Ο Μουλάς, οι παρθένες και τα ξυραφάκια

Σάββατο πρωί. Στη δουλειά. Και ενώ οι γνωστοί διαδέχονταν ο ένας τον άλλο, προέκυψε ένα κενό. Ησυχία. Μπαίνει μέσα ένας τύπος άγνωστος. Περιποιημένος, κουμπωμένος μέχρι αηδίας και ατσαλάκωτος. Καλημέρα, καλημέρα.
«Είστε ο υπεύθυνος του καταστήματος; Γίνεται να σας απασχολήσω για λίγο;» Θα τον έκοβα για πλασιέ, όμως δεν κρατούσε κάποια τσάντα ή χαρτοφύλακα.
«Μάλιστα», αποκρίθηκα κοιτάζοντας επίμονα τον δρόμο, μήπως και εμφανιστεί κανένας δικός μου και καταφέρω να τον φουντάρω.
«Ξέρετε, έχει έρθει εκδρομή στην πόλη σας ένα γκρουπ από συνταξιούχους ταγματασφαλίτες γι@νκηδες. Μήπως μπορείτε να τους ανατινάξετε;»
Βαριόμουν τόσο, οπότε λίγη απογευματινή δράση δεν θα έβλαπτε (σχεδόν) κανέναν.
«Φυσικά! Τα υλικά θα τα βάλετε εσείς ή να φέρω από το σπίτι;»
«Θα αστειεύεστε βέβαια. Υποχρέωση μας. Το αιγυπτιακό βαμβάκι μας είναι η καλύτερη ποιότητα που κυκλοφορεί στην πιάτσα.», είπε δείχνοντας ελαφριά ενόχληση. Και συνέχισε.
«Εσείς μονάχα φροντίστε να φτάσετε ένα τέταρτο πριν τις εφτά, γεμάτος μίσος και διάθεση, έξω από την Νομαρχία. Θα γυρίσουμε ένα σύντομο μήνυμα σε βίντεο και μετά γνωρίζετε την διαδικασία.»
Παιχνιδάκι, σκέφτηκα. Όμως είχα μία απορία.
«Εντάξει, θα είμαι εκεί. Μόνο… μια ερώτηση: Γιατί ήρθατε σε εμένα;»
«Εεε, να. Έψαχνα από το πρωί σε όλη την αγορά. Είστε ο πρώτος που μου κάνει κάτι σε Τα@λιμπ@ν», κόμπιασε
«…και σ’αυτές τις δουλειές η εμφάνιση έχει σημασία. Βρήκα εσάς και ένα τσοπάνο. Αλλά, βλέπετε, μετά τους δίδυμους υπάρχει μια δυσπιστία στο χώρο.»
Η αλήθεια είναι πως είχα ξεχάσει να ξυριστώ το τελευταίο δίμηνο. Ίσως και να είχε δίκιο. Μαυριδερός και αξύριστός, δεν είχα τίποτε να ζηλέψω από τον Μουλά Ομάρ!
«Ωραία, θα σας βρω το απόγευμα.»
«Πριν φύγω, να σας θυμίσω την προσφορά που ισχύει για όλους εσάς τους μάρτυρες αυτή την εποχή. Παράδεισος και 7 παρθένες.»
Ώπα, μεγάλε εδώ έχουμε πρόβλημα.
«Μισό λεπτό φιλαράκο. Περίμενε. Εδώ έχουμε πρόβλημα.»
«Τι συμβαίνει;», αποκρίθηκε ξαφνιασμένος.
«Οι παρθένες θα είναι μικρές και χαριτωμένες. Θα έχουν κλείσει τα δεκαοκτώ ή θα πάω παράδεισο και θα με μπαγλαρώσουν κατευθείαν;»
«Τι να σας πω. Επτά παρθένες γράφει το φυλλάδιο που μου δώσανε από τα κεντρικά, επτά παρθένες σας λέω. Λογικά…»
«Ή μήπως πρόκειται για τίποτα σιτεμένες αγ@μητες;»
«Τι να σας πω; Ειλικρινά δεν γνωρίζω…»
«Μάλιστα! Σας ξέρω καλά εσάς! Ακόμη και να δεχτώ πως θα είναι εμφανίσιμες, νομίζεις πως θα είναι εύκολο να τις κοντρολάρω; Εεε;»
«Τι εννοείτε;», ψέλλισε έχοντας χάσει τη συμφωνία.
«Εδώ ρε π@π@ρα, μία μου προκύπτει και μου αλλάζει τον αδόξαστο. Χωρίς να είναι και παρθένα. Και εσύ μου αραδιάζεις επτά με το καλημέρα.»
Σιωπηλός με κοιτούσε να διακατέχομαι από ένα μίνι παραλήρημα
«Άκου να σου πω φιλαράκο. Είπα να κάνω ένα ψυχικό γιατί μεταξύ μας σας λυπάμαι. Από εκεί και πέρα, εσύ με καβάλησες! Εντάξει, βαριέμαι αλλά 7 παρθένες! Ας’ τον διάολο!»
Έριξε τα μούτρα και σηκώθηκε να φύγει.
«Τι να πω; Ειλικρινά …»
Αυτοί οι τρομοκράτες σήμερα έχουν καταντήσει χειρότεροι και από γιαχωβάδες.
Δεν γ@μιέται. Θα κάτσω σπίτι το απόγευμα και θα δω μπάλα. Και μετά θα φωνάξω μερικούς γνωστούς να βγάλω μια υποχρέωση Όμως πρώτα θα έλθει η αποτ@λιμπ@νοποίηση. Ένα καλό ξύρισμα θα είναι ότι πρέπει. Τους βαρέθηκα όλους!
Ούτε αιγυπτιακά βαμβάκια, ούτε 7 παρθένες.

