Φταίει μάλλον ο ανάδρομος Ερμής

Δυο φιλόδοξες μπάντες έχω ανοικτές τις τελευταίες εβδομάδες.
Το ταξιδιωτικό «Οδός Κρεπών» και το έντυπο «Σουκόμι».
Με αυτές ασχολούμαι και προσπαθώ μήπως αξιωθώ και τις κλείσω. Το μεσοδιάστημα του καλοκαιριού άφησε πίσω καινούρια ξούρια που μετάλλαξαν σε σημαντικό βαθμό τον τρόπο δουλειάς.
Μπορεί να εξακολουθώ να βγάζω υλικό στις τρεις τα ξημερώματα με μισόκλειστα μάτια, με τη διαφορά ότι πλέον έχω την ανάγκη να τα ξανακοιτάξω και δεύτερη φορά. Να διορθώσω τις χοντράδες, να δώσω ευκρίνεια σε ομιχλώδεις προτάσεις, να απαλλαγώ από αυτογκόλ.
Την έπαθα ήδη τρεις φορές.
Είχα καλό, κατά την οπτική μου πάντα, περιεχόμενο και αφού είχα πάρει απόφαση να τα στείλω για βίζιτα στις κακόφημες πιάτσες των αδίστακτων αναγνωστών, κάτι προέκυπτε και στράβωνε η δουλειά.
«Πάτα το κουμπί να πάει στο καλό», γαργαλούσε το δάχτυλο.
«Περιμένω το Πρέσιντεντ, μείνε standby», εξηγούσαν οι νευρώνες.
«Εμπλοκή, περιπλοκή, διαπλοκή», επέμενε διστακτικά ο εγκέφαλος.
Αν νομίζετε πως απόλυτο κουμάντο κάνει ένας πειραγμένος εγκέφαλος, μάλλον είστε γελασμένοι. Η συνείδηση είναι εκείνη που πραγματικά γαμ.. και δέρνει εκεί μέσα. Σε περίπτωση που προκύπτει σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των δυο, καταρρέει το σύμπαν.
Το δάχτυλο έκανε κύκλους αναμονής πάνω από το κουμπί του ποντικιού και ο κέρσορας εκτελούσε αβλαβή διέλευση ανάμεσα στο «Αποστολή». Τα μάτια προχώρησαν σε στάση εργασίας ώστε να μην κουράζουν τον εγκέφαλο με επιπλέον ερεθίσματα.
Η συνείδηση, έτοιμη για μάχη μέχρι εσχάτων , μπουκάρει στο οβάλ εγκεφαλικό γραφείο και με εισαγγελικό ύφος σκορπάει ενοχοποιητικούς φακέλους με υποθέσεις και απορίες.
Πνιγμένος στα «αν», στα «μπορεί» και στα «μήπως», ο εγκέφαλος προσπαθούσε να δικαιολογηθεί μα δεν ήξερε τον τρόπο. Η συνείδηση ήταν καταιγιστική και δεν άφηνε περιθώρια τεκμηριωμένης αντιπαράθεσης.
Ήταν έκδηλο πως ο φαινομενικά κυρίαρχος νους δεν έκλανε μία χωρίς τις πλάτες της συνείδησης. Πολλοί την έχουν υποτιμήσει, αλλά όπως συμβαίνει συνήθως, τον ουσιαστικό έλεγχο τον έχει αυτός που κρύβεται πίσω από εκείνον που φαίνεται!
Η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη και απουσία εκπλήξεων οι νευρώνες έλαβαν τελικά την ακυρωτική εντολή.
«Abort, abort, abort», μεταβιβάστηκε ακαριαία στα αρμόδια όργανα.
Τα δάχτυλα με μία μανούβρα αποφυγής χτύπησαν πρώτα στο «Αποθήκευση» και έπειτα στο «Έξοδος». Άλλη μια επιχείρηση έλαβε άδοξο τέλος.
Τόνοι χαλασμένων λέξεων θάφτηκαν στην χωματερή της λογοκρισίας.
Μονάχα μια εντυπωσιακή εναλλαγή του συνειδησιακού καθεστώτος θα μπορούσε να τις φέρει κάποτε ξανά στην επιφάνεια.
«Σύλλογος της πλάκας, πρόεδρος μαλάκας», ακούστηκαν ιαχές από τα επίσημα. Για ακόμη μία Κυριακή η ομάδα απογοήτευσε τον λαό της που πλήρωσε άσκοπα ένα επιπλέον εισιτήριο μήπως και δει θέαμα.
«Δεν έδεσαν μεταξύ τους οι νέοι παίκτες», μουρμούριζαν ελάχιστοι κατά την έξοδο. Επί της ουσίας δεν κουβέντιαζε κανένας.
Οι απόψεις εναλλάσσονταν στα λιγοστά μέτρα από τις πύλες έως τον ηλεκτρικό της επιστροφής. Καθώς τα κασκόλ έμπαιναν πάλι διπλωμένα στο παλτό κατά την μετάβαση προς την καθημερινότητα, σχεδόν όλοι θα κοιμόντουσαν με ένα μεγάλο ερωτηματικό.
«Τι φταίει που το Πρέσιντεντ κατέληξε να μετράει σχολαστικά τις λέξεις»;;
Έλα ντε! Τι φταίει ;;
Ένοχος από την ατυχή έκβαση της επικείμενης δημοσίευσης, ο νους φρόντισε να διαρρεύσει την απάντηση που έψαχναν οι οπαδοί του.
Με μαεστρία, αμόλησε παπαγαλάκια που σκόρπισαν στο πλήθος.
Όποτε ακουγόταν το «τι φταίει», εκείνα φώναζαν:
«Φταίει μάλλον ο ανάδρομος Ερμής»!

Έτσι, μπορεί οι περισσότεροι να έδειχναν μουδιασμένοι, όμως κάπου βαθιά ήξεραν. Μόλις ο Ερμής επανέλθει στα ίσια του, υπάρχει ελπίδα να βρουν το θέαμα που τους υποσχέθηκαν.