Χορτάρι, θείτσες και προθεσμίες

Ένα σπονδυλωτό ατόπημα, σε τρεις πράξεις.
Μια θεωρία, μια ιστορία και μια μαλακία
...
1. Η ΘΕΩΡΙΑ
Πρέπει να ετοιμάσω ένα κείμενο 5-6 σελίδων μέχρι την Πέμπτη το βράδυ.
Φαινομενικά, δεν είναι δύσκολο.
Με την απαιτούμενη προσοχή, με λίγη προσπάθεια, σε μερικές ώρες μεταξύ διαλειμμάτων, ενδεχομένως να το ολοκληρώσω, να το διορθώσω, να το διαμορφώσω και να το στείλω περιποιημένο εκεί που το έχουν ζητήσει.
Κάποιοι υποστηρίζουν πως η έμπνευση μοιάζει με την βροχή στους ινδιάνους. Όποτε επικρατεί ξηρασία, λένε, οι αυτόχθονες ερυθρόδερμοι καταφεύγουν σε τελετουργικά μήπως και αναστρέψουν την κατάσταση. Λιβανίζουν, χορεύουν και τραγουδούν.
Όλα για όλα, στον χορό της βροχής.
Μια στις τόσες, οι εκκλήσεις τους εισακούονται και με την βοήθεια των πνευμάτων, θα βρέξει. Η επαλήθευση, τους δίνει ελπίδα, δημιουργεί προηγούμενο και μάλλον μια δοκιμασμένη λύση ενόψει της επόμενης ανομβρίας.
Εξαρτάται...
Είναι θέμα οπτικής. Το πως δηλαδή αντιλαμβάνεται κανείς το γράψιμο.
Διατηρώντας ένα καλά φυλαγμένο ποδοσφαιρικό παρελθόν, συνήθως χρησιμοποιώ μια διαφορετική παρομοίωση.
Το χαρτί, το λευκό σεντόνι για τους λιγότερο τεχνοφοβικούς, μου δίνει την εντύπωση ενός γηπέδου. Είτε πράσινο κομπλέ, με το ποτισμένο χορτάρι και τις ευλύγιστες σημαίες στα κόρνερ. Είτε χωμάτινη αλάνα, με τις γραμμές σχηματισμένες από κιμωλία και την μπάλα να σηκώνει σύννεφα σκόνης σε κάθε σκάσιμο.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Ανεξάρτητα αν η συμμετοχή είναι ενεργή, εντός αγωνιστικού χώρου ή αμφίδρομη παθητική, από την εξέδρα, η συγγραφή μοιάζει με ενενήντα λεπτά παιχνιδιού. Όπως ακριβώς ο αγώνας, έτσι και το κείμενο μπορεί να έχει ένα σωρό διαφορετικές περιγραφές.
«Μάπα», «σούπερ», «στημένο», «ηλεκτρισμένο», «αδιάφορο»... οτιδήποτε.
Οι παίκτες μπορεί να μετρήσουν άπειρα χιλιόμετρα και το ματσάκι να μην βλέπεται. Μπορεί επίσης να αρχίσουν τα εμπνευσμένα τακουνάκια για φτηνό εντυπωσιασμό. Ενώ άλλοτε, είναι υποχρεωμένοι να θυσιάσουν το θέαμα για την ουσία.
Το λεγόμενο παιχνίδι σκοπιμότητας.
Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός αγώνα καθορίζονται σχεδόν αποκλειστικά από την κερκίδα. Ασχέτως πόσα κατέχει ο θεατής, ο αθλητής πρέπει να το διασκεδάζει, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό κατά το δοκούν. Ενώ παράλληλα οφείλει διαρκώς να ξεδιπλώνει το όποιο ταλέντο διαθέτει ώστε να συνεχίσει να κόβει εισιτήρια μαζί με την θέση του στο βασικό σχήμα.
Η έμπνευση δεν είναι το παν.
