Η Λέσχη του Ουώλτερμπερυ Κλιφς (μέρος τρίτο)

Ο Κάρλτον δεν κατάλαβε τι ακριβώς τον χτύπησε. Ούτε το γιατί. Καθισμένος στο γραφείο του έπιανε τα μάγουλά του. Από τα απανωτά χαστούκια του Σκάιλς είχαν γίνει κατακόκκινα.
Ο Δομίνικος με την μπλε φόρμα είχε ξαπλώσει κανονικότατα στον δερμάτινο καναπέ, που είχε την ίδια μοίρα με το πιτσιλισμένο χαλί. Πιάνοντας σταυρωτά τους ωμούς, ακουμπούσε στο πανάκριβο δέρμα με τους αγκώνες και χάζευε τον διευθυντή με ένα ναζιάρικο βλέμμα.
Μόλις ο Κάρλτον αντιλήφθηκε την παρουσία του, εκνευρίστηκε ξανά.
«Είναι η πρώτη φορά που θυμάμαι να λιποθυμώ, Ουίλκινς», τον αγριοκοίταξε.
«Είσαι τόσο κόκκινος πτωχέ μου μπαμπουίνε!»
«Θα σοβαρευτείς επιτέλους; Πόσο είσαι; Εξήντα; Εξηνταπέντε;»
«Δεν έχει σημασία.»
«Τι έχει σημασία για εσένα;»
«Ψυχραιμία Καρλτονάκο. Είσαι… είσαι… σαν τον κώλο της μαϊμούς!» του επισήμανε και λύθηκε μόνος του στα γέλια.
«Σε βαρέθηκα πια. Τη φάτσα σου… τα φράγκα σου… τη μαλακία που κουβαλάς… τα πάντα».
«Πρόσεξε τι λες. Γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί», σοβάρεψε ο λόρδος.
«Γιατί μας παίζεις όλους έτσι; Το χαίρεσαι;»
«Ως έναν βαθμό… ναι!»
«Είσαι από εκείνους που νομίζουν πως αγοράζουν τα πάντα με το πορτοφόλι τους! Όχι παλίοβλαχε! Τη μία μου κατουράς την είσοδο, την άλλη μου εμφανίζεσαι τσίτσιδος…»
«Εντάξει έγινες σαφής.»
«Σήμερα το παίζεις μπογιατζής! Τι άρρωστος παλιμπαιδισμός!»
«Χρωστάω μια εξήγηση. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά όχι επειδή παριστάνεις τον γυμνασιάρχη. Όχι…»
«Και οι λεφτάδες φίλοι σου; Και εκείνοι στο κόλπο;» τον διέκοψε απότομα.
«Σκάσε επιτέλους. Άσε με να σου εξηγήσω!», φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε με αποτέλεσμα να κοκκινίσει και ο ίδιος.
Επικράτησε σιγή. Ο Δομίνικος σηκώθηκε όρθιος και τους σέρβιρε από ένα διπλό ουίσκι. Μετακινήθηκε στην πολυθρόνα δίπλα στο γραφείο.
«Είχα σκοπό να σου πω τα πάντα. Για να κλείσει η ιστορία. Για να γνωρίζεις να τη διηγείσαι μέχρι το τέλος.»
«Ποια ιστορία;»
«Τελικά είσαι μεγάλος κόπανος. Σου αξίζει να φύγω και να μείνεις μια ζωή στο σκοτάδι», αντέδρασε.
Η ανάγκη του Κάρλτον να πάρει εξηγήσεις, έστω και αν προερχόταν από τα ακαταλαβίστικα του Ουίλκινς, τον έκανε να παραμερίσει τα νεύρα του και να σιωπήσει. Άκουγε πλέον με προσοχή.
«Για να το ξεκαθαρίσουμε, οι Τάρπλει και Σκάιλς δεν υπήρξαν ποτέ φίλοι μου. Δεν είχα ποτέ φίλους. Είναι οι διαχειριστές της περιουσίας μου.»
«Εννοείς πως οι πλουσιότεροι Εγγλέζοι επιχειρηματίες είναι υπάλληλοί σου; Τότε αυτό σε κάνει πάμπλουτο».