Εκλογική συμπεριφορά και ποσόστωση

Δεν αντέχω την υπερβολή. Ειδικά όταν είμαι άκεφος, δεν υπάρχουν οι κατάλληλες αντιστάσεις ώστε να συγκρατήσω εαυτό. Χτες το βράδυ ένας γνωστός με φώναξε σπίτι του για ένα κρασί. Προς θεού, δεν είμαι μισογύνης. Μονάχα δεν αντέχω την υπερβολή. Μαζί μας και δύο κοπελίτσες χαριτωμένες αλλά ψόφιες μέχρι αποσύνθεσης. Τους βρήκα να συζητάνε για το πως η γυναικεία συμμετοχή στα ψηφοδέλτια θα πρέπει συνταγματικά να κατοχυρωθεί στο 50%. Ακριβώς ότι χρειαζόμουν μετά τη δουλειά. Φουλ στην ψυχαγωγία.
Μάταια προσπαθήσαμε με σφήνες να αλλάξουμε κουβέντα. Το κρασί τελείωνε και οι σουφραζέτες της ρεάλ πολιτίκ δεν έλεγε να ξεκολλήσουν. Πιστεύω (για την ώρα) πως οι γυναίκες μπορούν να ασχοληθούν με την πολιτική και με αρκετή επιτυχία. Όχι όμως με το ζόρι, όχι από την ανάγκη να κλείσουν κάποιο ψηφοδέλτιο. Φυσικά και δεν το ανέφερα μπροστά τους. Με δυο-τρεις αριστοτεχνικές κινήσεις θα μπορούσα να γίνω αρεστός, αλλά έπειτα, θα έπρεπε να συνεχίσω το ίδιο βιολί. Και δεν είχα καμία διάθεση όπως προείπα. Το κρασί έπιασε πάτο και αγωνιούσα να ακολουθήσω το γέρικο κουφάρι μου πίσω στην παράγκα. Έμπνευση της στιγμής μία ιστορία σχετικά πρόσφατη. Σίγουρα θα δυναμίτιζε την ατμόσφαιρα και θα έδινε μία θεαματική έξοδο. Χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό την έριξα στο τραπέζι. Είχε ως εξής:
Ο Βαγγέλης, παλιός φίλος έχει εδώ και χρόνια γυρίσει στο χωριό του στην Πελοπόννησο. Είναι ψηφοφόρο σε ένα σουρεάλ Καποδηστριακό δήμο όπου το ένα χωριό από το άλλο μπορεί να έχει 500 μέτρα υψομετρική διαφορά. Στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές ο Μπιμ, τρανός μεγαλοκτηνοτρόφος κατέβαινε υποψήφιος δήμαρχος με τους Τσίου. Η ποσόστωση του επέβαλε να βρει κάμποσες γυναίκες να πλαισιώνουν τον συνδυασμό του. Αφού εξάντλησε όλες τις περιπτώσεις, υπολειπόταν ακόμη μία γυναικεία υποψηφιότητα. Αναγκάστηκε να συμπεριλάβει την ανιψιά του, εικοσικάτι χρονό κοριτσάκι, πεταχτούλα και σαν τα κρύα τα νερά. Που ενδεχομένως να πίστευε πως Αυτοδιοίκηση είναι ονομαστή ντισκοτέκ στην πρωτεύσουσα. Λίγες μέρες πριν την κάλπη η ανιψιά Μπιμ βρίσκει σε ένα καφέ τον Βαγγέλη και μετά από το ποιηματάκι που μετά δυσκολίας είχε αποστηθήσει, τον προέτρεψε να την σταυρώσει. Ο Βαγγέλης είναι λαϊκό παιδί και τα λεγόμενα του έχουν σημαντική αξιοπιστία. Σας μεταφέρω τον μεταξύ μας διάλογο όπως τον έχω συγκρατήσει:
- Την κοιτάζω από πάνω έως κάτω. Είχε ένα σωματάκι κόλαση. Χαμογελώ και της χαϊδεύω το μάγουλο. Της πρότεινα «Αν στήσεις κ#λο, θα σου βρω κι άλλους 5 σταυρούς.»
- Και την ψήφισες;
- Την πήδηξα!
- Εν τέλει, βγήκε;
- Όχι, αλλά την πήδηξα....

