεια.
Σσσστ. Αρχίζει. Λοιπόν …

Έχω μια αγριεμένη φάτσα ο πούστης! Μη δοκιμάσετε να μου μοιάσετε. Απαιτεί χρόνια συστηματικής και επίμονης δουλειάς. Γενικά, δεν είμαι ο τύπος που θα θέλατε να σας κάνει ποδαρικό την ημέρα! Έτσι, επικρατεί μια τάση να τους τρομάζω ανεξαιρέτως φύλου, ηλικίας και target group. Γι’ αυτό το λουκ φημίζομαι και πρέπει να το διατηρήσω για να μην απογοητεύσω το κοινό μου.
Ιούλιος μήνας ήταν. Αυτός που μόλις έφυγε. Μόλις είχα καταστραφεί από τον ονομαστό τυφώνα με τα δυο Ν. Όπως ξαφνικά και ανέλπιστα εμφανίστηκε, έτσι εξαφανίστηκε, παρασύροντας ότι έβρισκε μπροστά του. Δεν μπήκα στη διαδικασία να μετρήσω τις ζημιές, ανούσιο. Περίμενα μονάχα να εισπράξω την αποζημίωση.
Οπότε συνέχισα το γνωστό άθλημα. Βαθιά φιλοσοφία με φίλους και γνωστούς στο μαγαζί, παίζοντας με τις τάπες των βαρελιών.
Ζέστη είχε, ήλιος πολύς, βοηθούσε. Κοριτσάκια ξεσκέπαστα πέρα δώθε. Σου αποσπούσαν την προσοχή. Δυστυχώς είχα κάψει φλάντζες και δεν κρατούσε πάνω από πεντάλεπτο. Όταν είχες επιζήσει από βιβλική καταστροφή, τι να σου έκανε ένα μελτέμι;
Συνεχίζαμε με τις τάπες και το βαρέλι απύθμενο.
Μία μέρα μπαίνει για να ψωνίσει για πρώτη φορά ένα μικρό και χαριτωμένο κοριτσάκι. Λεπτοκαμωμένο με το άσπρο σορτσάκι ν’ αποκαλύπτει ένα βαθύ μαύρισμα. Επειδή έχει παραγίνει το κακό τώρα τελευταία, να προσθέσω πως είχε ήδη ψηφίσει δυο φορές, τόσο μικρό. Είχε αυτόν τον βιαστικό αέρα του στυλ «μπήκα για ένα κατούρημα και φεύγω».
Σηκώθηκα για να το βοηθήσω να διαλέξει βιβλία. Δεν είπε πολλά. Τρομαγμένο έδειχνε. Αγόρασε δυο και έφυγε. Και με έβαλε σε σκέψεις που κράτησαν παραπάνω από πέντε λεπτά.
Δεν απογοητεύτηκα. Ίσως επειδή έχω μια παράξενη και συνάμα παράλογη θεωρία. Πως όλες θα ξαναπεράσουν το κατώφλι του μαγαζιού. Δεν έχει σημασία ο χρόνος. Σε μια μέρα, μια εβδομάδα, ένα χρόνο. Θα φτάσει εκείνη η στιγμή και η συγκυρία όπου θα εμφανιστούν εκ νέου απέναντί μου. Έτσι έπρεπε να επιδείξω υπομονή.
Σε μια εβδομάδα εμφανίστηκε ξανά! Πάλι για να ψωνίσει. Αυτή τη φορά ένοιωθα πως η συνάντησή μας ήταν κομβική.
Βλέπετε, αν η γυναίκα σε φοβάται αρκεί να μαλακώσεις λίγο για να ηρεμήσει. Αν η γυναίκα σε ντρέπεται ανοίγεσαι όσο πρέπει για να αισθανθεί οικειότητα. Αν όμως η γυναίκα σε βαρεθεί, τότε δεν υπάρχει σωτηρία. Την έκατσες!