Ενδεχομένως να προσδίδει μαγεία, τόσο στο χαρτί όσο και στο γήπεδο, όμως υφίστανται αρκετοί επιπλέον τομείς που κρίνουν θέαμα και αποτέλεσμα..
Δεν το κουράζω παραπάνω. Νομίζω πιάσατε το νόημα.
Εξάλλου υπάρχει τόση συνάφεια μεταξύ των δύο...
...
2. Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Αφού απαλλαχτείτε από ινδιάνους και γήπεδο, επανέρχομαι στο κυρίως θέμα.
Τρεις μέρες προσπαθώ να γράψω κάτι της προκοπής.
Αδύνατο.
Δεν μένω άπραγος μπροστά στην οθόνη. Τα δάκτυλα χτυπάνε αδιάκοπα και σεντόνια γεμίζουν σε χρόνο ρεκόρ. Όμως κανένα από τα κείμενα δεν μου κάνει. Τουλάχιστο όχι για την περίσταση.
Εν τάχη, για όλους όσους έχουν χάσει τα καλοκαιρινά κατορθώματα.
Στις αρχές ετούτης της γαμ* χρονιάς, ετοίμασα και έστειλα μια αδημοσίευτη και εξαιρετικά προσεγμένη ιστορία σ’ έναν φίλο. Άκρως αντιπροσωπευτική εκείνων που τέλος πάντων αρέσκομαι να μοιράζω.
Επεδίωκα να δημοσιευτεί, υπήρχε λόγος και δόλος.
Ο φίλος, παλιός γνωστός για να μην παρεξηγηθεί, εργάζεται σε ένα μεγάλο απρόσωπο κωλοχανείο που στεγάζει πολλά έντυπα.
Τον είχα τόσο θάρρος ώστε να ζητήσω να τη μεταβιβάσει όπου νόμιζε πως θα μπορούσε να ευδοκιμήσει, χωρίς να βιάζομαι ιδιαίτερα.
Αποδείχθηκε ότι δεν με κρέμασε. Έτσι, μια μέρα στο μέσον του θέρους, ένας άγνωστος τύπος, λιγάκι τσιβδός σηκώνει το ακουστικό και τηλεφωνά.
Αφού διαπίστωσα από τα συμφραζόμενα πως δεν ήταν βαλτός και δεν έκανε πλάκα, αναφέρθηκε στην ιστορία.
(όπου >>> ασήμαντες πίπες που δεν επηρεάζουν την πλοκή!)
- Πριν λίγο διάβασα το κομμάτι που στείλατε στον Παύλο >>>»
- Μάλιστα >>>. Σας άρεσε;
- >>>. Ναι ήταν ενδιαφέρουσα. >>>
- >>>. >>>. Υπάρχει περίπτωση να την εκδώσετε;
- Όχι.
Ορθά, κοφτά, δίχως >>> !!!
Δεν ξέρω πως προβλέπεται να αντιδρά κανείς όταν απορρίπτεται. Προσεγγίζοντας την όλη φάση όπως της αρμόζει, βρήκα την απάντησή του διασκεδαστική όσο και αιφνιδιαστική. Γέλασα.
Τόσο μακρά εισαγωγή, για μια τόσο άνετη άρνηση;
Κάτι άλλο έπαιζε.
Ρώτησε εάν γράφω ρομαντικές ιστορίες. Δεν ξέρω, μάλλον όχι. Σε καμία περίπτωση με τον τρόπο που ήθελε.
Αλήθεια όμως.... παίζετε συχνά με τις ευκαιρίες που σας παρουσιάζονται;
Εξήγησα πρώτα την κατάσταση και έδειξα ενδιαφέρον.
Καθώς έδινε την κατευθυντήρια γραμμή, θεώρησα πρόκληση να ασχοληθώ με τις >>> που ζητούσε! Ξεκαθάρισε πως επρόκειτο για ένα γνωστό ιλουστρασιόν περιοδικό, όμοιο με αυτά που διαβάζουν οι θείτσες στα κομμωτήρια και κουβαλάνε τα σαχλοκούδουνα στην προκυμαία.
