Exit Πο8 : Παραμύθια

Μωρέ μπράβο!
Είχε λαό η επαναλειτουργία.
Καλά, θα μου πείτε πως καμιά πενηνταριά προήρθαν από περαστικούς στο μαγαζί... αλλά δεν έχει τρομερή σημασία. Όπως και να έχει, βρήκατε παιχνίδι και απασχόληση πάλι!
Ως παρατηρητής, να σημειώσω την ανοδική πορεία του «Ναι» στο δεύτερο μισό της ψηφοφορίας. Ήταν η εποχή που κυκλοφόρησε η «Σχέση του Αιόλου»… γι’ αυτό!
Αξιομνημόνευτο πως μόλις 4 από εσάς ψηφίσατε «Όχι», ότι και αν σημαίνει.
Επίσης, μπράβο στα παλικάρια (15 στον αριθμό) που δεν κρύφτηκαν και δίχως ενδοιασμούς προτίμησαν το «Άσε μας ρε Πο8».
Να ξέρετε πως εκτιμώ την ειλικρίνεια όσο τα παραμύθια. Με τις μισές αλήθειες αρχίζω και τσιγκλάω. Σε σημείο να καταρρέουν διπλωματικές σχέσεις, τόσο πολύ.
Για την ιστορία, αναλυτικά τα αποτελέσματα:
Στην ερώτηση «Σας αρέσουν τα παραμύθια;» απαντήσατε…

«Ναι, πάντοτε» 54 ψήφοι (35 %)
«Όχι, ποτέ» 4 ψήφοι (3 %)
«Όσο μεγαλώνω και περισσότερο» 38 ψήφοι (24 %)
«Όσο μεγαλώνω και λιγότερο» 44 ψήφοι (28 %)
«Άσε μας ρε Πο8!» 15 ψήφοι (10 %)

Και επειδή απ’ ότι φάνηκε, την έχετε μια ροπή προς την «παραμύθα», σας φύλαξα το Πρωταπριλιάτικο για την τελευταία μέρα του μήνα! Σιγά μην σας άφηνα!
Ελπίζω να μην στραβώσατε πολλοί…

Κατάκοποι Κατάσκοποι

Μια νέα σελίδα γράφτηκε.
Κάποιοι το γνωρίζετε ήδη. Επομένως τα λεγόμενά μου ελέγχονται έως ένα βαθμό. Κατά την επεισοδιακή θητεία μου στο ένδοξο Π.Ν. δεν ήμουν «σκούπα-μάπα». Δυστυχώς υπηρετούσα από διαφορετικό απαιτητικό πόστο.
Στην διάρκεια της στράτευσης κάτι θα μάθεις. Άλλος να μαγειρεύει, άλλος να ράβει, άλλος να πειθαρχεί. Εγώ έμαθα να ρουφιανεύω! Όχι μεταξύ μας. Παραέξω...
Έτσι, μπορεί να έμαθα πολλά χρήσιμα και πρακτικά. Επειδή όμως δεν σκοπεύω να βρεθώ στην ψειρού από φλυαρία, σκεφτείτε ότι σας κατέβει! Ενδιαφέρουσα εμπειρία σίγουρα, όμως χωρίς την διαπίστευση και τα μηχανήματα, τα περισσότερα ξεχνιούνται με τον καιρό...
Σήμερα το πρωί έλαβα μελιδόνι από έναν παλιό «συνάδελφο». Μια υπηρεσία που δουλεύαμε τότε, βρίσκεται πλέον ελεύθερη στο διαδίκτυο. Μάλιστα, για διαφημιστικούς λόγους θα είναι δωρεάν για κάποιο διάστημα.
Θα αποτελέσει επανάσταση μόλις το συνειδητοποιήσετε!
Μοιάζει κάμποσο με το Google Earth. Σημαντική διαφορά είναι πως εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο (real-time που λένε σε απλά ελληνικά).
Τι κάνει λοιπόν το Trackapartner…
Τεχνικά εξηγείται εύκολα αλλά δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες. Εκμεταλλεύεται τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας και τα συστήματα GPS και εντοπίζει γεωγραφικά οποιαδήποτε συσκευή βρίσκεται εντός των ορίων τους. Αυτό σημαίνει πως μπορεί να βρει οποιονδήποτε κουβαλά κινητό, τουλάχιστο στον Δυτικό κόσμο.
Ενδεχομένως δεν θα τον βρει στο Τιμπουκτού, όμως θα τον ανακαλύψει αν έχει φτάσει Τόκυο. Το Π.Ν. είναι συνδρομητής ενός παρόμοιου συστήματος, αλλά λόγω ακριβού κόστους λειτουργίας, το δουλεύουν λίγα άτομα και μόνο για σημαντικές περιπτώσεις.
Συνήθως βάζουν χειριστές άτομα εκτός σώματος, γιατί στην αρχή είχε παρατηρηθεί ένα αστείο φαινόμενο. Έμπαιναν στο τερματικό οι μονιμάδες και εισήγαγαν το κινητό της γκόμενας ή της γυναίκας. Έκλεισαν πολλά σπίτια έτσι! Επίσης ερχόταν λογαριασμός στα ύψη.
Μια φορά το δούλεψα για προσωπική χρήση και συνάμα παρακαλούσα να μην το τσεκάρει κάποιος ανώτερος, γιατί δεν θα απολυόμουν ποτέ!
Πλέον, μπορώ να το μοιραστώ δημόσια καθώς η υπηρεσία είναι ΔΩΡΕΑΝ!!!
Να υποθέσω πως μέσα σε τέσσερα χρόνια η τεχνολογία πρέπει να προχώρησε αρκετά ώστε να μαθαίνουμε και το χρώμα εσωρούχου του στόχου!
Οι υπόλοιποι, ερασιτέχνες κατάσκοποι – ρουφιάνοι έχουν τη δυνατότητα να γευτούν την αδρεναλίνη της παρακολούθησης από το σπίτι.
Μόλις δοκίμασα την μετεξέλιξη του Μεγάλου Αδερφού και διαπιστώνω πως είναι άκρως λειτουργικό. Μάλιστα, εντοπίζει κινητό τηλέφωνο κάθε εταιρίας, ενώ το τρομακτικό είναι πως θα το βρει ακόμη και αν είναι κλειστό, αρκεί να λειτουργούσε κάποια στιγμή μέσα στο τελευταίο 24ωρο!
Μπαίνετε στην κεντρική σελίδα και είναι απλούστατο.
Βάζετε τον κωδικό χώρας, το 30 ή το 0030 και έπειτα το επιθυμητό αριθμό τηλεφώνου.
Σε λιγότερο από 2 λεπτά, αν βάλατε πραγματικό αριθμό υπάρχει 95% πιθανότητα να σας δώσει στυγνά την θέση του χρήστη στον πλανήτη!
Το περιθώριο σφάλματος στην Ευρώπη, άντε να είναι το πολύ δέκα μέτρα, λεπτομέρειες!
Τέρμα λοιπόν στα παραμύθια. Δεν θα σας κοροϊδέψουν ποτέ ξανά!
Είναι αποκλειστικά στο χέρι σας αν θα κάνετε τον μαλάκα ή όχι!
Αν πάλι, ανήκετε στην κατηγορία των «παραμυθάδων» τα νέα είναι δυσάρεστα. Υπάρχει ένα εξάρτημα, σαν μεμβράνη που ανακλά-μπερδεύει τον τηλε-ρουφιάνο, όμως αν το πετύχετε στην πιάτσα, θα πρέπει να σκάσετε τουλάχιστο τρία χιλιάρικα.
Χωνέψτε το...
Οποιοσδήποτε σας βρίσκει ανά πάσα στιγμή.
Κοιτάξτε να το διασκεδάσετε και εσείς.
Η πρώτη υπηρεσία που βγήκε ονομάζεται Trackapartner και δεν έχει να κάνει με οτιδήποτε παρόμοιο ακούσατε μέχρι τώρα.

