Τέσσερα

Ένας ολιγόλεπτος μονόλογος, καταιγιστικός, σχεδόν σαν παραλήρημα.
Κάπως ανούσιος αλλά ελπιδοφόρος.
Δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, αλλά ίσως μπορεί να βοηθήσει.
Είναι παραγγελιά!
Για την φίλη Κ, μάλλον επειδή είναι σπουδαίο τάλαντο.
…
Ιστορία:
Περιμένεις με ιδιαίτερη αγωνία την βαθμολογία στο μάθημα της Παλαιοντολογίας! Μάθημα τέταρτου εξαμήνου με υπεύθυνο τον σύντεκνο καθηγητή Τετράκη. Μοναδικό χρωστούμενο. Περνάς και παίρνεις πτυχίο! Όμως πέρα από την καταξίωση, ο βαθμός κρύβει μια δεύτερη μεγαλύτερη χαρά που θα πρέπει να αποκαλύψεις στο ακροατήριο.
Κρίσιμη λεπτομέρεια, έχεις ήδη δώσει το μάθημα τρεις φορές και κόπηκες με τον ίδιο βαθμό: Τέσσερα.
Αισιόδοξη αλλά ιδιαίτερα τσιτωμένη, βρίσκεσαι στη σχολή καθώς από στιγμή σε στιγμή θα αντικρίσεις το πεπρωμένο σου καρφωμένο στον πίνακα.
…
Σκηνικό(Όπως κοιτάζεις προς το κοινό):
Στήσου περίπου στο κέντρο.
Δυο με τρία βήματα στα δεξιά σου βρίσκεται ο πίνακας ανακοινώσεων.
Στα αριστερά, αλλά λίγα βήματα παραπάνω (και ελαφρά προς τα πίσω) υπάρχει ένα πηγαδάκι φοιτητών, στους οποίους εξομολογείσαι τον πόνο σου. Φαντάσου τουλάχιστο δυο άτομα, στα οποία θα απευθύνεσαι, μετατοπίζοντας το βλέμμα καθώς αλλάζεις κουβέντα. Μην το ξεφτιλίσεις, απλά πρόσεξε να μην μιλάς σε μια μόνο κατεύθυνση.
Όταν έρθει ο Τετράκης με τα αποτελέσματα, θα έρθει από πίσω, από το βάθος της σκηνής. Γι’ αυτό καθ’ όλη τη διάρκεια του μονόλογου, φρόντισε να ρίχνεις κλεφτές ματιές και προς τα πίσω. Να θυμάσαι πάντα πως η αγωνία και η προσμονή είναι σημαντικότερη από την εξιστόρηση των κατορθωμάτων σου!
Ανάλογα το πόσο χώρο έχεις διαθέσιμο φρόντισε να φανεί πως έρχεσαι από το βάθος. Άσε μερικά βήματα, ώστε ξεκινώντας να φανεί πως έρχεσαι από κάπου μακριά, πλησιάζοντας τους θεατές.
…
Έρχεσαι βιαστικά. Χαιρετάς κοφτά το πηγαδάκι και φτάνεις φάτσα με τον πίνακα ανακοινώσεων (το κοινό σε βλέπει στο πλάι).
Κοιτάζεις προσεκτικά αλλά σχετικά γρήγορα, με τα χέρια στην μέση, στις τσέπες, στις κωλότσεπες, όπως σε βολεύει. Ξεκινάς ψάχνοντας πάνω αριστερά και τα μάτια σου κινούνται προς τα δεξιά. Γκριμάτσες.
«Τετράκης; Τετράκης; Τετράκης…», μονολογείς ενώ συνεχίζεις να ψάχνεις.
Αφού δεν βρίσκεις το πολυπόθητο χαρτί, κάνεις σαν να ψαχουλεύεις αυτές τις πολυσέλιδες καρφιτσωμένες ανακοινώσεις.
Γυρίζεις και απευθύνεσαι στο πηγαδάκι,
«Παιδιά, βγήκε ο Τετράκης;»
Καθώς κινείσαι προς το μέρος τους λες
«Αν περάσω, παίρνω πτυχίο. Τέλος!»
