Ο Άνεμος του Μανωλάκη

«Μίλα μου για μετανάστες», ζήτησε το Π. καθώς ήμασταν άπραχτοι – αραχτοί στο σαλόνι της παράγκας.
«Δες τηλεόραση», δοκίμασα να το αποπροσανατολίσω δείχνοντας προς το κουτί που πρόβαλε αθόρυβα την βαφτισιμιά του Μητσοτάκη ανάμεσα σε μια χούφτα παλικάρια που χοροπηδούσαν σαν τα κατσίκια.
Δεν έπιασε.
«Πες μου», επέμεινε σαν να μην του είχα απαντήσει καν.
«Που θες να ξέρω, βιβλία πουλάω», στράβωσα δίχως διάθεση για στενάχωρες ιστορίες.
«Κατάλαβες τι θέλω… Από τότε που δεν πουλούσες βιβλία», έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Πεισματάρικο και δεν του φαινόταν.
Υπάρχουν κάποιες εμπειρίες που δεν εξαργυρώνονται, με κανένα τρόπο. Στιγμές πόνου που δεν χωράνε πουθενά παρά μόνο σε εφιάλτες που δεν επιδιώκεις να θυμηθείς ξανά.
Δεν έπαψαν ποτέ να σε επισκέπτονται, μονάχα για να διαιωνίζουν ένα ερωτηματικό. Αν δηλαδή η φρίκη από το παρελθόν ήταν αληθινή ή απλά ένα παιχνίδι του μυαλού.
Εκείνη τη στιγμή δεν σήκωνε αναλαμπές της μνήμης που αξίζει να φυλάς στην λήθη. Τόσο προσωπικές που μένουν εκεί, ανεξάρτητα με το ποιόν έχεις απέναντι σου.
Δεν θα τη γλύτωνα. Συμπεριφερόταν σαν μικρό κακομαθημένο. Μούτρωσε, έσπρωξε, έκανε να φύγει. Κατά βάθος τρελαίνεται και ικανοποιείται όταν το αντιμετωπίζεις ανάλογα, άσχετα που εκνευρίζεται όταν του το επισημαίνεις.
«Η πείνα έρχεται. Ο άνθρωπος φεύγει», του λέω μήπως αποφύγω την άδικη έξοδο. Μερικές φορές πρέπει να θυσιάσεις κάτι, ειδάλλως μένεις μόνος…
Λογικό να μην έπιασε πολλά. Έκανε μια χειρονομία σαν να ζητούσε μετάφραση.
«Πριν αρχίσω να πουλάω βιβλία, άκουγα μουσική», στήθηκα πάνω από τον υπολογιστή και έψαχνα ένα παλιό κομμάτι.
Με το Π. μπορεί να κάνεις αρκετά εποικοδομητικά πράγματα. Το να φλυαρείς άσκοπα δεν είναι από τα δυνατότερα σημεία. Αλλά πάλι, ούτε να το διατηρείς σε κατάσταση γκρίνιας είναι ότι καλύτερο.
Πάτησα το κουμπί και άφησα το ίδιο τραγούδι να παίζει.
Σπανιόλικα δεν γνωρίζω και δεν υπάρχει λόγος να υποκρίνομαι. Κάτι λίγα από το ποδόσφαιρο μόνο. Όμως το συγκεκριμένο νομίζω πως δεν θα πάψω να το καταλαβαίνω.
Μέσα σε δύο λεπτά, με γλώσσα απλή, ο Μανωλάκης ο Τσάο είχε καταφέρει να χωρέσει τα πάντα. Χωρίς να γίνεται δεικτικός και μακριά από φανφάρες ζύγισε ουσιαστικά ένα χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, τόσο παλιό όσο η ύπαρξή της.
Άραγε, πόσες πίκρες και πόσες λυπητερές ιστορίες έπρεπε να αραδιάσω για να πετύχω να του μεταφέρω μια μικρή αλήθεια;
Αφήστε που δεν μου πάει το δασκαληλίκι!
Έπειτα από δυο – τρεις φορές ήμουν έτοιμος να του το μεταφράσω.
Χαμήλωσε την ένταση και κάναμε μια ενδιαφέρουσα για τα δεδομένα μας συζήτηση. Βλέπετε, σε αρκετές περιπτώσεις τα οπτικοαουστικά μέσα δίνουν λύσεις και αποτρέπουν αχρείαστες πολυλογίες!
Το περιεχόμενο της κουβέντας ας μείνει εκεί που το αφήσαμε χτες…
Αν έχετε διάθεση να την ψάξετε από μόνοι σας, δεν έχω παρά να ρισκάρω αποδίδοντας τους στίχους.
Ας σημειωθεί μια υπέροχη σύνθεση του hambre (πείνα) με το hombre (άντρας… άνθρωπος) χωρίς να προσθέσω περισσότερα γιατί θα με κράξουν εκείνοι που κατέχουν πέντε πράγματα!
Ελπίζω να μην το σκότωσα… πολύ.
…
El Viento (Ο Άνεμος)
Μανωλάκης Τσάο
Clandestino (πρόσφυγας; μετανάστης; ένα από τα δύο) – ‘98
…
Ο άνεμος απλά έρχεται
Ο άνεμος απλά φεύγει
Από τα σύνορα

Ο άνεμος απλά έρχεται
Ο άνεμος απλά φεύγει

Η πείνα έρχεται
Ο άνθρωπος φεύγει
Δίχως άλλο λόγο

Η πείνα έρχεται
Ο άνθρωπος φεύγει
Προορισμός Βαβυλώνα

Από τον αυτοκινητόδρομο
Από τον αυτοκινητόδρομο

Η καλή τύχη έρχεται
Η καλή τύχη φεύγει
Από τα σύνορα

Η καλή τύχη έρχεται
Η καλή τύχη φεύγει
Η πείνα έρχεται
Ο άνθρωπος φεύγει
Δίχως άλλο λόγο

Η πείνα έρχεται
Ο άνθρωπος φεύγει
Πότε θα επιστρέψει ;

Από τον αυτοκινητόδρομο
Από τον αυτοκινητόδρομο