Η μέρα με την νύχτα! Σας μιλάει ο σπεσιαλίστας!
Η διεύθυνση είναι:

http://www.trackapartner.com/

Τι θα κάνετε από εδώ και πέρα είναι δικό σας θέμα. Όφειλα να σας ενημερώσω πρώτος για το τι έρχεται και δεν πήρατε χαμπάρι ακόμη.
Θα σας παρακαλέσω προκαταβολικά να μην μοιραστείτε εδώ τα όποια ευρήματα ή περιπέτειες σας από την υπηρεσία γιατί το θεωρώ ενάντια στη δεοντολογία μου.
Εξάλλου φυτρώνουν φόρουμ σαν τα μανιτάρια με ανάλογο περιεχόμενο.
Τέλος εποχής παλικάρια.
Εντελώς... τέλος εποχής!

Ευχαριστώ τον παλιόφιλο Αντωνάκη που μου άνοιξε τα μάτια.

Το παιδί με το Ρεξόνα

Τα χρόνια τα παλιά, έπαιζε μια διαφήμιση με έναν τύπο με την τρίχα κάγκελο να σαπουνίζεται προβάλλοντας το γνωστό προϊόν.
Ο Αναστόπουλος!
Λόγω των ημερών το όνομα του «μουστάκια» έπαιξε αρκετά στα sms.
Μερικοί μάλιστα απαντούσαν Αληθόπουλος…
Ανοησίες μπορεί να πείτε.
Όμως, όπως και να έχει, αυτές τις γιορτινές μέρες σιχαίνεσαι τις ευχές. Τα ίδια και τα ίδια, τυποποιημένα, ανιαρά και ψευτοσόβαρα.
Τις φετινές πασχαλινές ευχές δεν τις δημοσιεύω, γιατί υπέκρυπταν δόλο!
Πάνω κάτω, με ελάχιστες παραλλαγές, παρόμοιο σύνθημα έστειλα σε όλους εσάς.
Αφήστε που φέτος ντράπηκα να επαναληφθώ και δεν το πήρατε αρκετοί…
Δεύτερη παρατήρηση, το πλήθος γνωστών που γιόρταζαν τώρα κοντά..
Μιας και δεν είμαι διατεθειμένος να γράφω για τον καθέναν χωριστά, ας κάνω εδώ μια σούμα. Ελπίζω να μην παρέλειψα πολλούς.
Έχουμε και λέμε…
Μικρός! Τον Μικρό που σήμερα, στις 29 έχει γενέθλια Είναι ίσως η μόνη ημερομηνία που δεν ξεχνώ ποτέ μετά τις δικιές μου. Ακόμη και τώρα που έχουμε ξεφύγει και οι δύο προς αντίθετες κατευθύνσεις, διατηρείται εκείνο το δέσιμο που χαρακτηρίζει τα αδέρφια. Από τις λιγοστές σταθερές στην ευμετάβλητη πορεία μου, κι ας χαθήκαμε στη διαδρομή…
Πάμε πιο πίσω, της Αναστάσεως…
Γρουσούζης! Ότι και να πει κανείς για τον Γρουσούζη, δύσκολα θα μπορέσει να αποδώσει την πραγματική του διάσταση! Κατά διαστήματα, άλλους τους βρίσκω από πάνω και άλλους τους αφήνω κάτω. Αν ψάξω τον Γρουσούζη θα τον πετύχω πάντα δίπλα. Φίλος καλός και αμετακίνητος, αυθεντικά εκκεντρικός και γνήσιος καλλιτέχνης.
ΝίΝτζα! Σας τα έχω ήδη μοιραστεί όλα. Απερίγραπτή μορφή και πηγή έμπνευσης. Θα το διαπιστώσετε μόλις τύχει να την γνωρίσετε. Κολλητάρια δεν υπήρξαμε ποτέ. Πέφτει και ένα κλάσιμο τελευταία... Αλλά η ΝίΝτζα που στη πραγματικότητα έχει όνομα και επίθετο, διατέλεσε το ξύπνημα που επιζητούσα και χρειαζόμουν. Κι αυτό είναι σοβαρός λόγος να την μνημονεύω μέχρι το Αλτσχάιμερ!
Χάρυ Ζάν! Τον Χάρυ δεν θα τον διαβάσετε ποτέ εδώ με το κανονικό του όνομα. Ίσως επειδή είναι μεγάλος άνθρωπος, οικογενειάρχης. Από τα πλέον ανήσυχα πνεύματα που πέρασαν το σκονισμένο κατώφλι. Έπειτα από καιρό γνωριμίας, έχω να το λέω πως ο Χάρυ είναι φίλος. Μάξιμος αμφισβητίας και με ατάκες που έμειναν στην ιστορία, ιδιάζουσα μποέμ φυσιογνωμία που έπειτα από δεκαετίας πάλης, δείχνει ακόμα πως έχει μαλώσει με την ωριμότητα!
Πάμε στη μέση, στα Αγιοργίτικα…
Q-Ζέπας! Διαφορετικά, ο «μην διανοηθείς να γράψεις για ‘μένα»! Ο Q-Ζέπας είναι ξηγημένο παλικάρι. Πλάκα στην πλάκα, γνωριζόμαστε δέκα καλοκαίρια. Από την εποχή που ξημεροβραδιαζόμασταν στις χωματερές και τα σκουπιδιάρικα. Μοναδική παραφωνία, εκείνος πρόκοψε στη ζωή του! Θαμώνας και παρών στις περισσότερες φιλοσοφικές αναζητήσεις περιωπής. Αν και αποφεύγω τα νταβατζηλίκια, γενικώς, τον Γιώργη θα ήθελα να τον στεφανώσω κάποτε. Ξέρει αυτός!
Το Γεώ! Θεέ μου τι πλάσμα! Αγαπημένο αερικό! Μπήκε μία μέρα που ήμουν ξάγρυπνος και τα διέλυσε όλα. Καθαρόαιμο Νιντζάκι στα καλύτερά του. Κουκλί και… αν αφαιρέσεις ελάχιστα ελαττώματα της ηλικίας, εξαιρετικά αυθεντική. Έχει μια απίθανη ικανότητα να μεταφέρει ενέργεια. Αν μάλιστα ζήσεις ένα από τα παραληρήματά της, έπειτα ψηλαφίζεσαι μήπως άφησε σημάδια ή μελανιές, ευτυχισμένος που δεν ήσουν ο αποδέκτης! Από τις γυναίκες εκείνες που διαισθάνεσαι ότι με έναν ακανόνιστο τρόπο… κάποια μέρα θα προκόψουν!
Κοκάκιας! Το παλικάρι έχει τόση σχέση με την άσπρη, όσο ο Γιωργάκης με την εξουσία! Νέος, φιλόδοξος, με οξεία αντίληψη, αρκετά καβατζομένος και με άφθονα εχέγγυα επιτυχίας, μην ξαφνιαστείτε αν μία μέρα τον δείτε βουλευτή αυτού του δύσμοιρου τόπου. Τουλάχιστο! Θα ήταν υπερβολή να τον χαρακτήριζα μέρος του κλειστού μου κύκλου, όμως ο Κοκάκιας αποτελεί μια καλή και ευχάριστη συντροφιά όποτε τύχουμε μαζί. Εξάλλου, αξίζει μια πρώτη γνωριμία με την εξουσία πριν ξεκινήσει το… φτύσιμο!
Τέλος τα «μακάρι να γιόρταζαν για να γράψω»…
Κόκκινη Ουτοπία! Άλλοι την λένε Έτσι και άλλοι Γιουβέτσι. Επί της ουσίας έχω καταλήξει σε συμπέρασμα. Η Κόκκινη μου αρέσει. Δεν είναι εύκολο να το ορίσω συγκεκριμένα, αλλά μου αρέσει. Μέσα στο όλο σύννεφο μιζέριας και μαυρίλας μου δίνει μια διέξοδο. Το συνειδητοποίησα τώρα που έφυγε για λίγο. Άγνωστο που θα φτάσουμε όταν γυρίσει. Μπορεί και πουθενά. Πρωτίστως, το μόνο σίγουρο είναι πως θα κάνω όσες προσπάθειες χρειάζεται ώστε να μπορέσουμε να… συνεννοηθούμε! Και ναι, η Κόκκινη Ουτοπία αποτελεί μια εξήγηση στην αλλαγή της διάθεσης, δίχως όμως να φτάσουμε να μιλάμε για… άνοιξη και μελισσούλες!

