Ο Μουλάς, οι παρθένες και τα ξυραφάκια

Σάββατο πρωί. Στη δουλειά. Και ενώ οι γνωστοί διαδέχονταν ο ένας τον άλλο, προέκυψε ένα κενό. Ησυχία. Μπαίνει μέσα ένας τύπος άγνωστος. Περιποιημένος, κουμπωμένος μέχρι αηδίας και ατσαλάκωτος. Καλημέρα, καλημέρα.
«Είστε ο υπεύθυνος του καταστήματος; Γίνεται να σας απασχολήσω για λίγο;» Θα τον έκοβα για πλασιέ, όμως δεν κρατούσε κάποια τσάντα ή χαρτοφύλακα.
«Μάλιστα», αποκρίθηκα κοιτάζοντας επίμονα τον δρόμο, μήπως και εμφανιστεί κανένας δικός μου και καταφέρω να τον φουντάρω.
«Ξέρετε, έχει έρθει εκδρομή στην πόλη σας ένα γκρουπ από συνταξιούχους ταγματασφαλίτες γι@νκηδες. Μήπως μπορείτε να τους ανατινάξετε;»
Βαριόμουν τόσο, οπότε λίγη απογευματινή δράση δεν θα έβλαπτε (σχεδόν) κανέναν.
«Φυσικά! Τα υλικά θα τα βάλετε εσείς ή να φέρω από το σπίτι;»
«Θα αστειεύεστε βέβαια. Υποχρέωση μας. Το αιγυπτιακό βαμβάκι μας είναι η καλύτερη ποιότητα που κυκλοφορεί στην πιάτσα.», είπε δείχνοντας ελαφριά ενόχληση. Και συνέχισε.
«Εσείς μονάχα φροντίστε να φτάσετε ένα τέταρτο πριν τις εφτά, γεμάτος μίσος και διάθεση, έξω από την Νομαρχία. Θα γυρίσουμε ένα σύντομο μήνυμα σε βίντεο και μετά γνωρίζετε την διαδικασία.»
Παιχνιδάκι, σκέφτηκα. Όμως είχα μία απορία.
«Εντάξει, θα είμαι εκεί. Μόνο… μια ερώτηση: Γιατί ήρθατε σε εμένα;»
«Εεε, να. Έψαχνα από το πρωί σε όλη την αγορά. Είστε ο πρώτος που μου κάνει κάτι σε Τα@λιμπ@ν», κόμπιασε
«…και σ’αυτές τις δουλειές η εμφάνιση έχει σημασία. Βρήκα εσάς και ένα τσοπάνο. Αλλά, βλέπετε, μετά τους δίδυμους υπάρχει μια δυσπιστία στο χώρο.»
Η αλήθεια είναι πως είχα ξεχάσει να ξυριστώ το τελευταίο δίμηνο. Ίσως και να είχε δίκιο. Μαυριδερός και αξύριστός, δεν είχα τίποτε να ζηλέψω από τον Μουλά Ομάρ!
«Ωραία, θα σας βρω το απόγευμα.»
«Πριν φύγω, να σας θυμίσω την προσφορά που ισχύει για όλους εσάς τους μάρτυρες αυτή την εποχή. Παράδεισος και 7 παρθένες.»
Ώπα, μεγάλε εδώ έχουμε πρόβλημα.
«Μισό λεπτό φιλαράκο. Περίμενε. Εδώ έχουμε πρόβλημα.»
«Τι συμβαίνει;», αποκρίθηκε ξαφνιασμένος.
«Οι παρθένες θα είναι μικρές και χαριτωμένες. Θα έχουν κλείσει τα δεκαοκτώ ή θα πάω παράδεισο και θα με μπαγλαρώσουν κατευθείαν;»
«Τι να σας πω. Επτά παρθένες γράφει το φυλλάδιο που μου δώσανε από τα κεντρικά, επτά παρθένες σας λέω. Λογικά…»
«Ή μήπως πρόκειται για τίποτα σιτεμένες αγ@μητες;»
«Τι να σας πω; Ειλικρινά δεν γνωρίζω…»
«Μάλιστα! Σας ξέρω καλά εσάς! Ακόμη και να δεχτώ πως θα είναι εμφανίσιμες, νομίζεις πως θα είναι εύκολο να τις κοντρολάρω; Εεε;»
«Τι εννοείτε;», ψέλλισε έχοντας χάσει τη συμφωνία.
«Εδώ ρε π@π@ρα, μία μου προκύπτει και μου αλλάζει τον αδόξαστο. Χωρίς να είναι και παρθένα. Και εσύ μου αραδιάζεις επτά με το καλημέρα.»
Σιωπηλός με κοιτούσε να διακατέχομαι από ένα μίνι παραλήρημα
«Άκου να σου πω φιλαράκο. Είπα να κάνω ένα ψυχικό γιατί μεταξύ μας σας λυπάμαι. Από εκεί και πέρα, εσύ με καβάλησες! Εντάξει, βαριέμαι αλλά 7 παρθένες! Ας’ τον διάολο!»
Έριξε τα μούτρα και σηκώθηκε να φύγει.
«Τι να πω; Ειλικρινά …»
Αυτοί οι τρομοκράτες σήμερα έχουν καταντήσει χειρότεροι και από γιαχωβάδες.
Δεν γ@μιέται. Θα κάτσω σπίτι το απόγευμα και θα δω μπάλα. Και μετά θα φωνάξω μερικούς γνωστούς να βγάλω μια υποχρέωση Όμως πρώτα θα έλθει η αποτ@λιμπ@νοποίηση. Ένα καλό ξύρισμα θα είναι ότι πρέπει. Τους βαρέθηκα όλους!
Ούτε αιγυπτιακά βαμβάκια, ούτε 7 παρθένες.