Τις θείτσες τις απεχθάνομαι, ιδιαίτερα όταν μιλάνε πολύ, ενώ τα σαχλοκούδουνα παύουν να μ’ απασχολούν, ειδικά όταν πέσουν τα στήθη και παχύνει η περιφέρεια.
Πιθανόν και εκείνες απ’ την πλευρά τους, να μην είχαν την καλύτερη γνώμη.
Έτσι, μου δινόταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για ειρωνεία και εκδίκηση!
Μου έδωσε περίπου μια εβδομάδα προθεσμία. Στα μισά είχα ολοκληρώσει το εγχείρημα και ήμουν περήφανος για το αποτέλεσμα.
Ένα εντελώς κυνικό κείμενο... εφόσον γνωρίζατε τον συντάκτη!
Όμως, από τη στιγμή που δεν θα τον μαθαίνατε ποτέ... ήταν ένα αξιοπρεπές κομμάτι για κάθε έντυπο με το συγκεκριμένο target group!
Ευχάριστα νέα έφτασαν σε λίγες εργάσιμες.
Το κείμενο έγινε εισιτήριο για το μαγικό κόσμο των ρόλεϋ!
Το κωλόπαιδο εντάχθηκε στο αντίπαλο στρατόπεδο!
Και η αποδοχή γλύκανε ακόμη περισσότερο όταν μου υποσχέθηκε πως θα προέκυπτε αμοιβή! Ήταν μάλλον αυτό που λένε:
«έκανε το χόμπι του επάγγελμα»
Ποιος μίλησε για γράψιμο; Στο άλλο χόμπι αναφέρομαι!
Τα δύσκολα προέκυψαν αμέσως μετά. Στην υπογραφή.
Ήταν κρίσιμο σταυροδρόμι....
Να υπογράψω όπως με γέννησε η μάνα μου;
Ή μήπως να παραμείνω αντερκάβερ και να εκμεταλλευτώ καταστάσεις;
Φυσικά, αν συνδυάζατε το όνομα του περιοδικού και το περιεχόμενο του γραπτού, η ζυγαριά θα έγερνε μονόμπαντα. Ξεφτιλίκι μεγάλο.
Έβγαινε ωραία η εξιστόρηση του σκηνικού, που μέχρι σήμερα δεν βαρέθηκα να λέω. Όμως επί της ουσίας, πέρα από τα χαϊλίκια, δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά μόνο... ντροπή.
Ίσως και με αυτό το ίσως έμεινα, να το εμπιστευόμουν στον πατέρα μου. Την μοναδική περίπτωση για την οποία θέλω να βλέπω το όνομά μου αποτυπωμένο. Έκανε τριάντα χρόνια ο φουκαράς μια επένδυση και του βγήκε... δομημένο ομόλογο!
Γαμημένο θα ταίριαζε καλύτερα!
Αχ βρε πατέρα, με την απορία θα μείνεις!
Ο τσιβδός εκδότης ενοχλούσε διαρκώς για να κλείσει την ύλη. Καλός άνθρωπος, λίγο σπασαρχίδης, όφειλα να του δώσω μια τελική απάντηση.
- Έχετε κάποιο ψευδώνυμο;
- Ξέρω εγώ... δεν το σκέφτηκα ποτέ....
- Πες μου ένα για να ξεμπερδεύουμε!
- Βάλε γυναικείο... βάλε... Σούζη Πο8οπούλου!
- (γέλασε) Σίγουρος;
- Όχι!!! Μην κάνεις καμιά χοντράδα! Βάλε ότι θέλεις εσύ...
Κάπως έτσι έκλεισε η συζήτηση. Έμαθα το νέο μου όνομα όταν βγήκε το περιοδικό στα περίπτερα. Μάλιστα, επειδή κάθε συντάκτης είχε την μουτσούνα του από δίπλα, πήραν μια φωτογραφία από μια τριαντάχρονη Κροάτισα, τυχαία από κάποιο Myspace, κάποιο Facebook, δεν έχει σημασία.
