Ένα μικρό μουσικό διάλειμμα. Υπήρξε μια εποχή που έψαχνα φρέσκια dub να παίζει στο μαγαζί. Μεταξύ άλλων βρήκα τους άγνωστους σ’ εμένα Fat Freddy’s Drop. Ο τίτλος και μόνο παρέπεμπε σε αλάνια, οπότε με συνοπτικές διαδικασίες μπήκαν αυτόματα στον τορβά του Κο3μοΠόθ. Κατέβηκε πρώτα το Car Cray’s που αρχικά δεν μου έκανε και φοβερή εντύπωση. Υπνωτικός ρυθμός και ρηχός στίχος. Μονάχα μια γλυκιά τρομπέτα κατάφερε να σώσει τις εντυπώσεις και να μην τους στείλει στην ανακύκλωση. Μερικές μέρες αργότερα, όταν ο τορβάς κατέληξε στην παράγκα όπου απουσιάζουν τα ντεσιμπέλ του δρόμου και επικρατεί μια πιο έθνικ ατμόσφαιρα, τα δεδομένα ανατράπηκαν. Το Car Cray’s με τη δεύτερη ακρόαση, παρέμενε μεν υπνωτικό, με την καλή έννοια αυτή τη φορά. Το κομμάτι ήταν καθαρά lounge, χωρίς να πάει ο νους σας σε συλλογές του τύπου Καφέ ντε Παλαμάρ 3 – Μόλις κρυώσει κλείσαμε. Ενέπνεε μία ζωντάνια και πέρα από κάποια jazz και funk τριπάκια είχε κάτι άλλο, νέο και πρωτόγνωρο. Οι τύποι (και ήταν πολλοί) προέρχονταν από τη Νέα Ζηλανδία και στον ήχο τους είχαν αφομοιώσει αρκετά τοπικά μουσικά στοιχεία του Ειρηνικού. Το Based on a True Story του 2005 ήταν το πρώτο (και μοναδικό για την ώρα) album τους, αν και στο δίκτυο θα βρείτε κάμποσα ενδιαφέροντα τζαμαρίσματα (τα περισσότερα 20λεπτα). Εδώ θα βρείτε μια συνοπτική βιογραφία και live video του εν λόγω κομματιού όπου ο τρομπετίστας τα σπάει όπως λέει και ο φίλος Μπεν. Κάποια άλλα που θεώρησα ενδιαφέροντα και έριξα στον τορβά ήταν τα Hope (3 Generations), Little Ones, This Room, Wandering Eye, Midnight Marauders. Αν είστε από εκείνους που διαθέτουν ιώβεια υπομονή και δίνετε δεύτερες ευκαιρίες, σας το προτείνω. Πιθανόν να μην έχει κυκλοφορήσει σε ζελατίνα στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου