Φιλοσοφία του ανελκυστήρα

Ως γνήσιος γραφειοκράτης, ο φίλος Αστραπόγιαννος, ξεκινούσε την μέρα του από νωρίς. Μάζευε ύπνο για να έχει την απαιτούμενη διαύγεια για να αντιμετωπίσει ορδές αριθμών σε λιβάδια ακαταλαβίστικης χαρτούρας.
Όποτε είχε αμφιβολίες ή την παραμικρή ενόχληση, πλακωνόταν στις πολυβιταμίνες και τα τζίνσενγκ. Μέχρι να φτάσει στα γραφεία του διάσημου οργανισμού που ξημεροβραδιαζόταν, είχε αποβάλει οτιδήποτε θα μπορούσε να του αποσπάσει την προσοχή.
Η μοναδική αυτή ικανότητα να παραμένει συγκεντρωμένος διαρκώς, αποτέλεσε τον κύριο λόγο που επιλέχθηκε εκείνος σ’ ένα τόσο νευραλγικό πόστο και όχι κάποιος άλλος.
Ένα μικρό λαθάκι ήταν αρκετό για να προκύψουν αλυσιδωτά προβλήματα, αχρείαστες παρερμηνείες και κάμποσα επιπλέον κατεβατά αλληλογραφίας. Επομένως μια στιγμή απροσεξίας θα συντελούσε σε απροσδιόριστες και απλήρωτες υπερωρίες.
Έντιμος και εργασιομανής, ο Αστραπόγιαννος ήταν γνωστό πως δεν θα τα παρατούσε, παρά μόνο όταν θα είχε καταφέρει να διορθώσει τις όποιες γκάφες.
Η δουλειά ανταγωνιζόταν επάξια την νεοσύστατη οικογένεια του. Μια διαρκής διαμάχη ανάμεσα στο «ευ ζην» και τα «προς το ζην». Ανεξαρτήτως έκβασης, το μόνο σίγουρο ήταν πως κάτι έλλειπε από τον πλαστικό και τυποποιημένο κόσμο του φίλου μας.
Το «ζην επικινδύνως»!
Εδώ οι απόψεις διίστανται. Άλλοι επιζητούν τέτοια ηρεμία, ενώ άλλοι την καταριούνται. Ο Αστραπόγιαννος είχε κάνει τις παραδοχές που χρειαζόταν και δεν έδειχνε να προβληματίζεται καθόλου με το ζήτημα.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου, περηφανευόταν ότι το απρόβλεπτο κομμάτι της ημέρας του περιοριζόταν στα δευτερόλεπτα του ασανσέρ, όταν δηλαδή θα μοιραζόταν ελάχιστα τον κλειστό χώρο με κάποιον άγνωστο.
Ίσως το πλέον αμήχανο προϊόν του αστικού πολιτισμού!
Τύποι απροσδιόριστων εθνικοτήτων με κουστούμια σε αυστηρούς χρωματισμούς και γυναίκες καριέρας στα σοβαρά ταγεράκια. Έτσι, για να μην φανταστείτε οτιδήποτε που να ξεφεύγει.
Κι όμως, για εκείνον, η διαδικασία υδραυλικής ανύψωσης μέχρι τον έκτο όροφο ήταν ότι πλησιέστερο σε περιπέτεια είχε να παρουσιάσει.
Τώρα πλέον, μπορεί να δικαιολογείται γιατί ο αγαπητός Βρυξελιώτης μας επισκέπτεται τακτικά και επιζητεί ιστορίες που ξεφεύγουν από τις συνεχιζόμενες μέρες καρμπόν!
Παρά τον μονόχνοτο κόσμο που περιφέρεται, ο Αστραπόγιαννος δεν είναι μονοδιάστατος. Το αντίθετο μάλιστα. Συλλέγει οτιδήποτε είναι ικανό να προσφέρει τριπάκια του μυαλού και παραπέρα.
Πρόσφατα, σε κάποιο από τα πανομοιότυπα πρωινά του, κάλεσε το ασανσέρ και προχώρησε προς το εσωτερικό. Λίγο πριν κλείσει η πόρτα, την προλαβαίνει ένας άγνωστος.
Αφού αντάλλαξαν μισό βλέμμα, περίπου σαν «καλημέρα», καθένας πάτησε τον όροφο που επιθυμούσε. Το «4» και το «6» είχαν φωτίσει στα μεταλλικά κουμπιά.
Κόσμος έρχόταν και έφευγε διαρκώς στο διάσημο κτήριο. Σπάνια αποτυπώνονται φάτσες. Έτσι και με τον ξένο, με το στρογγυλό πρόσωπο και την ξανθωπή γενειάδα. Τον έκοψε ο δικός μας, αλλά δεν του έλεγε τίποτα.
Ακολούθησε η συνηθισμένη αμηχανία.
Ένας κοιτούσε το πάτωμα και άλλος την γυαλιστερή σφραγισμένη πόρτα. Κλασική αντίδραση των περισσότερων.