Ας κλείσω τα εορταστικά με ένα τσιτάτο από φίλο του σκονισμένου. Αφιερωμένο σε όλα τα τιμώμενα πρόσωπα των ημερών. Έχει ως εξής…

Μην πιστέψεις!
Αλίμονο αν πιστέψεις ότι
«οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα».
Με τον κανόνα βαδίζεις…
Με τις εξαιρέσεις πετάς.
(Γιάννης Γουζουάσης στις «Στιγμές»)

Αυτά τα λίγα για την ώρα.
Με τις ευχές, την σκαπούλαρα από ένα δύσκολο κείμενο!
Έπειτα από ένα μικρό διάλλειμα, τα κεφάλια μέσα.
Καλή επάνοδο και επιστροφή.
Αναστόπουλος!

Αντιήρωες του Επιταφίου

Πατροπαράδοτα πασχαλινά

Κλεμμένο, παλιό και αγαπημένο.
Η πιο έξυπνη πασχαλινή κάρτα που μου έστειλαν ποτέ.
Την ξέθαψα για παν ενδεχόμενο.
Καλό Πάσχα.

Το νησι του Πάσχα ΔΕΝ είναι ελληνικό και εύχομαι να παραμείνει έτσι για πάντα!
Ούτε Χιλιανό είναι.
Γι αυτό Ανεξαρτησία σήμερα!

Υ.Γ. Το Γαμ... μήπως θέλει "Η";

Alive and Kicking

Πέρασε η χτεσινή μέρα και δεν το κατάλαβα.
Τέλειωσαν τα ψέματα, παλικάρια....
Στο κοντέρ έγραφε 24.
Ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση. Γιατί όταν οι καλένδες ξαναδείξουν τον ίδιο αριθμό, θα έχω ήδη φορτωθεί τριάντα τεμάχια.
Για μερικούς είναι σταθμός. Για άλλους κόλαφος!
Όταν το έβλεπα να έρχεται, εκεί κάπου στα εικοσικάτι, κανείς δεν με έπαιρνε στα σοβαρά. Τώρα που πλησιάζει η μαύρη ώρα, κανείς δεν μου δίνει σημασία!
Αν μου το μοιράστηκαν σωστά, κάπου μεταξύ δέκα με έντεκα το πρωί με αμόλησαν δίχως να προειδοποιήσουν!
«Ποιανού είναι το παιδί;» θα ρώτησαν.
«Ρε δε γαμ... πρωινιάτικο!» διαμαρτυρήθηκα και τους πάτησα μια τσιρίδα.
Είχα ήδη αφήσει το στίγμα που έπρεπε. Αποστασιοποιήθηκα!
Το βρέφος είναι αναρχοαυτόνομο!
Άλλοι το χάρηκαν, άλλοι συγκινήθηκαν.
Ήταν όμως και κάποιοι που σιωπηλά έκαναν μια διαπίστωση:
«Όταν μεγαλώσει, θα γίνει μεγάλος τσόγλανος»!
Εεε, αυτοί ενδεχομένως να δικαιώθηκαν!
Πέρασαν σχεδόν τριάντα χρόνια. Μερικούς θα τους πήρε ο χάρος. Αν συναντήσετε τους εναπομείναντες, παρακαλώ να τους το μεταφέρετε.
Η δικαίωση είναι σημαντικό πράγμα!
Σάββατο πέφτει η θλιβερή επέτειος.
Ειρωνικό αλλά αληθινό, πάνω στην ώρα που θα ανοίγω το μαγαζί. Δυο βόλτες το κλειδί... κρακ, κρακ.... τριάντα χρονάκια!
«Ααααχ, με βαριά καρδιά θ’ ανοίξεις την πόρτα Δημητράκη», που θα έλεγε η ΝίΝτζα αν βρισκόταν ακόμη πίσω από το μικρόφωνο.
Επειδή όμως η ατάκα έχει μπαγιατέψει κάπως, θα πρέπει να ψάξω για νέα ψυχοφάρμακα, ικανά να βγάλουν ξανά το αυθόρμητο χαμογελαστό παυσίπονο.
Θα περίμενα να μιζεριάσω, να κλαφτώ και να γκρινιάξω.
Τίποτα...
Εκτός συγκλονιστικού απρόοπτου, θα φτάσουν και θα ακουμπήσουν.
Καλώς; Κακώς;
Είναι νωρίς για απολογισμό.
Είναι αργά για παρακάλια.
Μην διανοηθείτε χαρές και πανηγύρια. Μπορείτε πάντως να περάσετε για ένα κέρασμα. Σεμνά και ταπεινά.
«Ρε δε γαμ... πρωινιάτικο!» θα επαναληφθεί.
Έτσι για να υπάρξουν ρετρό αναφορές...
Μην τυχών επενδύσετε μουσικά την τελετή με τίποτα δισυπόστατα.
Alive and Kicking να παίξει, απλά και μυαλωμένα.
Βέβαια... αν δεν κωλώσω να κατέβω παίρνοντας τα βουνά!
Αυτά τα λίγα προς το παρών.
Θέρτι ντέρτι προ των πυλών!

Πατέρα, είμαι τελικά Goodbyesexual

Το έλεγε η Μαύρη Οχιά επανειλημμένως.
Μάταια προσπαθούσε να μου δείξει το παράθυρο προς το μέλλον της ανθρωπότητας.
Επέμενε, ξανά και ξανά.
Ο Δαρβίνος έπρεπε να φτάσει μέχρι τα Γκαλαπάγκος για να γράψει την «Καταγωγή του Ανθρώπου».
Από την άλλη, δεν χρειάζεται να φτάσουμε μακριά για να διαπιστώσουμε την «Κατάντια του Ανθρώπου»!
Έπειτα από τακτικές παρατηρήσεις σε υποχόνδριο πειραματόζωο καταλήξαμε σε υπερπολύτιμα συμπεράσματα.
Ας αφήσουμε απ’ έξω τα «ποιος» και τα «που» καθώς το θέμα δεν είναι να θίξουμε τον παθών αλλά να αναδείξουμε το φαινόμενο.
Σκοπός μας εδώ δεν είναι να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους.
Οι κοινωνιολόγοι, οι σεξολόγοι, οι ψυχολόγοι και γενικότερα όλοι οι αξιοπρεπείς –λόγοι θα πρέπει σταδιακά να υπολογίζουν σε μια νέα τάξη πραγμάτων.

Τους Goodbyesexual!
(προφέρεται «γκουντμπαϊσέξουαλ» ή αλλιώς «καληνυχτάκηδες»)

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον φίλο μου τον...

Υ.Γ. Μαύρη Οχιά τσακίσου γύρνα στο νησί. Πλήττω!