Είμαι της άποψης πως στη δουλειά μου δεν πρέπει να την πέφτω στις πελάτισσες. Και έτσι και έγινε, παρά τις δεύτερες σκέψεις που είχα. Ευτυχώς που ήμασταν οι δυο μας και μπορέσαμε να μιλήσουμε για ώρα ελεύθερα και ακομπλεξάριστα.
Έδειχνε ενδιαφέρον άνθρωπος και απέφευγε περίτεχνα τα τυράκια που της έριχνα μέσα από τις κουβέντες μας για τα βιβλία. Μου έκανε εντύπωση πως διάβαζε πάνω κάτω τα ίδια με εμένα, εξαιρετικά σπάνιο. Αυτό με διευκόλυνε αρκετά, αν και έδειχνα υπέρμετρα ενθουσιώδης και ψεύτικος.
Για να μην τα πολυλογώ, το μικρό χαριτωμένο εμφανιζόταν ξαφνικά για κάμποσες εβδομάδες. Μιλούσαμε και φλερτάραμε όσο γινόταν. Την εξερευνούσα με το σταγονόμετρο. Ήθελα να την γνωρίσω περισσότερο και όπως αποκαλύφθηκε αργότερα το περίμενε και αυτή. Έλα όμως που κάθε φορά που πήγαινα να ξεπεράσω τη δειλία μου και να κάνω το επόμενο βήμα, εμφανιζόταν κάποιος από αυτούς στους σπας@ρχιδηδες πελάτες που έκανες αμάν για να ξεκολλήσει! Και το μικρό έφευγε χωρίς να γίνει η δουλειά.
Ουσιαστικά, ποτέ δεν της ζήτησα να βρεθούμε.
Μια αποφράδα Τρίτη, έτυχε να βγω στο καπάκι μετά το μαγαζί. Η παρέα ήταν ψιλοάσχετη όμως ήταν προτιμότερο απ’ το να κλειστώ σπίτι με 40 βαθμούς. Πάω να τους βρω έξω.
Πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή;
Μερικά τραπέζια πιο κάτω εντοπίζω το μικρό. Έκανε νόημα. Μεταξύ μας μόνο κωλοτούμπες που δεν έκανε, αλλά ας διατηρήσω το άρλεκιν σε ένα επίπεδο. Ήταν σαν αγώνας στα τελειώματα. Αν δεν κάνεις σωστή επίθεση, θα χάσεις. Ήξερα πως δεν θα υπήρχαν πολλές ευκαιρίες. Άφησα σύξυλους τους υπόλοιπους και πλησίασα.
Καθόταν μαζί με δυο φίλες της. Παναγία βοήθα. Τόσο βαρετές και υπερτιμημένες πατσόλες είχα χρόνια να δώσω σημασία. Τα λόγια τους ήταν τόσο προβλέψιμα και επιφανειακά, που σκοπίμως διατηρούσα το τσιγάρο σε μια απόσταση. Για να μη πάρει φωτιά το πλαστικό!
Όμως ο σκοπός ήταν ιερός. Και δεν σήκωνε νέες αναστολές. Μια τους ξεκινά το ποίημα που μπορεί να έχω ακούσει καμιά εκατοστή φορές. Πως διαβάζει από μικρό παιδί και πως το όνειρό της ήταν να ανοίξει βιβλιοπωλείο. Τα ίδια και τα ίδια. Υπό διαφορετικές συνθήκες θα το πετούσα το άκυρο. Αλλά με είχαν στριμώξει. Η Σκύλα και η Χάρυβδη! Βρήκα ευκαιρία και της είπα κάτι που όντως πιστεύω. Ότι δηλαδή:
«Άνοιξα το βιβλιοπωλείο γιατί μου αρέσει να διαβάζω ανθρώπους που διαβάζουν βιβλία.»
Παλιό και χρησιμοποιημένο, δε λέω. Αλλά έπιασε. Το μικρό τσίμπησε. Ρώτησε τι είδους βιβλίο έβλεπα σ’ εκείνη. Δίστασα να απαντήσω με τις πατσόλες τριγύρω. Μόλις αντιλήφθηκα πως δεν άκουγαν, της δίνω απάντηση.