Κο3μοΠό8: Fat Freddy's Drop

Ένα μικρό μουσικό διάλειμμα. Υπήρξε μια εποχή που έψαχνα φρέσκια dub να παίζει στο μαγαζί. Μεταξύ άλλων βρήκα τους άγνωστους σ’ εμένα Fat Freddy’s Drop. Ο τίτλος και μόνο παρέπεμπε σε αλάνια, οπότε με συνοπτικές διαδικασίες μπήκαν αυτόματα στον τορβά του Κο3μοΠόθ. Κατέβηκε πρώτα το Car Cray’s που αρχικά δεν μου έκανε και φοβερή εντύπωση. Υπνωτικός ρυθμός και ρηχός στίχος. Μονάχα μια γλυκιά τρομπέτα κατάφερε να σώσει τις εντυπώσεις και να μην τους στείλει στην ανακύκλωση. Μερικές μέρες αργότερα, όταν ο τορβάς κατέληξε στην παράγκα όπου απουσιάζουν τα ντεσιμπέλ του δρόμου και επικρατεί μια πιο έθνικ ατμόσφαιρα, τα δεδομένα ανατράπηκαν. Το Car Cray’s με τη δεύτερη ακρόαση, παρέμενε μεν υπνωτικό, με την καλή έννοια αυτή τη φορά. Το κομμάτι ήταν καθαρά lounge, χωρίς να πάει ο νους σας σε συλλογές του τύπου Καφέ ντε Παλαμάρ 3 – Μόλις κρυώσει κλείσαμε. Ενέπνεε μία ζωντάνια και πέρα από κάποια jazz και funk τριπάκια είχε κάτι άλλο, νέο και πρωτόγνωρο. Οι τύποι (και ήταν πολλοί) προέρχονταν από τη Νέα Ζηλανδία και στον ήχο τους είχαν αφομοιώσει αρκετά τοπικά μουσικά στοιχεία του Ειρηνικού. Το Based on a True Story του 2005 ήταν το πρώτο (και μοναδικό για την ώρα) album τους, αν και στο δίκτυο θα βρείτε κάμποσα ενδιαφέροντα τζαμαρίσματα (τα περισσότερα 20λεπτα). Εδώ θα βρείτε μια συνοπτική βιογραφία και live video του εν λόγω κομματιού όπου ο τρομπετίστας τα σπάει όπως λέει και ο φίλος Μπεν. Κάποια άλλα που θεώρησα ενδιαφέροντα και έριξα στον τορβά ήταν τα Hope (3 Generations), Little Ones, This Room, Wandering Eye, Midnight Marauders. Αν είστε από εκείνους που διαθέτουν ιώβεια υπομονή και δίνετε δεύτερες ευκαιρίες, σας το προτείνω. Πιθανόν να μην έχει κυκλοφορήσει σε ζελατίνα στην Ελλάδα.