Μουσακάς & Αναμνήσεις

Ομολογουμένως, μόλις συνειδητοποίησα πως υπέπεσα σε μέγα σφάλμα, με πήρε από κάτω. Μερικοί στην θέση μου θα το ρίχνατε στο ποτό. Άλλοι θα στήριζαν το «εγώ» τους και θα κατέφευγαν σε οφθαλμαπάτες.
Είχα πρόχειρη την λύση. Υπνοθεραπεία!
Ύπνος και γράψιμο, μήπως και ξεκολλήσω από τύψεις και ενοχές.
Όσο μεγαλώνω, διαπιστώνω πως έχω βρομόστομα και τα παραδείγματα αυξάνονται τελευταία. Παλιοκουβέντες μεν, αυθόρμητες δε.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνουν συχνά οι αποδέκτες είναι η ειλικρίνεια των προθέσεών μου. Σκοπός δεν είναι η προσβολή αλλά η ουσία. Εξάλλου, αν δεν με ένοιαζε πολύ το θέμα, θα έμενα στις γαργάρες.
Όποιες ενστάσεις θα πρέπει να περιορίζονται στην διατύπωση και μόνο.
Κατά διαστήματα περιφέρεται ένα δίλημμα:
Τι είναι προτιμότερο; Να ζεις σε ένα ψέμα ή με μια ανάμνηση;
Ε, λοιπόν αγαπητοί κύριοι και κυρίες, θιγμένες ή μη, καιρό τώρα αποφάσισα να εμμένω στο δεύτερο. Κι αν δεν αφομοιώνεται εύκολα, τότε ίσως να μην κάνουμε χωριό!
Η συγνώμη αποτελεί μια λύση εξομάλυνσης. Από την άλλη, ποιος ο λόγος να έχεις ξεσπάσματα αυθορμητισμού και την επομένη να τα ακυρώνεις από τύψεις;
Δεν υπάρχει περίπτωση υπαναχώρησης!
Εν πάση περιπτώσει, με ένα ευμετάβλητο μείγμα τσατίλας και στεναχώριας έκανα παρέα ολόκληρο το Σαββατοκύριακο. Αν δεν έγραφα, κοιμόμουν. Στο μοναδικό παράταιρο κομμάτι αυτών τον ημερών... ένας μουσακάς χωρίς μελιτζάνες.
Anti-stressing που θα έλεγε και ο Ξάδερφος.
Δίχως διάθεση για μουσαφίρηδες, θα αντέξει στην δύσκολη Μεγάλη εβδομάδα, περισσότερο για να αποφύγω τις ενοχές όποτε θα καλούσα τον ντελίβερι μέσα σε αυτές τις πεινασμένες Άγιες βραδιές!
Κάτι έγραψα, όμως δεν θα το αναρτήσω άμεσα.
Πρόκειται για ένα σύντομο ταξίδι στην Συρία, στον επόμενο μεγάλο κακό στην διεθνή πολιτική σκηνή. Η αιτία άσχετη. Η αναζήτηση μιας κοκκινομάλλας! Όπως όμως μπορεί να υποψιάζεστε, τίποτα δεν είναι γραμμικό. Έτσι θα μπλέξουν ο Γκαρίντσα, η τεκίλα, ο Μπαγκς Μπανι και ένα αναπάντεχο συμβόλαιο θανάτου. Φυσικά πεθαίνει κάποιος!
Έτσι γίνεται πάντα στα ταξίδια μου, διαφορετικά δεν είναι άξια αναφοράς!
Μόλις κάνω μια συζήτηση, θα το βγάλω.
Σαν τον ψευτο-μουσακά ένα πράγμα!

Προετοιμασία για μια δύσκολη εβδομάδα...

Φετιχιστής ενοικιαστηρίων

Υπάρχει ηδονή στις μκρές αγγελιές;
Πέραν από τις βιζιτούδες και τα ροζ τηλέφωνα.
Πρόεφατα διαπίστωσα πως υπάρχει!
Και θα το μοιραστώ μαζί σας.
Αύριο Σάββατο.

Μια βάφλα πριν το ψήσιμο

Ναι, ναι...

Καταιγισμό σχολίων απαξίωσης διακρίνω.
Αν και μιλήσαμε τηλεφωνικώς με τους επώνυμους επικριτές, οφείλω μια δημόσια απάντηση για να επαναφέρω το μεταμεσονύχτιο «αριστούργημα» στα επίπεδα αναγνώρισης που έτυχε από το φιλόμουσο κοινό!

Ζούμε μεγάλες στιγμές...
Ναι, ναι...

Δειλά, οι παρέες στις μπουάτ ξεκίνησαν να τραγουδούν τους στίχους. Τα διπλανά τραπέζια έβγαλαν τις κιθάρες και το γιουκαλίλι. Ο μουστακαλής ταβερνιάρης δεν σταματούσε να κερνά τυροκαφτερές και τζατζίκια!

Δικαιωμένος και μεθυσμένος από την επιτυχία, αισθανόμουν τύψεις που δεν είχα κυκλοφορήσει τα υπόλοιπα από το cd! Παρόλη την απογοήτευση της μη εκπλήρωσης, το κέφι δεν σταματούσε.
Το ίδιο τραγούδι με διαφορετικές ενορχηστρώσεις.

Ναι, ναι...

Όσα μηδενικά και να ήρθαν, σκέτα ή με συνοδεία, δεν αντισταθμίζουν τον πλούτο που ένοιωσα μόλις μπήκαν στο μαγαζί πλανόδιοι τρομπετίστες. Σε συνδυασμό με το τουμπελέκι στο άδειο μου κεφάλι, έτυχα να ακούσω το πόνημά μου σε σάλσα!

Ναι, ναι...

Το μεγαλείο του δημιουργού.

Όσο αφορά την μούσα.
Αν η γυναίκα έχει χιούμορ... όλα διορθώνονται!

Ένσταση. Μονάχα μία.
Και εσύ τέκνο μου Δυο Παρά;
Που ανδρώθηκες διαβάζοντας τρεις κλασσικούς.
Τον Ρόμπινς, τον Κοέλο και... τον Ποθ!
Έχεις συμμετοχή σ’ αυτή τη προβοκάτσια;
Κρίμα, κατέρρευσε ένα τεράστιο οικοδόμημα!

Εσύ Καληνυχτάκια θα πρέπει να περιμένεις το επόμενο τραγούδι με τον ομώνυμο τίτλο. Μόλις έδωσες τροφή!

Στο τέλος ας τα πάρει όλα μαζί ο Βακ για να τα πουλήσει στα Λαδάδικα! Εκεί που όπως φαίνονται εκτιμούν το ποιοτικό άσμα!

Στα παραλειπόμενα, μια αίτηση ασφαλιστικών μέτρων από γνωστή ηθοποιό. Επίσης μια απειλή δίχως πιθανότητες δικαίωσης από ραδιοφωνικό σταθμό με παραπλήσιο όνομα. Όμως με την υποστήριξη ακροατών κύρους σαν τη Σ. νομίζω πως οι όποιοι γραφειοκρατικοί σκόπελοι θα ξεπεραστούν.

Ναι, ναι...

Η δικαίωση και η αιώνια καταξίωση βρίσκονται μια ανάσα από το πολυσυζητημένο κουδούνι.

Ναι, ναι...

Τελικά, τι είναι ο στιχουργός όταν κυκλοφορεί δουλειά του;
Πες το ψέματα...

Μια βάφλα πριν το ψήσιμο!

Η Σχέση του Αιόλου

Στα μουλωχτά μιλήσαμε.
Υπόγεια βρεθήκαμε.
Αποκριά διαβόλου.
Ήταν αυτό που λέγαμε…
Μια σχέση του Αιόλου.

Είναι το ίδιο μια ζωή
Που ακούγεται κουδούνι.
Κι αν σπαταλούσα μια ευχή…
Ας βγει η Πέμυ Ζούνη!

Η λογική;
Μας σώθηκε.
Μικρή μου πριγκηπέσα.
Μένει αυτό που οι ναυτικοί
Αποκαλούνε «μπέσα»

Που πάμε;
Που βαδίζουμε;
Μη με κοιτάς καθόλου
Να το διευθετήσουμε…
Στη σχέση του Αιόλου.

Για να σου βγει το άρλεκιν,
Μιλώ σαν τελεμάρκετιν!
Κοίτα να το τελειώσεις
Αλλιώς το βλέπω να’ ρχεται.
Σ’ επτά άτοκες δόσεις!

Που πάντα σκάει χαμόγελο.
Όμως ξυπνάω μόνος.
Που πάντα λέμε «έληξε».
Όμως δεν πιάνει όρκος.

Πρωτοβουλίες;
Μην ζητάς…
Φιλοσοφίες κώλου.
Πάντα σε αδιέξοδο.
Η σχέση του Αιόλου

Στο είπα και ξελάφρωσα
Ανάληψη ευθύνης
Μέχρι τραγούδι σου ‘γραψα.
Αν μ’ αγαπάς...
Μην πίνεις!

Πληροφορίες;
Σχετικά;
Στο τέλος παραλόγου.
Που αξίζει να θυμόμαστε.
Σαν σχέση του Αιόλου.