«Τέσσερις φορές έδωσα το μάθημα. Πάντα με 4 κόβομαι. Άντε να δούμε…»
Μικρή παύση, σαν να σε ρωτούν για ποιο μάθημα μιλάς. Κομπιάζεις, λίγο σκέρτσο, αλλά σου βγαίνει.
«Παλ… Παλιο… Παλαιοντολογία! Τετάρτου εξαμήνου».
Λες το παράπονο σου, διαφοροποιώντας τον τόνο της φωνής σου.
«Την πρώτη φορά είπε πως ήμουν άπειρη. Τέσσερα. Την δεύτερη φορά είπε πως ήμουν αδιάβαστη. Τέσσερα. Την τρίτη φορά δεν είπε τίποτε. Ξέρεις… Τέσσερα!»
Απευδυσμένη.
«Μα καλά τι έχει αυτός ο άνθρωπος με το Τέσσερα; Θα μου πει κανείς;»
Έχεις πάρει στροφές. Το κορμί και το βλέμμα παίζουν στο χώρο, κοιτώντας προς τις εξελίξεις.
«Το έχει κωλοβαρέσει… Τέταρτη φορά… λέτε να με περάσει;»
Δεν παίρνεις απάντηση, μουτρώνεις και συνεχίζεις.
(πάρε τις ανάσες σου, φρόντισε τα “λόγια του πατέρα σου” να τα πεις με κάπως χοντρή φωνή)
«Εγώ… με το θέατρο ήθελα να ασχοληθώ.
Το είπα στον πατέρα μου, αλλά αρνήθηκε: “πρώτα θα μπεις στο πανεπιστήμιο, μετά κάνε ότι θες” και μπήκα… και είμαι μαζί σας.
Του ανακοινώνω τότε ότι θα παίξω στο θέατρο. Αλλά μου απαντά ξανά “πρώτα πάρε το πτυχίο, μετά κάνε ότι θες”.
Σας ρωτάω εγώ τώρα… πόσο χρόνος υπάρχει μέχρι να μου επιβάλουν καινούριους όρους;
Όοοχι, όχι αυτή τη φορά. Παίρνω πτυχίο και τρέχω να προλάβω την ακρόαση. Τρέχω να ξεφύγω από τα επόμενα “πρώτα”».
Βηματίζεις προς το βάθος και επανέρχεσαι στην παρέα.
«Φεύγω πατέρα, πάω στο θέατρο!»
Παίρνεις μια ανάσα και σιωπάς. Μετά πάλι στο θέμα μας!
«Μα καλά, που είναι αυτός ο μαλάκας ο Τετράκης; Γιατί αργεί τόσο…»
«Είναι και από την Κρήτη. Η παλιοαδερφή!»
Το εξηγείς, για να μην σε παρεξηγήσουν.
«Μπα, δεν έχω κάτι με τους gay. Αλλά αν με κόψει ξανά με τέσσερα, θα της δείξω εγώ της κακιασμένης!»
Απειλείς.
Όσο σκέφτεσαι πως μπορεί να σε κόψει, παίρνεις κι άλλες στροφές, γκαζώνεις.
«Τι τον έπιασε με αυτό το Τέσσερα: Αποθυμένα; Ημερομηνίες; Τι;»
Σκύβεις και μετράς με τα δάχτυλα. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, εκεί σταματάς. Αν μάλιστα, ξεκινήσεις ανάποδα, βολεύει για ένα τρικ καθώς σταματάς στον δείκτη.
«Ιανουάριος, Φεβρουάριος, Μάρτιος, Απρίλιος….»
«Αυτό είναι. Πρωταπριλιάααα!», δείχνεις ψηλά με το δάχτυλο!
Δεν έχει πολύ νόημα αυτό που κάνεις. Ενέργεια βγάζεις.
Μεταπτώσεις, ηρεμείς. Μαζεύεσαι. Φυσάς. Χώνεις το κεφάλι στους ώμους.
