Κο3μοΠό8: Cage the Elephant

Πρέπει τώρα να γράψω δυο σειρές για ετούτους εδώ...
Με δυο λέξεις;
«Καλοί είναι» ή με προτροπή ένα «ακούστε τους».
Αφού τους ακούσετε, ενδεχομένως χτυπηθείτε και προσπαθήσετε να θυμηθείτε τι ακριβώς ήπιατε την προηγούμενη βραδιά στα καταγώγια που συχνάζετε... σταματήστε!
Πατήστε το «στοπ», έπειτα το «ετζέκτ» και πιάστε το δισκάκι στα χέρια σας.
Εφόσον ψωνίζετε από του Τζήφρα ή αρκείστε στο να σημειώνετε διακριτικά, θα διαβάστε ένα “Cage the Elephant”. Αν το διαβάσατε εις διπλούν, δεν πρόκειται για πλεονασμό. Έτσι λένε το συγκρότημα, έτσι βάφτισαν την πρώτη τους δουλειά.
Cage the Elephant.
Ή «Μπαγλαρώστε τον Ελέφαντα»
Ή ακόμη καλύτερα «Του Ελέφαντα το Κάγκελο»!
Ένα μάτσο πιτσιρίκια από τον Αμερικάνικο Νότο, με λίγο Hillbilly (ποιμενικό ροκ κατά Μηλιώκα) ήχο, θορυβώδη φανκ και σκόρπιες κραυγές. Στα πρώιμα βήματά τους, δυο-τρεις επιτυχίες και υλικό για τα άγρια φοιτητικά πάρτι.
Σαν τον μαλάκα με την αφάνα, στο διαφημιστικό μιας κάρτας, που χορεύει μοναχός έχοντας πάρει δάνειο. Και που με το σκατό που κουβαλάει, θα ξεπληρώσει καραφλός!
Το “In one Ear” φαινομενικά στοχεύει στους απανταχού παρτάκηδες.
Ένα μελλοντικά ξεχασμένο, old school κομμάτι που αμυδρά θα επαναφέρει ξεφτισμένα νιάτα.
Έτσι ξεκίνησαν πολλοί, ν’ αρχίσω την απαρίθμηση;
Δεν έχει νόημα να ξεδιπλώσω μια λίστα με ονόματα.
Εκτός ίσως από ένα.: Red Hot Chili Peppers!
Ο συνδυασμός μισό ραπάρισμα-μισό τραγούδι που ανέδειξε τους Πέπερς, δείχνει να υιοθετείται σε υποφερτή αναλογία και δεν μπουχτίζει.
Τώρα, αν διψάτε για άλλα ονόματα ας πω μερικά: Cake και White Stripes!
Άγνωστο αν οι Ελέφαντες θα φτάσουν ή έστω θα πάρουν μυρωδιά από την επιτυχία των παραπάνω. Τόσοι έδειχναν ικανοί αλλά ελάχιστοι το πέτυχαν.
Όμως το συγκρότημα από το Κεντάκι έχει ήδη μια σχετικά ανορθόδοξη κατάκτηση.
Έγιναν γνωστοί στην Βρετανία, την στιγμή που δεν τους γνώριζε κανείς στη χώρα τους.
Εκείνο όμως που ξεχωρίζει στους Cage είναι... ο στίχος!
Βάλτε ξανά το δισκάκι και δοκιμάστε να πιάσετε τι θέλει να πει ο ποιητής.
Και ο ποιητής τα λέει σταράτα!
Η ορολογία τους φαντάζει άκρως ελληνική, σε βαθμό που δειλά αρχίζω να πιστεύω τους προφήτες των τελεμάρκετιν που διαλαλούν την ελληνικότητα των πάντων!
«In one ear, and right out of the other…»
Μπενάκης και Βγενόπουλος που λένε στο χωριό μου!
Χρησιμοποιώντας μια έξυπνη μέθοδο, οι Cage εξηγούν γιατί παίζουν μουσική και νομίζω πως πρέπει να είναι ικανοποιημένοι με το τελικό αποτέλεσμα.
Το “Ain’t no rest for the wicked” επιβάλλεται για απαγγελίες μετά την προσευχή, στα σχολεία! Μια ξεκούραστη και διασκεδαστική ιστορία, ένα μάθημα ζωής. Μια παραβολή για τον κόσμο μετά την ύφεση!
Όλα τα τραγούδια του δίσκου έχουν ψωμί στους στίχους. Θα μπορούσα να διαφωνήσω λίγο στο «James Brown» όπου παίζουν κάπως ειρωνικά με χαρακτηριστικές ατάκες του εκλιπόντος θρύλοι.
Επίτηδες δεν επικεντρώθηκα στην εκπληκτική στιχομυθία των Cage.
Περισσότερο για να σας δοθεί ο χρόνος να την ανακαλύψετε με το πάσο σας!

Ακόμη και αν αισθάνεστε απομακρυσμένοι από εποχές ανέμελες,

οι Cage the Elephant έχουν τον τρόπο τους....