Πράσινα εξωγήινα ανθρωπάκια

Ότι διαβάσετε πρέπει να μείνει αυστηρά κρυφό και μεταξύ μας. Υπήρχαν υποψίες. Εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια. Και πλέον οι ακλόνητες αποδείξεις. Δίχως τρομολαγνική διάθεση οφείλω να ομολογήσω πως είμαστε καταδικασμένο!

Την ημέρα ορκωμοσίας της παρούσας δημοτικής αρχής, ο ουρανός της Μυτιλήνης έλαμψε. Ένα αγνώστου προελεύσεως αντικείμενο στάθηκε για λίγο πάνω από το δημαρχείο και εξαφανίστηκε σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ζαλισμένοι από την μέθη της εκλογικής επιτυχίας, οι αναρίθμητοι ψηφοφόροι δεν έδωσαν σημασία. Υπέθεσαν πως ήταν άλλη μια φαντασμαγορική ρίψη βεγγαλικών από τον εσωστρεφή δήμαρχο.Αλλά όχι. Κάτι διαφορετικό, περισσότερο σημαντικό είχε συμβεί.Ένας μικροσκοπικός ιπτάμενος δίσκος αιωρήθηκε πάνω από το κτίσμα. Το πλήρωμά του, εκμεταλλευόμενο την πανηγυρική ατμόσφαιρα και τους ανώτατους νόμους της φυσικής, απήγαγε αστραπιαία τον δήμαρχο και όλους τους δημοτικούς συμβούλους (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης).

Αφού τους υπέβαλαν σε εξαντλητικά ψυχοσωματικά πειράματα, τους πέταξαν σε ένα βούρκο στον Άλφα Κένταυρο και τους αντικατέστησαν με ισάριθμους κλώνους. Αξιοποιώντας μια χωροχρονική ανωμαλία, τοποθέτησαν ξανά του κλώνους στο δημαρχείο και εξαφανίστηκαν για πάντα.Οι κλώνοι δημοτικών συμβούλων λειτουργούν ως απλοί δημοτικοί σύμβουλοι και πιθανόν να είναι πιο αξιόλογοι από τους πρωτότυπους. Πως μπορεί τώρα κανείς να διακρίνει την διαφορά μεταξύ ανθρώπων και εξωγήινων κλώνων σε μία δημοτική αρχή;

Μία ασήμαντη λεπτομέρεια. Οι κλώνοι δεν έχουν τη δυνατότητα να συνεννοούνται μεταξύ τους. Ούτε και να εκτελούν δύο ή παραπάνω εργασίες ταυτόχρονα.Με την τριτοκοσμική κατάσταση που επικρατεί στους δρόμους της πόλης τώρα τελευταία, πιστεύω πως δεν χρειάζεται να σας προσκομίσω περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία. Εξάλλου, μιας και είστε πλέον υποψιασμένοι, μην ξεχνάτε τι συνέδριο πραγματοποιείται αυτή την εποχή στην πόλη.

Των αστροφυσικών!

Μην απελπίζεστε, θα βρεθεί η λύση μόλις επιληφθεί του θέματος η ΝΑΣΑ. Περαστικά.