(στίχοι-μουσικοι: βγαλμένοι απ' την ζωή)

Κο3μοΠό8 : ο Χοντρούλης Πρίγκιψ

Διαβατάρικα όνειρα ημέρας

Όνειρα δεν περιγράφω.
Γιατί είναι προσωπική υπόθεση.
Γιατί αδυνατώ να τα αποτυπώσω.
Γιατί δεν τα θυμάμαι.
Πολλοί βρίσκουν τα όνειρα σημάδια του πεπρωμένου.
Ανήκω στους άλλους, που υποστηρίζουν πως τα όνειρα αποτελούν δίοδο επικοινωνίας με το υποσυνείδητο.
Πιθανόν, όσο κάποιος αποκρυπτογραφεί τις εικόνες που λαμβάνει ασυναίσθητα, τόσο καλύτερα γνωρίζει τον εαυτό του.
Μερικές φορές, σχετίζω τα όνειρα με τα βιβλία.
Ένας αξιοπρεπής αναγνώστης θα διαβάσει ένα βιβλίο ξανά, μετά από χρόνια. Όχι για επανάληψη. Αλλά για να διαπιστώσει κάτι εντελώς διαφορετικό από την πρώτη φορά.
Να συνειδητοποιήσει πως ο ίδιος άλλαξε και όχι το βιβλίο.
Έτσι πρέπει να έγινε πρόσφατα.
Ένα περίεργο όνειρο από τα παλιά.
Τότε είχα τάσεις φυγής.
Κρατούσα λέει την κιθάρα ανάποδα στο ώμο και έφευγα για το άγνωστο.
Μαλακία το έβρισκα. Ίσως επειδή γνώριζα που έπρεπε να κατευθυνθώ.
Σημασία μεγάλη δεν έδωσα.
Τελευταία διακατέχομαι από ένα πνεύμα ανησυχίας.
Έχω την εντύπωση πως το ξαναείδα.
Ακριβώς η ίδια αίσθηση.
Νέες τάσεις φυγής;
Διαφορά μεγάλη είναι πως σίγουρα κάποιοι θα ψάξουν να με βρουν και δεν θα είναι για καλό!
Ανοησίες θα σχολιάσετε, το δίκιο με το μέρος σας.
Για να σπάσω τη μαυρίλα, να προσθέσω πως δεν ξέρω κιθάρα!
Ότι και να σημαίνει αυτό.
Αν πάλι γνώριζα από χορδές, τι κιθαρίστας θα ήμουν;
Ένας αδικοχαμένος Χέντριξ;
Μήπως ένας ανεκμετάλλευτος Ρόσενμπεργκ;
Την απάντηση την ήξερα, παρόλο που δεν θα σας λέει πολλά.
Θα ήθελα να είμαι ένας μελωδικός Τουμάνι Ντιαμπάτ.
Με την γαλάζια κελεμπία.
Ξεκινώντας από το Μάλι. Κουρεμένος!
Με ένα ατσούμπαλο όργανο.
Αποφεύγοντας όμως τον δρόμο για την δύση.
Σ’ ένα καράβι με άπειρους προορισμούς.
Ταξιδεύοντας τρέφεις πάντα ελπίδες.
Πως ένα ενδεχόμενο είναι να βγεις σ’ εκείνο το ευλογημένο νησί.
Που στους δρόμους γράφουνε σπανιόλικα.
Που σε μία γωνιά έχει μια ψησταριά.
Που ψηλά γράφει «Θείος Αύγουστος».
Που πρέπει να υπάρχει για να έχουν τα όνειρα προοπτική.

Ακεφιές έχω σήμερα αγαπητοί.

Πλάκωσαν μαζεμένα.