Ώσπου ο μουσάτος πήρε μια φυσιολογική και ανθρώπινη πρωτοβουλία, ασχέτως που η κοινωνική μας συμπεριφορά τείνει να την περιθωριοποιήσει.
Τι φοβερό και τρομερό έκανε λοιπόν ;;;
Ξεκίνησε κουβέντα, αξιοπρόσεκτο για την βόρεια καταγωγή του. Προς στιγμή, ο Αστραπόγιαννος το βρήκε επιθετικό και έκανε ένα σωρό σενάρια στο κεφάλι του. Όμως, αμέσως μετά συνειδητοποίησε πως ήταν ότι πιο λογικό.
Δεν διαφοροποιήθηκαν πολλά. Οι δυο τους εξακολουθούσαν να κοιτάζουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο «συνοδοιπόρος» μοιράστηκε κάτι που έμοιαζε περισσότερο με μονόλογο:
«Είναι ένα χτισμένο δωμάτιο. Θα μπορούσε να είναι στρωμένο με χρήμα, θα γινόταν να είναι γεμάτο με χρυσές ράβδους ή ακόμα να περιέχει ένα μπαούλο με πολύτιμες πέτρες...»
Εκτιμώντας την πρωτοβουλία, ο Αστραπόγιαννος κούνησε καταφατικά το κεφάλι και άφησε ένα υφάκι ικανοποίησης, σαν να κατάλαβε ακριβώς τα περιεχόμενο.
Τελικά, όπως αποδείχτηκε... αρχ.. κατάλαβε!
Εντάξει, ενδεχομένως να απάντησε με κάποιο γενικόλογο στα πλαίσια της στοιχειώδους ευγένειας, αλλά μέχρι εκεί.
Μήπως να ήταν μια πρωτότυπη ατάκα απεμπλοκής ;;;
Σωστός επαγγελματίας, το κράτησε εκτός εργασίας, αλλά δεν ξέχασε. Επέστρεψε και μπήκε στη διαδικασία να το φιλοσοφήσει, έστω κι αν επρόκειτο για ένα παιχνίδι.
Το περιεργάστηκε στο δρόμο, το συζήτησε με την γυναίκα του. Μέχρι και πριν κοιμηθεί, έκλεινε τα μάτια και φανταζόταν ένα εικονικό, σφραγισμένο δωμάτιο.
Πέρασαν μέρες και δίχως να του γίνει εμμονή, κάθε πρωί κοιτούσε τριγύρω μήπως πετύχει ξανά τον περίεργο τυπάκο. Είχε απορίες, έψαχνε για διευκρινήσεις.
Όμως ο μουσάτος δεν έτυχε να βρεθεί στον δρόμο του. Έτσι, παρέμεινε στα δεδομένα του γρίφου:
Ένα κλειστό δωμάτιο. Τέσσερις και δυο, μας κάνουν έξι. Έξι ντουβάρια και ο ίδιος μέσα. Άραγε, τι σημασία είχε ποιο θα ήταν το πολύτιμο περιεχόμενο ;;; Είχε σημασία ;;;
Έγκλειστος και χωρίς δίοδο διαφυγής, ότι και να κρατούσε στα χέρια του, δεν θα είχε αξία. Αφού αδυνατούσε να το εκμεταλλευτεί, να το ξοδέψει και να συγκριθεί με τους υπόλοιπους έξω.
Κατέληξε σε ένα μάταιο αδιέξοδο.
Θα γινόταν ένας πλούσιος φυλακισμένος.
Πήρε απόφαση και απλά περίμενε, μήπως συναντηθούν εκ νέου. Μια μέρα τον είδε να περιμένει το ασανσέρ στο ισόγειο. Με βήμα ταχύ, σχεδόν τρέξιμο τον πρόλαβε, αγνοώντας τον περιβάλλοντα καθωσπρεσπισμό.
Χαιρετήθηκαν σωστά εκείνη τη φορά.
Ήξερε τι έπρεπε να απαντήσει. Βιαζόταν να αποστομώσει τον τυπάκο. Νόμιζε πως επισημαίνοντας την ελευθερία, έκανε ένα είδος εσωτερικής επανάστασης. Πολύ περισσότερο, θα εναντιωνόταν σε κάποιον που κατέταξε τα υλικά αγαθά παραπάνω από τις θεμελιώδεις αρχές του ανθρώπου.
Σαν να κραύγαζε:
«Εμείς σκατόφλωρε Ευρωπαίε ζήσαμε ένα Πολυτεχνείο»!
Τρόπος του λέγειν, σιγά μην είχε γεννηθεί τότε. Απλά τρελαινόταν με το όλο κλίμα και ήθελε να το μεταδώσει εκμεταλλευόμενος το περιστατικό. Επειδή ανατράφηκε με τρόπους, φρόντισε τα λεγόμενά του να μην ακολουθούν τις επιθετικές του σκέψεις.