(Πρακτικά, τους ώμους σηκώνεις και χαμηλώνεις λίγο το κεφάλι).
«Τι ώρα πήγε; Έχω να πω μονόλογο…»
Το επεξεργάζεσαι λίγο.
«Κοίτα να δεις! Στις τέσσερις!», χαμογελάς και δείχνεις πιο ήρεμη.
«Θέατρο. Μου αρέσει το θέατρο. Θέλω να βγω στο σανίδι. Να παίξω στην παράσταση. Όλα! Θέλω να δώσω την ακρόαση…»
Δηλώνεις την εμπειρία σου.
«(Γιατί) Μέχρι τώρα το πέρασμά μου από το θέατρο διαρκεί όσο…»
(φτερνίζεσαι)
«Συγνώμη…»
Λες κοφτά και ξεχνάς να συνεχίσεις.
Από το βάθος ακούγεται κάτι που σε κάνει να γυρίσεις απότομα, σαν να ξύπνησες άγρια και ξαφνικά. Σελίδες ηχούν καθώς κάποιος τις μεταφέρει προς τον πίνακα. Γυρνάς εκστασιασμένη, όμως θάβεις όλο τον ενθουσιασμό με τον ερχομό του Τετράκη!
«Γεια σας», του αποκρίνεσαι με ψεύτικο χαμόγελο (σχεδόν σαν γλειφτρόνι) και το βλέμμα σου είναι καρφωμένο καθώς προχωρά. Μένεις λίγο, καθώς καρφιτσώνει τα αποτελέσματα.
Κρατιέσαι και το βλέμμα συνοδεύει ξανά τον Τετράκη καθώς απομακρύνεται πίσω από εκεί που ήρθε.
Μόλις αποκτά απόσταση ασφαλείας, ξεχύνεσαι μανιασμένη προς τον πίνακα. Σαν να θες να φας την σειρά των υπολοίπων (και που αν υπήρχαν θα σε κοιτούσαν κάπως).
Καρφώνεις το δάχτυλο σου στο χαρτί. Το ανεβοκατεβάζεις προσπαθώντας να ισορροπήσεις στην ίδια ευθεία με το όνομά.
Το σταθεροποιείς. Το πρόσωπό σου όλο αγωνία. Παγωμένο. Δείχνεις να παραμιλάς αλλά δεν ακούγεται κάτι. Κινείς τον δείκτη προς τα δεξιά, ώσπου να ανακαλύψει τον βαθμό.
Γυρνάς προς τους δικούς σου. Καμαρώνεις με το γεμάτο χαμόγελο.
Ξεχειλίζεις από χαρά. Δεν χρειάζεται να τους πεις ένα νούμερο.
Ούτε καν να τους ανακοινώσεις την έκβαση.
Λάμπεις ολόκληρη.
Μένεις λίγο έτσι (δεν χρειάζεται να ξημερώσεις κιόλας).
«Πάω θέατρο», δηλώνεις δίχως υπερβολή αλλά με κάμποση υπερηφάνεια.
Απομακρύνεσαι προς τα πίσω βαδίζοντας καμαρωτή.
Σίγουρη.
Έχεις ραντεβού με τα όνειρά σου και έχεις αργήσει.
Κοντεύει τέσσερις!

ΤΕΛΟΣ

Υ.Γ. Αν σου βγει παραπάνω από δυο λεπτά, ζήτα τους μια μικρή εξαίρεση.
Παρακάλεσε να σου δώσουν τέσσερα!
Επίσης μπορείς να βγάλεις τις παλιοκουβέντες, ή να τις προσαρμόζεις στα μέτρα σου, μιας και νομίζω πως παρότι νιντζάκι, δε σου ταιριάζουν ακόμη και αν είναι ελαφριάς μορφής. Τουλάχιστο όχι με τον τρόπο που σε φαντάζομαι πως παίζεις.
Το πρώτο πρόσωπο νομίζω θα σε βοηθήσει περισσότερο από μια οποιαδήποτε διήγηση.
Καλή τύχη σου είπα; .