Ντόπα, Κάτια και... κουρσόσκυλα

Τότε, η Κάτια εργαζόταν στο μηχανογραφικό ενός πρωτοκλασάτου γραφείου στοιχημάτων. Μόλις την είχαν στείλει σε ένα υπεύθυνο πόστο στο Μάντσεστερ.
Το πολύ σε δυο μέρες τα μάζεψε και εγκαταστάθηκε μόνιμα σε ένα διαμέρισμα, ένα τέταρτο οδήγηση από τη δουλειά.
Για μεγάλο διάστημα έπρεπε να βρίσκεται σε ετοιμότητα 24/7. Που σε απλά ελληνικά σήμαινε διαρκής απασχόληση. Όποτε παρουσιαζόταν πρόβλημα, παρατούσε τα πάντα και έτρεχε, παλεύοντας με δίκτυα και τσιπάκια.
Τον μισθό της θα τον ζήλευαν πολλοί. Την ζωή που έκανε, σχεδόν κανένας.
Σπίτι-δουλειά χωρίς να γνωρίζει ουσιαστικά κανέναν. Ακόμα και όταν της την έπεφταν, σπάνια το διασκέδαζε γιατί κάτι θα προέκυπτε, αρκετό για να την γυρίσει πίσω στο κλουβί της.
Αρχικά, μπορεί να το γούσταρε. Βδομάδα στην βδομάδα, η κατάσταση χειροτέρευε και γινόταν αντιληπτή η απομόνωση. Είχε φτάσει στο σημείο να μην έχει έναν άνθρωπο να μιλήσει.
Έτσι κατέφευγε στους παλιούς. Υπήρξε ένα διάστημα που το τηλέφωνο χτυπούσε αρκετές φορές, σε καθημερινή βάση. Όχι πως χάσαμε ποτέ την επαφή, όμως η συχνότητα κούραζε. Όταν εξαντλήσαμε κάθε θεματολογία, είχε καταντήσει βαρετό. Μιλούσε, για τι άλλο, για την δουλειά της.
Η Κ είχε μοιραστεί σε δυο διαστάσεις. Αφιέρωνε όλο της τον χρόνο στην δουλειά αποξενωμένη. Ενώ παράλληλα το κοινωνικό της κομμάτι βρισκόταν κάπου αλλού, σίγουρα μακριά από την πραγματικότητα.
Άσχημο πρόβλημα η μοναξιά, ειδικά όταν δεν την υπολογίζεις. Ειδικά όταν πρόκειται για μια κατά γενική ομολογία όμορφη κοπέλα στα εικοσιτόσα της. Λίγο ανισσόροπη, δε λέω, αλλά αρκετά ευχάριστη, ακόμα και για ξενέρωτες περιπτώσεις.
Η Κ ανήκει στην κατηγορία γυναικών που επιβεβαιώνουν ένα παράδοξο. Μπουμπούκια, δίχως χτυπητές αδυναμίες που σε κάνουν να απορείς πως είναι δυνατόν να μην είναι ρεζερβέ.
Κάπως έτσι την είχα πρωτογνωρίσει και δέσαμε. Έπειτα όσο την παρατηρούσα, άρχισα να καταλαβαίνω. Γενικότερα.
Σήμερα έχω σχεδόν κατασταλάξει. Φαινομενικά, πολλά αταίριαστα που συναντάμε όλοι συχνά πυκνά εκεί έξω, δεν είναι αποτέλεσμα μονάχα τύχης ή συγκυριών.
Ζήσαμε ένα διάστημα μαζί, γνωριζόμασταν αρκετά. Επομένως ούτε συμβουλές σήκωνε η υπόθεση ούτε τίποτε τυποποιημένες κουβέντες της παρηγοριάς. Ήταν εμφανές πως μόλις η Κ υποψιαζόταν πως την αντιμετώπιζα με την μέθοδο της «συννυφάδας»*, θα έκλεινε την γραμμή και μάλλον δεν θα ξανάκουγα νέα της.
Επομένως το μοναδικό πράγμα που μπορούσα να της προσφέρω εκείνη την δύσκολη στιγμή ήταν η υπομονή μου.
Αποτελούσα το πλέον ακατάλληλο άτομο για υποστήριξη, ειδικά εκείνη την εποχή. Θεωρούσα πως ένα «ξύπνημα» θα ήταν η λύση για να επιστρέψει η Κ σε μια ρεαλιστική τροχιά. Όμως η θεωρία από την πράξη…
Έμπαινε η άνοιξη και το αντιλαμβανόσουν από την υγρή ατμόσφαιρα της νύχτας.
Το τηλέφωνο χτύπησε. Πρότεινε να πάω να την βρω στην Αγγλία και ανακοίνωσε πως το επόμενο πρωί θα έστελνε τα εισιτήρια.
Ξεφτίλα το βρήκα και αρνήθηκα. Εξάλλου είχαν περάσει και κάτι μήνες από την τελευταία μας συνάντηση.
Μαλώσαμε, βριστήκαμε και η καθημερινή μας επαφή έληξε το ίδιο απρόοπτα.
Στεναχωρημένη, τσατισμένη, μόνο η ίδια το ξέρει.
Όπως έμαθα πολύ αργότερα ήταν πολύ ανήσυχη. Ντύθηκε και βγήκε μια βόλτα μέσα στο σκοτάδι. Για εκείνα τα μέρη ακούγεται κάπως.
Στην είσοδο του συγκροτήματος έπεσε σε ένα ζευγάρι. Όλα τα διαμερίσματα ήταν ιδιοκτησία της εταιρίας, επομένως ένα από τους δυο ήταν συνάδελφος.
Άγνωστο πως ακριβώς έγινε, έπιασαν κουβέντα.
Η γυναίκα μυρίστηκε την κατάσταση και την προέτρεψε να τους επισκεφτεί μόλις έβρισκε τον χρόνο. Έκλεισαν ραντεβού και ένα κοντινό απόγευμα, η Κ είχε βρει ένα πραγματικό γείτονα να πει τον πόνο της.
Σαραντάρα η γειτόνισσα, έπληττε στο ίδιο αποστειρωμένο περιβάλλον που τις είχαν καταχωνιάσει, περιμένοντας τον σύζυγο. Αυτός εργαζόταν στο Belle Vue, ένα οβάλ στάδιο όπου οργανώνονταν αποκλειστικά κυνοδρομίες.
Αν παραλληλίσουμε τις δυο κοινωνίες, θα τολμούσα να διαπιστώσω ότι οι δικοί μας «αλογομούρηδες» μοιάζουν αρκετά με τους εκεί τύπους που συχνάζουν σε μέρη όπως το Belle Vue και όχι αντίστοιχα στους ιπποδρόμους τους.
Καθότι περισσότερο λαϊκό και τζογαδόρικο, ένα στάδιο με τα καθαρόαιμα να κυνηγάμε κυκλικά τον μηχανικό λαγό συγκεντρώνει όλους εκείνους που ενδεχομένως να έχετε στο μυαλό σας και που παραπέμπουν στους παλιούς θαμώνες του Φαληρικού.
Καφέ πέτσινα, τραγιάσκα, ενίοτε μουστακάκι, πονηρό βλέμμα και χαμόγελο. Και σίγουρα άπειρα σενάρια συνωμοσίας του τύπου «Έχω ένα καλό στην τέταρτη» ή «Στην πρώτη τα έχουν κανονισμένα».
Τώρα, κατά πόσο μπορεί να κανονιστεί μια κούρσα απουσία ανθρώπινου παράγοντα όπως είναι ο αναβάτης στα άλογα, αποτελεί θέμα για συζήτηση.
Τις Κυριακές που ήταν πιο λάσκα, αντί να κλείνεται στους τείχους, η Κ οδηγούσε την γειτόνισσα στις κούρσες.
Αρχικά το θέαμα πρωτόγνωρο, απέπνεε αδρεναλίνη.
Έπεφταν τα στοιχήματα και τα μεγάφωνα ανακοίνωναν την έναρξη. Με τα αποκόμματα ανά χείρας όλοι περίμεναν το κουδούνι. Και τότε τα ξύλινα κουτιά άνοιγαν με τη μία.
Άλλοτε με φίμωτρα και άλλοτε χωρίς, τα εντυπωσιακά greyhounds ξεχύνονταν στο κουλουάρ, κυνηγώντας ένα ψεύτικο ποτισμένο λαγό, δεμένο σε μια μηχανική ράγα.
Τα ζωντανά έτρεχαν μανιασμένα πίσω από την πάνινη οφθαλμαπάτη.
Η ένταση από τα γεμάτα μύες λαγωνικά μεταφερόταν στην κερκίδα όπου διαρκώς έπεφταν ευχές και κατάρες από αυτούς που επεδίωκαν το εφήμερο χρήμα.
Άραγε, ποιος από τους δυο να είχε καλύτερα ποσοστά επιτυχίας;
Πικραμένη ιστορία ;-)
Δεν την χαρακτήριζες φιλόζωη. Εντυπωσιάστηκε από τα σκυλιά. Στον γυρισμό άρχισε να κάνει ανούσιες ερωτήσεις.
«Παλαιότερα, όταν γερνούσαν, τα έδιναν στον χασάπη», πρέπει να της είπε ο τύπος.
«Τα τελευταία χρόνια, αυτά τα ζώα δέχονται τόση ντόπα ώστε να κερδίζουν κούρσες, που ούτε το κρέας τους είναι ικανό για τροφή»!
Όσο επιβλητικό και να είναι ένα greyhound, η χρησιμότητά του στο οβάλ στάδιο είναι μία. Να τερματίζει πρώτο. Να τραβάει στοιχήματα και να διασκεδάζει τους επισκέπτες από το κουλουάρ.
Μερικά χρονάκια δόξας και μετά είναι του πεταματού.
Τα κουρσόσκυλα εκπαιδεύονται εκ γενετής. Εκτρέφονται σε περιορισμένα κλουβιά και έχουν μάθει να τρέχουν μόλις τα αφήσουν ελεύθερα.
Όταν ξεβάψουν, συνήθως καταλήγουν στην ευθανασία. Από την στιγμή που δεν το επιβάλουν οι κανόνες (και γιατί άλλωστε θα σας πουν), τα αφεντικά τους τα τρελαίνουν στα αναβολικά για να τα φτάσουν στα όριά τους.
Έτσι είναι τα «αθλήματα» αυτά που πρέπει να είσαι ξεχωριστός για να τα καταφέρεις.. Μόλις συνειδητοποιήσεις πως δεν φτάνει το ταλέντο για την πρωτιά, θα κάνεις οτιδήποτε περνάει από το χέρι σου για να την πετύχεις.
Αθλητής ή κουρσόσκυλο, καμία διαφορά.
Η παράσταση με τους θεατές είναι η ίδια.
Στεναχωρημένη μεν, η Κ συνέχιζε να επισκέπτεται το Belle Vue.
Θαύμαζε τα greyhounds και μελετούσε το όλο περιβάλλον.
Κάποια στιγμή, ένας φίλος που έκανε εκεί της υπέδειξε ένα σκυλί σε μια κούρσα. Ήταν θηλυκό, δίχως ιστορικό με καλά πλασαρίσματα. Έμοιαζε από εκείνα που απλώς συμπληρώνουν τις διαδρομές.
«Follow the bitch», της λέει και εξαφανίζεται.
Από περιέργεια και μόνο, φορτώνει μερικά πεντόλιρα στο γκισέ και περιμένει.
Το κουδούνι χτυπά και ο μηχανισμός περιφέρει το λαγό.
Ήταν τότε που η σκύλα τρέχει σαν δαιμονισμένη. Τα υπόλοιπα από πίσω της. Έκαναν να την πλησιάσουν, όμως ουδέποτε την προσπερνούσαν.
Ίσως επειδή ήταν τα μόνα που είχαν μυριστεί κάτι.
Άντε… και λίγοι «εμπειρογνώμονες»!
Η σκύλα βρισκόταν στις γόνιμες μέρες της, με αποτέλεσμα να επηρεάσει τους συναθλητές της που, σπάνιο για την κράση τους, δεν ήταν ο λαγός αυτό που επεδίωκαν!
Κάτι κατάλαβε η Κ απ’ όλη αυτή την ιστορία, κάτι άλλο θα πιάσαμε οι υπόλοιποι.
Για την ιστορία, έπειτα από αυτό το περιστατικό η Κ δεν είχε λόγο να ξαναβρεθεί εκεί. Είχε μαζέψει όσες εμπειρίες χρειαζόταν για να έχει να διηγείται.
Στην έξοδο παρατήρησε μια αφίσα. Διάφορες φιλοζωικές αναλαμβάνουν να βρουν αναδόχους για τα παροπλισμένα κουρσόσκυλα.
Αισθάνθηκε τύψεις. Συγκράτησε το νούμερο και επικοινώνησε μαζί τους.
Έκανε δωρεά τα κερδισμένα.
Μου εκμυστηρεύτηκε πως είχε ενοχές. Ενδιαφέρθηκε να φιλοξενήσει ένα από δαύτα. Το περίεργο ήταν πως δεν ζητούσαν πολλά επιχειρήματα για να της δώσουν ένα!
Δύσμοιρο ζωντανό! Στην περίπτωση του, μια ευθανασία δεν θα ήταν ότι χειρότερο!
Ραλφ, Φρανκ, κάτι τέτοιο μονοσύλλαβο το βάφτισε (ξανά).
Ήταν το όνομα του αφεντικού της…
Έβαλε για πρώτη φορά κατοικίδιο σπίτι της, βρίσκοντας ουσιαστική παρέα. Μάλιστα, το νταβαντούρι κράτησε κάμποσο για τα δεδομένα της, με τα ίχνη του Ραλφ - Φρανκ να αγνοούνται.
Πέρα από την συγκινησιακή τροπή που είχε, η ιστορία είναι αξιομνημόνευτη. Λίγο η επικαιρότητα, λίγο εξωγενείς παράγοντες, την ξέθαψα.
Όσο για την Κ… μεγάλη μορφή!

