Για την μπουγάτσα που δεν έτρωγε κανείς

«Πέρνα το πρωί από το μπουγατσάδικο», συμβούλεψε μια φωνή.
Δεν ακούω περίεργες φωνές.
Ήταν πραγματική, προερχόταν από μια φίλη.
Αρχικά την αγνόησα. Περισσότερο από έλλειψη θάρρους.
«Τι να της πω»; Φοβόμουν.
«Της μπουγάτσας; Πες της καλημέρα»! Θα μπορούσε να απαντήσει.
Άραγε τι γυρεύω σε ένα πανδαιμόνιο ζύμης στις δέκα το πρωί; Ώρα απαγορευτική, σχεδόν ξημερώματα για έναν γνήσιο κάτοικο της Πασχαλινής Νήσου.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Μάλλον δεν θα μπορούσα να δικαιολογήσω την παρουσία μου εκεί.
Ήξερα όμως ακριβώς τι έψαχνα.
Μια καλημέρα, ένα χαμόγελο και όλα εκείνα τα τετριμμένα. Μη γελάτε κουφάλες! Θα χαρώ να την πάθετε και εσείς κάποια στιγμή. Και θα σας κοροϊδεύω έως ν’ αναθεματίσετε τη στιγμή που γελάσατε!
Στην πρώτη προτροπή με έλεγαν προσωρινά... Αλέκο.
Ήταν και η πρωινή θυσία στην μέση.
«Τα αγαθά κόποις κτώνται».
Να σου πω, ρε φιλαράκι:
«Και τα όνειρα όμως, δύσκολα ανακτώνται».
Βρισκόμουν σε δίλημμα.
Άξιζε άραγε να χαραμίσω τόση μεταλλαγμένη φαιά ουσία για να συναντήσω μία γυναίκα των ονείρων μου;
Διαβαίνοντας στην πραγματικότητα, ρισκάρεις πολλά.
Πρώτο και κύριο, την απότομη προσγείωση.
Έτσι, προσπάθησα να παζαρέψω την συμβουλή.
«Μήπως να δοκιμάσω μεσημέρι, μετά τη δουλειά»;
Ήταν ανένδοτη. Η φωνή.
«Θα πας πρωί», ήχησε τελεσίδικα.
Το τρέναρα μία, δύο, τρεις. Θα μπορούσε να κυλήσει έτσι επ’ αόριστον.
Κάποτε θα έπρεπε να ακολουθήσω την συμβουλή. Ή έστω να εγκαταλείψω κάθε προσπάθεια.
Σήμερα τελικά, το πήρα απόφαση. Απέβαλα κάθε δικαιολογία και αντί τη συνηθισμένη διαδρομή, είπα να κάνω την διαβόητη παράκαμψη.
Προς το μπουγατσάδικο!
Αν δεν ορθώσεις ένα «δε γαμιέται», δουλειά δεν γίνεται.
Σίγουρα, το δικό μου «πρωί» ισοδυναμεί με το μεσημέρι της κοπελίτσας.
Ελπίζω δηλαδή να έχετε καταλάβει μέχρι τώρα πως μιλάμε για μια γυναίκα και όχι ακριβώς για μπουγάτσα.
Καθ’ οδών σχεδίαζα τις κινήσεις. Μην ακούω μαλακίες. Οι ατάκες πάντοτε είναι αυθόρμητες. Σιγά μη κάνω πρόβες. Όπως καθόταν στην τελική.
Εκείνο που με προβλημάτιζε ήταν πως θα δικαιολογούσα τον εαυτό μου σε ένα μπουγατσάδικο την ώρα που θα έπρεπε να ξεκλείδωνα το μαγαζί.
Είχα ήδη διπλοπαρκάρει δίχως πειστική απάντηση.
Πιο κάτω βρίσκεται το δισκάδικο που βασιλεύει ο Τζήφρας.
Τι πιο απλό από το προφανές;
Θα πάω στο μπουγατσάδικο και... θα ζητήσω μία μπουγάτσα.
Πρωί δεν τρώω, έλεος. Θα μου έμενε.
Κι αν χρειαζόταν να το επαναλάβω; Αυτή η δουλειά θα γίνεται;
Μέχρι να δω φως, θα συνέχιζα να τρώω μπουγάτσες;
Κοιτώντας προς το δισκάδικο, ήρθε αναλαμπή.
«Αφού ψωνίσω, θα περάσω, θα καλημερίσω και θα κεράσω τα παλικάρια μια τυρόπιτα, μια μπουγάτσα με τυρί», μπεσαλίδικα πράγματα!
Θα τους ξεκαθαρίσω:
«Κύριοι, έκανα αυτό που επιζητούσα, ετούτο το προϊόν αποτελεί ντεκόρ και ως τέτοιο είμαι αναγκασμένος να σας το κάνω δωρεά»!
Κάπως έτσι έγινε.
Εξακολουθώ να πιστεύω πως το πιο δημιουργικό κομμάτι σε μια γυναίκα είναι η «καλημέρα». Όσο μαζεύεις από δαύτες είσαι σε καλό δρόμο. Ακόμα και στις ανωτέρω τραβηγμένες συνθήκες.
Απεναντίας, αν διευρύνεις τον κατάλογο με τις «Καληνύχτες», έχεις πάρει την ξακουστή Κάτω Βόλτα, απλά περιμένεις να στο ανακοινώσουν!
Κόβω μια ματιά και διαπιστώνω γεμάτα τραπέζια. Μαγευτικό πελατολόγιο, μακάρι να μου περίσσευαν λεπτά ώστε να το ανακαλύψω.