Αντί της περί καζίνο αυταπάτης (μέρος δεύτερο)

Διακοπή ρεύματος συνέχεια. Είχα μόλις τελειώσει το άρθρο για το καζίνο. Άρχισα να μονολογώ φωναχτά όποιο γ@μοστ@υρίδι μου ερχόταν βολικότερα. «Όχι Πο8, δεν αξίζει», συλλογίστηκα επίσης φωναχτά. Δεν έπρεπε να δώσω αφορμή στους αδίστακτους διώκτες μου που μαζεύουν στοιχεία για να με μπαγλαρώσουν ως σχιζοφρενή. Κράτησα τα προσχήματα και το γύρισα στη σιγή. Ξεφυσούσα έντονα. Ξεφυσούσα, ξεφυσούσα, ξεφυσούσα… μπράβο έσβησε το κερί. Πρέπει κάπου να είχα καταχωνιασμένα άλλα είκοσι εννιά. Άδικα τα έψαχνα, καθώς η Κουτσή Μαρία τα είχε μαζέψει και τα έριξε από τον τέταρτο σε μια πρόσφατη thirty ντέρτι κρίση μου. Έμεινα εκεί, ξάπλα στο χαλί και σε απόλυτο σκοτάδι, προσπαθώντας να καλμάρω.
Σταδιακά ένοιωθα τύψεις που κακοχαρακτήριζα ένα άτομο για το οποίο δεν γνώριζα το παραμικρό. Τα θαλασσινά μποφόρ γρατζουνούσαν την τζαμόπορτα. Και έκαναν «Ούουου, ούουου, ούου».
Και καταφτάνει στο νου το αρχέγονο ρητό:
«Η άποψη είναι σαν την κ#λοτρυπίδα, καθένας έχει από μια»
Παρά την ένταση, τα «Ούουου», τις τύψεις και τις κ#λοτρυπίδες έδειχνα να ηρεμώ και έκλεισα τα μάτια.
Λίγα λεπτά ήταν αρκετά για να συμφιλιωθώ με τον άγνωστο παράγοντα. Πετάχτηκα απότομα όρθιος όπως θα έκανε ο καθένας από εσάς όταν διαπερνούσαν το κορμί του εκατομμύρια watt από το εδώ εργοστάσιο της ΔΕΗ.
«Έχω και εγώ κ#λοτρυπίδα κυρ ξενοδόχε! .. Άποψη για τον τουρισμό για να σου δώσω να καταλάβεις!»
Τα βαριά μου βλέφαρα σχηματίζουν ορθή γωνία με τον οισοφάγο. Το δωμάτιο φωτίστηκε από ένα κάτασπρο φως. Ήρθε το ρεύμα; Όοχι. Έλαμπα ολόκληρος απ’ το πηγούνι ως τα αυτιά! Ήμουν αυτόφωτος, ο άνθρωπος πυγολαμπίδα, ήμουν και εγώ φωστήρας, μπορεί και η Ένωση Ξενοδόχων!
Πράγματι, διατηρώντας μία στοιχειώδη αυτογνωσία, τα υπουργεία Τουρισμού και Οικονομίας χρειάζονται αρκετούς ανθρώπους πυγολαμπίδες σαν τη πάρτη μου πριν γεμίσουν την επικράτεια με καζίνο.
(συνεχίζεται αργότερα γιατί νύσταξα)

Αντί της περί καζίνο αυταπάτης (μέρος πρώτο)