Κεντήματα της Μαργιάν Σατράπι

Τα τελευταία 2-3 χρόνια, στον κουρασμένο και κορεσμένο εκδοτικό ελληνικό χώρο παρατηρείται ένα ξαφνικό ξύπνημα. Έχει να κάνει με τα κόμικ.
Δεν μιλάω μονάχα για κάποιες εμπορικές επιτυχίες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ολόκληρο ρεύμα !
Το κοινό προϋπήρχε. Το υλικό απουσίαζε.
Για να μην τρελαθούμε, ειδικευμένα καταστήματα δραστηριοποιούνται εδώ και αρκετά μουντιάλ. Μέχρι πρόσφατα δούλευαν σχεδόν αποκλειστικά με αγγλικές εκδόσεις. Οι εικονογραφημένες ιστορίες ουδέποτε απουσίαζαν από τα περίπτερα.
Ενώ, κάθε αξιοπρεπές βιβλιοπωλείο, κάπου θα είχε φυλαγμένο κάποιο αλμπουμάκι του Αρκά ή λευκώματα σκιτσογράφων όπως ο Κυρ.
Ειδικά ο πρώτος έχει ξεφύγει. Τόσο σε παραγωγή όσο και σε εμπορική επιτυχία.
Μπορώ να γράψω σελίδες ολόκληρες. Για το πως πειραματίστηκα, τους ανθρώπους που γνώρισα και τις ράτσες που έπεσαν με τα μούτρα στα κόμικ. Τις δυνατές φιλίες και τις νέες συνεργασίες μου με τους ανθρώπους «που διαβάζουν Μικυμάου»!
Θα σας το μοιραστώ κάποια στιγμή, αλλά όχι εδώ.
Για τις ανάγκες του κομματιού, ας θεωρηθεί πως γνωρίζω πέντε πράγματα, όχι παραπάνω.
Σήμερα ας αναλωθώ στην Ιρανή μετανάστρια που έγινε φίρμα.
Η γνωριμία μου ξεκινά κάπως έτσι....
Φθινόπωρο του έξι. Ήδη είχα ξεκινήσει να φιλοξενώ αρκετά κόμικ στο βιβλιοπωλείο, παράλληλα με την σκόνη.
Ήταν μια εποχή που το Palestine του μαλτέζου Joe Sacco πουλούσε σαν τρελό, περίπου τις ίδιες ποσότητες με τα γυναικεία best seller από τις διάφορες πικραμένες Σούλες – Τούλες, που απουσία σεξουαλικής ζωής, έκαναν τις φαντασιώσεις τους επάγγελμα (χολή, χολή, χολή!).
Το Palestine που λέτε, τραβούσε αρκετό ανυποψίαστο κόσμο που μέχρι εκείνη την επαφή, πίστευε πως το σκίτσο παρέπεμπε σε μια συγκεκριμένη ηλικία Αποτέλεσε ίσως την πρώτη τους εμπειρία από αυτό που συναντάται ως «πολιτικό» κόμικ.
Σοβαρή θεματολογία και λιγότερο τραβηχτικό σκίτσο, συνήθως μαυρόασπρο.
Κι όμως το «πολιτικό» κόμικ είναι πολύ πιο εύπεπτο και με βεβαιότητα αμεσότερο από ένα αντίστοιχο δοκίμιο.
Αν το Palestine ήταν ανταποκρίσεις και συνεντεύξεις σε στριπάκια, το Περσέπολις της Σατράπι έφερνε περισσότερο σε μια μορφή έντυπου blog, χωρίς να φτάσει στη ελευθερία του «Χαιρετίσματα από την Σερβία» του Ζόγκραφ (αγαπημένο κι αυτό).
Όταν μεταφράστηκε ήταν ήδη πασίγνωστο στο εξωτερικό, ειδικά στη Γαλλία όπου πρωτοκυκλοφόρησε, κουβαλώντας κάμποσες βραβεύσεις.
Το είδα πρώτη φορά σε έναν κατάλογο ενός εμπόρου χονδρικής τυχαία. Έπειτα από μερικές εβδομάδες το καταχώνιασα σε μια γωνίτσα, λίγο πιο κάτω από τους υπερήρωες της Anubis, τις κατσαρίδες της jemma και τις συνέχειες του Αρκά.
Με τους τακτικούς κομικοπελάτες διατηρούμε ιδιόρρυθμους αλληλοεξαρτώμενους δεσμούς! Έτσι, κάτι τους ανέφερα, κάτι διαφορετικό συμπλήρωσαν, το ξεφυλλίσαμε και κάποια στιγμή ανακαλύψαμε το Περσέπολις!
Βρήκα ομοιότητες (σε βάθος...) με τα στριπάκια της Μαιτένα στις «Τρελαμένες Γυναίκες», οξύ γυναικείο χιούμορ – οπτική.
Μεταξύ μας, δεν τρελάθηκα κιόλας. Εδώ ρε Καραμήτρο, δεν μπορείς να κατανοήσεις την γυναίκα της διπλανής πόρτας, για το Ιράν κόπτεσαι;
Σε κάθε περίπτωση, δίχως τυμπανοκρουσίες ο πρώτος κόκκινος τόμος κινήθηκε αρκετά σε συλλέκτες και ψαγμένες γυναίκες. Αρκετές από τις οποίες ασχολούνται με το αντικείμενο από ακαδημαϊκή σκοπιά.
Με τα πολλά, το Περσέπολις πουλούσε χωρίς ποτέ να βρεθεί στην πρώτη γραμμή.
Μια πελάτισσα βρέθηκε σε μια έκθεση και τύχαινε να γνωρίζει κάποιον από τις εκδόσεις Ηλίβατον, που επιμελήθηκαν την ελληνική έκδοση. Μας έφερε σε επαφή. Τότε ψιλοκατάλαβα πως πλέον έχω τους ανθρώπους μου παντού Ευγενέστατοι, μιλήσαμε κάμποσες φορές. Μου έκανε εντύπωση η προσέγγιση που έχουν, ή έστω οι δυνατές PR.
Άρχισα να λαμβάνω mail τους. Πάντα το λογότυπο και η πραγματικά τιμητική προσφώνηση. Μια επική γραμματοσειρά γιγαντιαίων διαστάσεων που αρχίζει με το αρχοντικό «Αγαπητέ κύριε Ποθ»!
Άντε μετά να μην του αφιερώσεις την προσοχή που του αρμόζει!
Κάπως έτσι πληροφορήθηκα προνομιακά την κυκλοφορία του δεύτερου λαχανί τόμου, ένα χρόνο και κάτι αργότερα, το οποίο πήγε εξίσου καλά.
Βοήθησε και η ταινία που διεύρυνε κατά πολύ το κοινό.
Χαίρομαι αφάνταστα όταν μου λένε πως οι δύο τόμοι έχουν μέχρι στιγμής πουλήσει πάνω από 10 χιλιάδες κομμάτια. Εντάξει, το νούμερο δεν εντυπωσιάζει. Όμως αν τα συγκρίνετε με αντίστοιχες πωλήσεις μεγάλων ονομάτων σε βιβλία, τότε ναι, μιλάμε για best seller στην Ελλάδα.
Την animated ταινία δεν την προβάλανε ακόμη στο χωριό μου, αλλά ξέρω πως κάποιοι φίλοι θα την φέρουν σύντομα.
Χτες το βράδυ, ο ταχυδρόμος χτύπησε στις 10 και μισή.
Μόλις μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε η νέα δουλειά της, με τίτλο «Κεντήματα».
Στο ίδιο μοτίβο κι αυτό. Αυτοβιογραφικό, γυναικείο, Ιράν. Αυτή τη φορά η διήγηση γίνεται από 9 γυναίκες, τριών διαφορετικών γενεών.
Θα ξέρω περισσότερα σε λίγες μέρες, όταν και θα πέσει στα χέρια μου.
Σκέφτηκα πως μπορεί να ενδιαφέρει μερικούς από εσάς.
Μιας και δεν έχω φιλοδοξίες να γράφω συνέχεια για την πετυχημένη δημιουργό, να προσθέσω πως κυκλοφορούν στα ελληνικά δυο παραμύθια της από τις εκδόσεις Επόμενος Σταθμός. Τα «Αζδάρ» και «Τα τέρατα δεν αγαπούν το φεγγάρι».