Συνταξιούχοι των ΔΕΚΟ, μπάκουρες απροσδιορίστου ποινικού μητρώου και ανατολικές παραδουλεύτρες σε ημιαργία.
Ανεξαρτήτως έκβασης, θα γούσταρα πολύ να έφτιαχνα φανταστικά πορτρέτα απλά παρατηρώντας τους θαμώνες. Όμως είχα αποστολή.
Έβαλα μπρος το σκανάρισμα αλλά η μικρή εξαφανισμένη. Προχώρησα έτσι προς τα ενδότερα. Το ψιλομετάνιωσα καθώς αντίκρισα κάποια άλλη. Αυτά παθαίνεις με την αναβλητικότητα.
Στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων. Είχα φτάσει για μια καλημέρα και ήμουν αποφασισμένος να την δώσω. Τι και αν προοριζόταν για αλλού.
Πλησιάζω στον πάγκο και με όση ζωντάνια μου βρισκόταν, ρίχνω μια βροντερή ευδιάθετη καλημέρα. Παλικαρίσια!
Φαίνεται πως η καλή θέληση επιβραβεύεται.
Γιατί, κοιτώντας λοξά, ανακάλυψα ότι το λάγνο μικρό κοριτσάκι πλησίαζε με ένα δίσκο από το βάθος. Είχε κάτι που με τράβηξε. Εντάξει, μια χαρά κοπέλα, με όμορφο παρουσιαστικό. Αλλά σιγά μην ήταν αυτό.
Τι είμαι, κανένας τσομπάνης;
Κάθε φορά που την συναντώ, αποπνέει μια ιδιάζουσα τζαζίλα! Δείχνει μόνιμα μπερδεμένη, χαμένη, σε μια διαρκή αναζήτηση δίχως να γνωρίζει και η ίδια ακριβώς τι ψάχνει. Δεν μου ξυπνά το αίσθημα της προστασίας ή ακόμα αθλιότερα, της καθοδήγησης. Περισσότερο, συνθέτει μια τάση έλξης προς εκείνο το περίεργο σύννεφο ερωτηματικών.
Μάλλον έτσι εξαρτήθηκα. Μυρωδιά ήθελα να πάρω.
Αιφνιδιάστηκα.
Όταν ξεμένεις από ψυχραιμία, ακολουθείς τα προκάτ.
«Καλημέρα, τι κάνεις»
Μπράβο ρε φωστήρα! Τόση ίντριγκα, τόση παραπανίσια διαδρομή. Γιατί; Για μια κακογυρισμένη διαφήμιση αποσμητικού!
Παρά τους άγαρμπους χειρισμούς, ο στόχος είχε επιτευχθεί. Μάζεψα το πολυπόθητο χαμόγελο, έστω και στιγμιαία. Μετά γυρνούσε σαν το μαμούνι για παραγγελίες στα τραπέζια. Όπως την έβλεπα, μου ερχόταν να την αρπάξω και να φύγουμε. Αλλά που...
Κάπου στο ενδιάμεσο, είχε ακουστεί κάτι από αυτά με τις δυο λέξεις.
«Πως πάει»; «Τι γίνεται»; «Δε γαμιέσαι"; Ελεγχόμενο!
Ακολούθησαν τα δύσκολα.
Έπρεπε να φτάσω στα προσχήματα. Την παραγγελία.
«Μια τυρόπιτα», ζήτησα και έριχνα διαρκώς νευρικές ματιές τριγύρω, σαν τσοντάκιας σε βιντεάδικο.
Αφού θυμήθηκα να πληρώσω, πάλι καλά!
Με την ουρά στα σκέλια, αρπάζω την μπουγάτσα και πραγματοποιώ την δεύτερη φάση. Πάω το πεσκέσι στα παλικάρια αλλά μου το παίξανε κυρίες.
«Μα δεν πρέπει, μόλις φάγαμε, σήμερα δεν κάνει, νηστεύουμε», πίπες!
Εξήγησα πως χωρίς σακούλα δεν την κουβαλώ, οπότε όφειλαν να την κρατήσουν και ας την έβαζαν στον...
... μου έδωσαν τελικά σακούλα με την φίρμα του δισκάδικου και με διαολόστειλαν!
Μετέφερα μια μπουγάτσα αντερκάβερ από την προκυμαία στην φωλιά μου. Δεν αποκηρύσσω τις μπουγάτσες, σε καμία περίπτωση. Απλά ήταν εκτός εποχής.
Αποπειράθηκα να την πλασάρω σε αρκετούς περαστικούς, ακατάδεκτοι όλοι. Στο κλείσιμο την λυπήθηκα. Ήταν η καβάντζα μιας ασθενούς απόπειρας, σουβενίρ μιας ολόκληρης ιστορίας. Κρίμα να πεταχτεί στον κάδο.
Ακόμη και τώρα που διαβάζετε, αισθάνομαι αναποφάσιστος.
Να επιστρέψω και να αναλογίζομαι αν έπεσε Χ ή πρόκειται για επικοινωνιακή αστοχία; Ή να διευθετήσω το ριζικό της μπουγάτσας, που στο τέλος αυτής της εξιστόρησης, δεν έφταιγε σε τίποτα.
Ίδωμεν...

Υ.Γ. Η φωτογραφία άσχετη με το θέμα μας. Αλλά ο πρώτος που θα αποκαλύψει την ταυτότητα των εικονιζόμενων... μάλλον κερδίζει μια μπουγάτσα!