Από κείμενο δεν ξέρω, αλλά από φάτσα... κούκλα ήμουν ο π!
Ο Αύγουστος πέρασε και το επίμαχο τεύχος ξεκρεμάστηκε από τα περίπτερα. Λίγο πριν της Παναγίας, ο τσιβδός ξαναχτύπησε.
Πρότεινε να συνεργαστούμε σε μηνιαία βάση. Κώλωσα.
Αν είχα έστω την ελάχιστη πεποίθηση ότι θα μπορούσα να κάνω το ίδιο έγκλημα κατ΄ εξακολούθηση, θα είχα συμφωνήσει. Όμως, κάθε φορά είχα υποχρέωση να γίνομαι κατανοητός και ευκολοδιάβαστος σε ένα συγκεκριμένο κοινό.
Τότε δεν θα μιλούσαμε για μια πρόκληση, για ένα παιχνίδι.
Περισσότερο με βασανιστήριο θα έμοιαζε. Δεν θα τραβούσε για πολύ.
Αφήστε που έμπλεκαν και οι προθεσμίες.
«Θέλω αυτό, το θέλω μέχρι τότε».
Πόσο μ’ εκνευρίζει αυτή η φράση.
Κάποτε ο ξεχωριστός κύριος Παντόφλας είχε αναρτήσει κάτι που διαβαζόταν ως εξής:
«Μου αρέσουν οι προθεσμίες. Φτιάχνομαι με τον θόρυβο που βγάζουν καθώς πετάνε τριγύρω».
(σ.σ. αν δεν το έσβηνες φιλαράκο, θα το μετέφερα αυτούσιο)
Ε, λοιπόν, αν το πάρετε κατά λέξη, εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο!
Φινίτο, το πέρασμά από τα κομμωτήρια θα είχε λήξει.
Η κατά φαντασία (και πάσα μαλ...) trendy δεσποινίδα Σούζη Πο8οπούλου δεν θα συνέχισε ποτέ το έντυπο κρεσέντο της.
...
3. Η ΜΑΛΑΚΙΑ
Παραγωγικότητα και περιεχόμενο.
Συμβαδίζουν ή όχι;
Σχετικά είναι όλα.
Ένα προνόμιο της ξακουστής «γυναικείας» λογοτεχνίας είναι το μέγεθος. Δεν αναφέρομαι σε κάποιο σεξιστικό διαχωριστικό. Κάθε κατηγορία αναγνωστών περιγράφεται από ευδιάκριτα χαρακτηριστικά.
Η ευκολία όταν απευθύνεσαι στο συγκεκριμένο κοινό είναι ότι μπορείς να μεταφέρεις ελάχιστα ουσιώδη σε εκτεταμένο χώρο.
Ας πούμε, γνωστή δοκιμασμένη συγγραφέας θέλει να γράψει το εξής:
«Η ηρωίδα διασχίζει στην κουζίνα, πίνει ένα ποτήρι νερό και επιστρέφει στο δωμάτιο».
Μην σας φαίνεται περίεργο αν για την απλή αυτή πρόταση αναλωθούν καμιά δεκαριά σελίδες! Καθόλου υπερβολικό δεν είναι, υπάρχουν ντοκουμέντα.
Τώρα τι γράφει σε δέκα σελίδες...
>>> >>> >>> >>> !!!
Μάλιστα! Αυτό ακριβώς πρέπει να χωρέσω σε 5 σελίδες και κάτι.
Ακόμη και η φλυαρία ωφελεί, εφόσον γίνεται με στυλ!
Κουραστικό για τους περισσότερους, αλλά οι θείτσες και τα σαχλοκούδουνα το μεταφράζουν εντελώς διαφορετικά. Πιθανόν να σχολιάσουν:
«μου αρέσει ο τρόπος που τα γράφει»
Γιατί;
Γιατί έτσι έμαθαν και έτσι αρέσκονται να λειτουργούν. Η άσκοπη πολυλογία δεν είναι κατακριτέα. Αποτελεί ένα κώδικα επικοινωνίας!