Καλή επιτυχία.

Θέλει απ’ αυτά το έγκλημα, υπαστυνόμε Q-Μπέκα (μέρος πρώτο)

Η πρεμιέρα μια μεγαλειώδους εγκληματικής σειράς αστυνομικού μυθιστορήματος.
Εμπνευσμένη από το γκαρσόνι του είδους.
Αληθινά, βασισμένη σε μια ιστορία.
Αν καταφέρει να βγει το οφείλω σε δύο φίλους.
Τον Τζήφρα για τα πρώτα βήματα.
Τον Μπεν για τα αβασάνιστα μεσημέρια στον πάγκο του.
Οι ευχαριστίες πάνε στο τέλος.
Αλλά στον ευμετάβλητο κόσμο της επικίνδυνης Q-Τοπίας, τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει!
Προσεχώς.

Εμείς ευχαριστούμε

Είναι από αυτές τις μέρες τις όμορφες.
Ανοιξιάτικο απόγευμα, μόνος στο μαγαζί.
Άπλετο φως και ο καφές που δεν ήρθε.
Ίσως επειδή ξέχασα να τον παραγγείλω.
Χαζεύω το δίκτυο και ρίχνω ματιές στους περαστικούς.
Έφτιαξε ο καιρός και βγήκανε όλα βόλτα.
Διαβάζω ειδήσεις και παρατηρώ ένα εντυπωσιακό γκομενάκι να χαζεύει την σκόνη στην βιτρίνα.
Όσο τους δίνεις σημασία, τόσο σε καβαλάνε. Γυναίκες, πελάτες, μικρή η διαφορά.
Κάνω πως δεν βλέπω και συνεχίζω απερίσπαστος να απολαμβάνω τον χρονικό φόνο.
Δεν άργησε, μπήκε μέσα διστακτικά.
Όμορφα μάτια που δεν κοίταξα.
Ζωντανό ντύσιμο. Καρό φούστα, πράσινη μπλούζα, μαύρο καλτσόν.
Παρά το ταίριασμα, το μάτι πέφτει στα δυο κορακί κοτσιδάκια.
Πακέτο και ένας τύπος, ψιλομαλάκα τον έκοψα κι ας μην έβγαλε άχνα.
Έτσι πάνε συνήθως αυτά. Καπαρωμένα!
Δε βαριέσαι.
Ακολούθησε μια ανόητη ερώτηση για να εισπράξει μια μεγαλοπρεπή άρνηση, όσο πιο μακρόσυρτη έπαιρνε.
Και στον πηγαιμό της προς την εξώπορτα, ένα μόνο πράγμα φάνηκε.
Μπουτάρες αγαπητοί! Μπουτάρες και μόνο μπουτάρες!
«Ευχαριστώ» αποκρίθηκε απογοητευμένη.
«Εμείς ευχαριστούμε» θα της απαντούσα αν και εφόσον περιφερόμουν σε μια διαφορετική διάσταση, απελευθερωμένη από καθωσπρεπισμούς.
Μια μικρή καθημερινή στιγμή σας περιέγραψα.
Από εκείνες που διαρκούν ελάχιστα δευτερόλεπτα και επαναλαμβάνονται σε ανύποπτες στιγμές δίχως να καταντάνε μονότονες.
Που σε πρώτη ανάγνωση φαίνονται πως εξασκούν την μισογύνικη πλευρά μου.
Όμως στην ουσία είναι εκείνα τα μικρά που εξαφανίζουν όποιες δεύτερες σκέψεις για το επάγγελμα και το πόστο που διάλεξα.
Γιατί από πιτσιρίκος, ουδεμία λατρεία αφιέρωνα στα βιβλία.
Στα μπουτάκια ωστόσο...
Κατά βάθος ψησταριά στα Νησιά ήθελα να ανοίξω!
Μετά έμαθα πως στη ζωή θα κάνεις υποχωρήσεις.
Μέχρι που κάποιο πνεύμα που έφυγε πρόσφατα μου έδειξε τον δρόμο.
«Κοίτα τουλάχιστο να το διασκεδάσεις», με συμβούλεψε.
«Προσπαθώ άθλιε ταβλαδόρε», θέλω να του απαντήσω.
Με την ελπίδα να μπαίνουν στο νετ από εκεί πάνω.
Κόσμος συνεχίζει να βαδίζει ποικιλοτρόπως.
Ενίοτε κοντοστέκεται ή χαιρετάει.
Όμως ήρθαν έτσι τα πράγματα τώρα τελευταία, που όσα χαμόγελα, όσα μπουτάκια και όσες ατάκες βολτάρουν προς την σκονισμένη γωνία, σωτηρία δεν υπάρχει.
Δύσκολα συναντώ ρομαντικές περιπτώσεις με προσωπικότητα.
Πήρε λίγο να την συνηθίσω και έπειτα εξαφανίστηκε.
Για να μου προσφέρει ελάχιστα καρέ στην βιτρίνα, συνοδευόμενα από ένα ζεστό χαμόγελο.
Αρκετά για να προσμένω στην επόμενη φορά, αν υπάρξει.
Θλιβερό και κάπως μίζερο.
Αλλά μου είναι αρκετό.
Γιατί το αινιγματικό κόκκινο πλάσμα δεν θ’ αργήσει να εξαφανιστεί μία και καλή.
Το παράπονο που έχω ακόμη είναι πως αυτές οι σύντομες εμφανίσεις της δεν θα μου φτάσουν για να θυμάμαι ένα δυνατό συναίσθημα όπως τώρα.
Όταν γνωρίζεις κάποιον με ημερομηνία λήξης δεν καταστρώνεις μεγαλεπήβολα σχέδια. Πρέπει να το ευχαριστηθείς όσο κρατήσει.
Και πάντα δεν είναι αρκετό!
Παλικάρια μια χαρά είμαι, να την παλέψω αδίκως προσπαθώ.
Ίσως να φταίει και αυτό που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.
Ενθουσιάζομαι εύκολα μου καταλογίζουν σε κάθε ευκαιρία.
Άνοιξη λένε...

Θα περάσει.

Πολύ Γκόγκολ, καθόλου μπορντέλο

Με αφορμή το θεατρικό έργο που παίζεται αυτή την εποχή στο Εθνικό.

Μισές Αλήθειες