Διακοπή ρεύματος. Βαθύ σκοτάδι. Ανάβω το πρώτο κεράκι γενεθλίων που βρήκα μπροστά μου. Ακριβώς δίπλα ένα άρθρο από τα Αιολικά Νέα που προνόησα να εκτυπώσω νωρίτερα, όταν είχαμε ρεύμα. Αφορούσε την σκέψη-πρόταση της Ένωσης Ξενοδόχων για τη λειτουργία καζίνο στην Λέσβο. Πράγματι ήταν τόσο βαθιά φιλοσοφημένη που ένιωσα πως διάβαζα το Cogito μεθυσμένος. Μια τόσο βαθιά γεμάτη έννοιες ιδέα που σε βασανίζει αδίστακτα μέχρι να ξενερώσεις το επόμενο πρωινό και την επανεξετάσεις από διαφορετικό πρίσμα. Ήταν η πρώτη φορά που ένα υπό εξέλιξη έγκλημα πραγματοποιείται χωρίς το υποτυπώδες πρόσχημα. Και φάτσα κάρτα η φωτογραφία του θύτη. Αν διαβάσετε εδώ το άρθρο, ενδεχομένως κάποιοι να συμφωνήσετε πως ο τρισμέγιστος εμπνευστής του θα έπρεπε να αφήσει τον τουρισμό, να ασχοληθεί με την πυρηνική φυσική και ποιος ξέρει... σύντομα θα καταφέρει να λύσει το παγκόσμιο ενεργειακό πρόβλημα για τουλάχιστο μια ντουζίνα αιώνες ακόμα.. Ίσως επειδή είμαι πεπεισμένος πως η δύναμη της ηλιθιότητας θα πρέπει άμεσα να αξιοποιηθεί και να ενταχθεί στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Τέλος πάντων, το παραπάνω αποτελεί μονάχα την αίσθηση που αποκόμισα από το άρθρο. Ουδέποτε σκέφτηκα να εξαπολύσω μια προσωπική επίθεση στον εμπνευστή μιας τόσο ανήθικης πρότασης. Δεσμεύομαι να επανέλθω σύντομα. Αυτή τη φορά με στοιχεία και επιχειρήματα. Έως ότου αντλήσω το απαραίτητο σθένος και υπομονή για ένα τόσο γιγαντιαίο εγχείρημα θα περιοριστώ σε μία αντι-πρόταση.Αν η συμμορία των καζίνο οραματίζεται πως ένας ναός του τζόγου θα προκαλέσει αύξηση του αριθμού των τουριστών, παράταση της τουριστικής περιόδου και προβολή του νησιού παγκοσμίως, τότε κύριοι και κυρίες, πιθανόν να διαθέτω μια απλούστερη λύση. Στο επόμενο.

Όποιος προλάβει

Το παρόν blog έχει περιορισμένη διάρκεια. Σε σύντομο χρονικό διάστημα πρόκειται να αποδημήσω σε τόπο ξερό και εξωτικό, τον οποίο μια χούφτα πεζοί γραφειοκράτες ονόμασαν Νησιά του Πάσχα. Η μεταφορά πιθανολογείται να πραγματοποιηθεί Χριστούγεννα και ενδεχομένως να είναι μόνιμη. Την παρούσα χρονική περίοδο η μκρή ταπεινή καλύβα που προορίζεται για το νέο μου σπίτι βρίσκεται υπό κατασκευή (under construction ή "στα μπετά" αν προτιμάτε) όμως επικρατεί η αισιόδοξη σκέψη πως τα σταλμένα υλικά από την ηπειρωτική Χιλή δεν θα αργήσουν να καταφθασουν με κανό σε περισσότερο από ένα εξάμηνο δεδομένης της καλοκαιρίας που επικρατεί. Εκεί, κατόπιν ενδελεχούς έρευνας αγοράς, θα ιδρυθεί το πρώτο σουβλατζίδικο στο νησί υπό το όνομα "Ψησταριά ο θείος Αύγουστος", στο πλαίσιο υλοποίησης του κοινωτικού προγράμματος "Επενδύσεις εκτός Ε.Ε.". Εως τότε παραμένω ένας μικρός σεσημασμένος βιβλιοπώλης στο κέντρο μιας βλαχοτρέντυ επαρχιακής πόλης δίχως ανεμόμυλους, πολεμόντας δαίμονες και την μίζερη καθημερινότητα. Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, που κεντράρωντας το Google στο μέσο του πουθενά και προσσεγίζοντας την επιφάνεια, θα αντικρύσετε ένα μικροσκοπικό νησί με το τεράστιο αεροδρόμιο. Και τότε, εκεί, τρια τετράγωνα βορειότερα και λίγο δεξιά με δυσκολία θα διαπιστώσετε τον καπνό από τα πράσινα βολιβιανά κρεμμύδια. Θα είμαι εγώ, ετοιμάζοντας την παραγγελία για το φύλαρχο (δυο διπλές με απ'όλα). Καλώς ήρθατε και αέρα στα πανιά... μας.