Αυτά υποστηρίζει η σούπερ-ουάου-ανεξάρτητη-Σούζη!
Διανύοντας μακρά περίοδο αφραγκίας και με πρωταρχικό σκοπό να κονομήσει απ’ όπου ήταν εφικτό, το κυνικό άξεστο ρεμάλι, μάζεψε τα κομμάτια του, κατάπιε τον εγωισμό και πήρε γενναίες αποφάσεις.
Άναψε τσιγάρο και κάλεσε τον τσιβδό.
Η Σούζη, το γκλαμουράτο μύθευμα του lifestyle έπρεπε να αναστηθεί!
«Θέλεις λεφτά, γίνε Πο8οπούλου».
Τελεσίγραφο, τίμιο, δίκαιο και... άκρως αποικιακό.
Είναι άσχημο να ξεπουλιέται κανείς.
Αν όμως γίνεται με έμμεσο τρόπο;
Είναι το ίδιο; Νομίζω όχι.
Έτσι, με αυτή την ψευδαίσθηση, αποδέχθηκα εκ νέου προθεσμίες και κατευθυντήριες. Ενημερώθηκα στο περίπου για το τι απασχολεί την σύγχρονη ελληνίδα.... κάτι.
Μέχρι και τι θα πει κοσήλερ πληροφορήθηκα!
Ελεεινή εκπόρνευση!
Το αξιοπρεπές κοπρόσκυλο, με το απεριποίητο μαλλί, τα άγρια γένια και τα πεσμένα παντελόνια, επιστρέφει σπίτι τα βράδια, κλειδώνει πόρτες και σφραγίζει παράθυρα. Μεταμορφώνεται. Προβάρει φούστα-μπλούζα, πασαλείβεται με μεϊκ απ, βγάζει βλεφαρίδες και... προσπαθεί να πείσει ως Σούζη.
Πρωτίστως τον ίδιο του τον εαυτό και έπειτα όλους τους άλλους.
Ο αρθρογράφος-τραβέλι αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις, πιο ζόρικες.
Καίγεται ώστε να διαιωνίσει ένα αμφιλεγόμενου γούστου αστείο.
Να επαναφέρει ένα εφήμερο και άρρωστο alter ego.
Άγνωστο αν θα εκπληρώσει τον στόχο.
Λίγα εικοσιτετράωρα πριν εκπνεύσει η προθεσμία.
Δίχως υλικό ανά χείρας.
Με τον χρόνο αντίπαλο, την τσέπη άδεια και με τον πισινό έρμαιο του τσιβδού εκδότη που διατηρεί την τελική απόφαση, όλα φαντάζουν διαφορετικά.
Το λευκό σεντόνι μοιάζει περισσότερο με θηλιά που σφίγγει παρά με ποδοσφαιρική αλάνα. Η κερκίδα γιουχάρει και άρχισε να αποχωρεί.
Μήπως πρέπει να αρχίσουν τα τακουνάκια;
Ή άραγε θα πρέπει να αλλάξω ρότα και να επιχειρήσω έναν ινδιάνικο χορό της βροχής;
Παρεμπιπτόντως βρέχει, βρέχει πολύ!
Το περιοδικό ετοιμάζεται να παραδώσει την εορταστική του ύλη.
Με την Σούζη ή χωρίς....
Το παιχνίδι διαρκεί ενενήντα λεπτά.
Απομένει ελάχιστος χρόνος μέχρι να γνωστοποιηθεί το αποτέλεσμα.
Θα μάθουμε.
Εμείς, γιατί για εσάς τους απ’ έξω δεν παίρνω όρκο.
Τέλος, αν ολόκληρο το σκηνικό δεν είναι μια χοντρή μαλακία...
Τότε τι είναι;