«Είσαι από εκείνα τα βιβλία που τα διαβάζεις αργά και βασανιστικά. Που θες να μάθεις τη συνέχεια. Και δεν τα παρατάς πριν φτάσεις στο τέλος.»
Ή κάτι παρεμφερές. Έπιασε. Οι άλλες παραδίπλα είχαν γίνει αφόρητες. Βρήκαμε πάτημα και την κοπανήσαμε. Είχαμε καταφέρει να βρεθούμε για πρώτη φορά μόνοι μας κάπου απόμερα. Ότι δημιουργήθηκε μεταξύ μας έδειχνε να φουντώνει.
Από τη άλλη μας είχε βρει εντελώς απροετοίμαστους. Θυμήθηκα την παράγκα. Έκανα ένα νοητό τσεκάρισμα. Το μπάνιο εντάξει, το είχα καθαρίσει την προηγούμενη. Το σαλόνι αξιοπρεπές. Εκεί θα την πάω! Το υπνοδωμάτιο γεμάτο ρούχα. H κουζίνα;
Ωχ, η κουζίνα δεν έχει καθαρό πιάτο για δείγμα! Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Μήπως και θα την τραπέζωνα στις 2 το βράδυ; Έλα μωρέ, κολλάω και εγώ σε κάτι λεπτομέρειες! Σιγά μη μ’ έπιαναν οι ντροπές. Θα έγερνα την πόρτα και όλα καλά.
Και έτσι έγινε. Πως φύγαμε, πως βρεθήκαμε σπίτι, ούτε που θυμάμαι. Απ’ όσο μπορώ να συγκρατήσω ήταν ένα πολύ χαλαρό υπόλοιπο όπου πρέπει να περάσαμε καλά και οι δυο μας.
Λεπτομέρειες, αλλά η επόμενη μέρα ήταν εργάσιμη. Που καιρός για ξυπνητήρια.. Ήταν μια υπέροχη βραδιά, ασυνήθιστη και ανέλπιστη. Δυστυχώς ξημέρωσε.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο φίλος ο Πάνος των 9. Ήταν έλεγε έξω από το μαγαζί και περίμενε να πιούμε καφέ. Μέχρι εδώ καλά, πάντα αργούσα το πρωί. Βιαστικός, εξηγώ στο μικρό πως είχα αργήσει και φεύγω. Στο δρόμο, από περιέργεια κοιτάζω το κινητό. Είχα 8 αναπάντητες κλήσεις, περίεργο. Κοιτάζω την ώρα. Προσωπικό ρεκόρ, ρεκόρ αγώνων, εθνικό ρεκόρ και παγκόσμιο ρεκόρ μαζί! Ο Πάνος είχε καλέσει δώδεκα παρά είκοσι! Ο πατέρας μου θα είχε πάρει τα νοσοκομεία και τις αστυνομίες. Κατά τις δώδεκα ξεκινάω το μεροκάματο!
Αφού καθησυχάζω όλους όσους μ’ έψαχναν και χωρίς να εξηγήσω πολύ την απουσία μου συνεχίζω όση μέρα απέμεινε. Είχα περάσει τέλεια. Όμως με ποια;
Ξέρετε πως αποφεύγω να κάνω ερωτήσεις. Γιατί έτσι οι απαντήσεις έρχονται ευκολότερα και με μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Στην περίπτωση του μικρού; Δεν είχαν προλάβει να έρθουν! Είναι σχετικά εύκολο να ψυχολογήσεις τον άλλον από δυο-τρεις φράσεις. Το δύσκολο είναι να τον μάθεις.
Γνώριζα μονάχα ένα όνομα: Μαρία. Τίποτα άλλο. Εντάξει, πιθανόν να θυμόμουν τι είχε διαβάσει και τι της άρεσε. Όμως πιστέψτε με, εκείνη την ώρα δεν βοηθούσαν καθόλου!