«Δεν με πειράζει τι θα υπάρχει μέσα στο δωμάτιο. Το μόνο που θέλω από εσένα είναι να δημιουργήσεις μια ρωγμή, ψηλά στο ταβάνι. Ώστε να την κοιτάζω και να ελπίζω πως θα έλθει κάποτε η ώρα της ελευθερίας...»
Γεία σου και χαρά σου, Αστραπόγιαννε θριαμβευτή!
Για τα δεδομένα του, ήταν σαν πλακωνόταν στην πρώτη γραμμή της διαδήλωσης με τα μπατσόνια και αφού είχε αμολήσει μια ντουζίνα μολότωφ, να τον είχαν μπαγλαρώσει αλυσοδεμένο στην κλούβα, υπό τις αγωνιστικές ιαχές των συντρόφων του!
Μια άτυπη επανάσταση του χαρτοκόπτη!
Ένοιωσε πως αποστόμωσε τον μουσάτο, οπότε δεν περίμενε κανενός είδους ανταπόκριση. Εκείνος περίμενε σιωπηλός να εξέλθει στον τέταρτο.
Μόλις η θύρα σταμάτησε στο όροφο, ο τυπάκος γυρίζει και τον κοιτάζει με παράπονο.
«Καλή σας μέρα. Αν θέλετε σκεφτείτε αυτό: ουδέποτε σας ζήτησα να κλειστείτε σε εκείνο το δωμάτιο. Μόνος σας υποθέσατε κάτι τέτοιο. Μερικές φορές ο άνθρωπος επιζητά την ελευθερία αφού πρώτα δημιουργεί αυτοβούλως τις συνθήκες εγκλεισμού του».
Όπως φαίνεται, ο φίλος μας διάλεξε τον ρόλο του επαναστάτη εμπρηστή και δεν έφυγε παρά μόνο ως ένας πυροσβέστης της σειράς! Με το συμπάθιο δηλαδή.
Καλύπτοντας το πληγωμένο γόητρο, αρκέστηκε να ρωτήσει:
«Φροϋδικό» ;;;
Για να παραλάβει κάτι απλούστερο:
«Μάλλον... δικό μου. Πιάνει πάντοτε», χαμογέλασε εκείνος.
Στο κτίριο της απερίγραπτης καβάντζας, ο Αστραπόγιαννος πρέπει να διαπίστωσε πως εξακολουθεί να υπάρχει χώρος για επαναστατικά ψήγματα.
Επίσης, θα συμπλήρωνα πως υπό το βάρος ιδιαίτερων συνθηκών, απλές, καθημερινές φράσεις κινδυνεύουν να παρερμηνευτούν. Διατηρώντας το ρίσκο της παρεξήγησης και θυσιάζοντας την λογική για χάρη της επικοινωνίας, ο ξανθωπός μουσάτος βόρειος είχε πετύχει κάτι αυτονόητο:
Σε ένα αποστειρωμένο και άχρωμο κόσμο, φίσκα στα ρομποτάκια, εντόπισε χωρίς ιδιαίτερο κόπο κάποιους με απομεινάρια ανθρωπιάς!
Αν η ιστορία ήταν πραγματική, ο παλιός μου φίλος θα ανακάλυπτε έναν αξιόλογο τύπο να ανταλλάξει μια καλημέρα, μέσα στο θηρίο που είναι υποχρεωμένος να βρίσκεται συνέχεια.
Η προτροπή μου έχει σκοπό να ξυπνήσει τον δοκιμασμένο του χαρακτήρα και σε καμία περίπτωση να ηθικολογήσει. Εξάλλου, πρέπει να διατηρεί αρκετούς πάνω από το κεφάλι του με αυτό τον άχαρο ρόλο!
Παραπονέθηκε τελευταία πως στους υπόλοιπους δημιουργώ βουνά και λαγκάδια για να τους χωρέσω σε μια αναφορά, ενώ σ’ εκείνον αρκούμαι σε μια λιτή παρένθεση!
Άκουσε Φιλαράκο, σκέφτηκες ποτέ ότι δεν θα χωρούσες σε κάτι παρόμοιο ;;;
Θα μπορούσες να αναλογιστείς απλά πως είσαι γεννημένος να βολοδέρνεις εκεί που βρίσκεσαι! Οτιδήποτε διαφορετικό θα σε καθιστούσε αυτόματα «εκτός υδάτων»!
Χτύπησα υπερωρίες για να σε αποκαταστήσω στην επιθυμητή σου διάσταση, μην το παραλείπεις σκοπίμως!
Εύχομαι να μας επισκεφτείς σύντομα σε κάποια άδεια, διαφορετικά η σχέση μας πλησιάζει το φάσμα του «εικονικού» κι αν μη τι άλλο, φλερτάρει με το... «φανταστικό»!

Στον φίλο και μόνιμο συναγωνιστή...

Και στις ατέλειωτες αναζητήσεις...