Τότε, που τον κόσμο κυβερνούσα

Ελαφρώς τροποποιημένο, το «Ζήτω η Ζωή» των Coldplay.
Ας είναι καλά ο Τζήφρας που μου βρήκε το φαρμάκι, τις δύσκολες μέρες που διανύω, παγιδευμένος σε ηλίθιες εμμονές και ντουβάρια που στροβιλίζονται.
Ιδανικό φινάλε για μια ιστορία με προκαθορισμένο τέλος.
...
Κάποτε τον κόσμο κυβερνούσα
Οι θάλασσες άνοιγαν με δική μου εντολή
Τώρα το πρωί, κοιμάμαι μόνος
Σκουπίζω τους δρόμους που μου άνηκαν
Συνήθιζα να ρίχνω τον κύβο
Να νοιώθω τον φόβο στων αντιπάλων μου τα μάτια
Να ακούω τις ιαχές του πλήθους:
«Ο βασιλιάς πέθανε! Ζήτω ο Βασιλιάς!»
Για μια στιγμή, κρατούσα το κλειδί
Την επόμενη, βρέθηκα εκτός των τειχών
Και ανακάλυψα ότι τα κάστρα μου
Έστεκαν σε στήλες άλατος, σε στήλες άμμου

Ακούω τις καμπάνες της Ιερουσαλήμ που χτυπάνε
Τις Ρωμαϊκές Λεγεώνες να τραγουδούν
Γίνε ο καθρέφτης μου, το σπαθί και η ασπίδα
Η ακολουθία μου σε ξένη γη
Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω
Όταν βρεθείς εκεί,
Δεν θα ακούσεις ποτέ μα ποτέ μια ειλικρινή λέξη
Όπως τότε, που τον κόσμο κυβερνούσα

Ήταν ένας παράξενος, άγριος άνεμος
Έριξε της πύλες για να περάσω
Άνοιξε τα παράθυρα και ήχησε τα τύμπανα
Ο κόσμος δεν πίστευε πως κατάντησα
Οι επαναστάτες περιμένουν
Το κεφάλι μου σε ασημένιο πιάτο
Σαν μια μαριονέτα σε μοναχική χορδή
Ποιος άραγε θα ‘θελε να είναι βασιλιάς ;

Ακούω τις καμπάνες της Ιερουσαλήμ που χτυπάνε
Τις Ρωμαϊκές Λεγεώνες να τραγουδούν
Γίνε ο καθρέφτης μου, το σπαθί και η ασπίδα
Η ακολουθία μου σε ξένη γη
Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω
Ξέρω πως ο Άγιος Πέτρος δεν θα με αναγγείλει
Ποτέ μια ειλικρινή λέξη
Μα αυτό, τότε, που τον κόσμο κυβερνούσα

Άκου τις καμπάνες της Ιερουσαλήμ που χτυπάνε
Τις Ρωμαϊκές Λεγεώνες να τραγουδούν
Γίνε ο καθρέφτης μου, το σπαθί και η ασπίδα
Η ακολουθία μου σε ξένη γη
Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω
Ξέρω πως ο Άγιος Πέτρος θα με αναγγείλει
Ποτέ μια ειλικρινή λέξη
Μα αυτό, τότε, που τον κόσμο κυβερνούσα