Δεν γίνεται λόγος για τηλέφωνο. Κάλεσα στην παράγκα αρκετές φορές. Δεν το σήκωνε! Όσο περνούσε η ώρα, αγχωνόμουν. Η Μαρία είτε ντρεπόταν να απαντήσει είτε την είχε κοπανήσει. Ήθελα να φύγω και να την βρω. Αλλά ακόμη και για ένα ρεμάλι σαν τη πάρτη μου, ήταν εξαιρετικά δύσκολο.
Περίμενα να φτάσει εκείνη η στιγμή. Το μεσημέρι, κατά τις τρεις, γυρίζω πίσω. Αν και σκεφτόμουν διαρκώς διάφορες πιθανές εκβάσεις, δεν είχα την παραμικρή υποψία.
Ανοίγω την πόρτα.
Βρισκόμουν απέναντι σε ένα θαύμα. Μπροστά μου μια πεντακάθαρη κουζίνα. Όχι μόνο είχαν επιτέλους μπει στο ντουλάπι τους τα δύσμοιρα τα πιάτα. Έλαμπαν τα πάντα. Στο νεροχύτη έβλεπες τη μούρη σου. Το πάτωμα; Νόμιζες πως θα έβγαζε στόμα και θα σου μιλούσε!
Έμεινα άφωνος. Έμοιαζε με εκείνες τις κλισέ φράσεις:
«Εεεε, πως φαίνεται πως πέρασε γυναίκα νοικοκυρά.»
Πράγματι, έτσι φαίνεται να είχε συμβεί. Ήταν δύσκολο να συνδυάσω τις καταστάσεις. Από τη μία η Μαρία-κοριτσάκι με τα νόστιμα μαυρισμένα πόδια που ήταν φωτιά και Λάουρα. Από την άλλη, η Μαρία-νοικοκυρά με τα μαλλιά κότσο, την ποδιά και την σφουγγαρίστρα! Και μάλιστα σε τόσο μικρό διάστημα.
Προχώρησα προς τα μέσα. Ήλπιζα να μάθω σύντομα το ποιόν αυτή της καταπληκτικής γυναίκας-λαχείο.
Ερημιά.
Μόνο ένα σημείωμα πάνω στην οθόνη. Απόδειξη πως είχε περάσει όντως η χθεσινή νύχτα και δεν αποτελούσε προϊόν ποτού και φαντασίας.
«Έχω αργήσει. Πρέπει να φύγω για δουλειά. Μαρία»
Μας υποχρέωσες!
Δεν είμαι μαθημένος σε παρόμοια σκηνικά.
Μήπως ήταν αυτό που στο χωριό μου λένε «one night stand»;
Αλλά ακόμη και να ήταν θα μπορούσε να βρει ένα τσούρμο παλικάρια που θα εκτελούσαν τη δουλειά με μεγαλύτερη επιτυχία.
Μήπως είχα μετατραπεί μια αρσενική πόρνη;
Αλήθεια; Τι ώρα; Ο Αιόλιαν Ζίγκολο!
Μήπως εξασφάλισε τον γαμπρό-θύμα και βγήκε για νυφικό;
Κρίμα που δεν μπορούσα να μάθω.
Μοναδικό στοιχείο που μου έδινε ελπίδες ήταν πως έλειπε ένα βιβλίο διάβαζα εκείνη την εποχή. Το «Περί Τυφλότητας» του Σαραμάγκου αν ενδιαφέρει κανέναν.
Έτσι, βαθιά μέσα μου πίστευα πως ο Ζοζέ θα έδινε το φως που έψαχνα!
Έπρεπε να ξανασυναντήσω το Μαράκι. Έστω για να την ευχαριστήσω.
Για την κουζίνα.

(βγήκε μεγάλο και συνεχίζεται)
ΥΓ. Μην γκρινιάζετε. Εμένα μου πήρε περισσότερο να μάθω τη συνέχεια!