«Ζάμπλουτο για την ακρίβεια».
«Έχει διαφορά;»
«Για ένα πάμπλουτο; Τεράστια».
«Παρακάτω…»
«Μη μου λες παρακάτω, γιατί… πρόσεχε. Θυμάσαι μήπως πως γνωριστήκαμε;»
«Σαν να ήταν χτες».
«Ήταν μια μέρα πριν το ραντεβού σου. Με τους επενδυτές που θα πουλούσες το κωλοχανείο σου. Ή μήπως ξέχασες πως ήσουν καταχρεωμένος;»
«Θες να πιστέψω πως τότε παραλίγο να πουλήσω την ιστορία της οικογένειας μου σ’ έναν γεροπαράξενο με ζαρωμένα παντελόνια και ένα ξεσκισμένο αδιάβροχο;»
«Λίγο με νοιάζει. Και τότε και τώρα», ειρωνεύτηκε .
«Η ουσία είναι πως εκείνο το βροχερό βράδυ είχα φτάσει εδώ για να σε γνωρίσω».
«Να με ψυχολογήσεις για να έχεις το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις. Να επιθεωρήσεις το νέο σου απόκτημα. Το γνωστό…»
«Μπα, καμία σχέση. Εξάλλου ήταν τόσο μικρή επένδυση για τα δεδομένα μου. Ήσουν τόσο πνιγμένος που η εξαγορά δεν θα έπαιρνε πάνω από δέκα λεπτά. Ούτε καν θα παρευρισκόμουν εγώ. Άλλος ήταν ο λόγος που βρέθηκα εδώ».
«Δηλαδή;»
«Η περιέργεια καλή ώρα. Όμως πώς να το πω για να μη σε θίξω…»
«Τώρα σε πιάνουν οι ντροπές; Τόσα χρόνια με έχεις ξεσκίσει!»
«Καλά τότε… Δε μου λες ρε Καρλτονάκο, τώρα πια που τα βλέπεις εκ του ασφαλούς. Έχεις ακούσει ποτέ να χρεοκοπεί ένα καζίνο;;;;»
«Μην τα ισοπεδώνεις όλα», απάντησε ξεροκαταπίνοντας
«Έχω ακούσει για λουκέτο σε καζίνο για διάφορους λόγους. Ποτέ όμως λόγω χρεών!»
«Ίσως επειδή…»
«Δεν χρειάζεται να μου εξηγείσαι για τίποτα. Είχα μπροστά μου ένα βουνό από περιπτώσεις. Ομολογώ πως μόλις κοίταξα το καζίνο Μάγερς, λύθηκα στα γέλια. Μπράβο ρε μπαγάσα!»
«Και τι μ’ αυτό;»
«Σκέφτηκα πολλά. Ήθελα σαν τρελός να γνωρίσω από κοντά τον φωστήρα που πέτυχε το ακατόρθωτο! Ξέρεις κάνω συλλογή με φωτογραφίες μου δίπλα σε πολύ μαλάκες! Που να δεις εκείνη που έχω δίπλα στον Μπους! Συλλεκτική!», ξεράθηκε
«Δεν βγήκαμε κάποια φωτογραφία όμως».
«Θα μπορούσαμε χαλαρά. Ξενέρωσα όταν μου απαγόρεψαν την είσοδο. Δεν σου κρύβω πως τσαντίστηκα».
«Ευτυχώς που γνωριστήκαμε και γλύτωσα το ρεζιλίκι».
«Ειλικρινά δεν βοήθησες πολύ. Με το πάκο θα γνωριζόμασταν ούτως ή άλλως. Όμως, όταν μιλήσαμε συνειδητοποίησα τους λόγους εκείνους που σε οδήγησαν σε τόσο μεγάλη αποτυχία».
«Αν είναι να συνεχίζεις να μ’ εξευτελίζεις, θα προτιμούσα να σταματήσεις εδώ».
«Όχι, δεν είχε να κάνει με το πόσο έξυπνος είσαι. Όταν παρά την θηλιά στο λαιμό, προσπάθησες να με καλμάρεις, διαπίστωσα πως πράγματι ενδιαφερόσουν για τη δουλειά σου. Μονάχα που δεν το διάλεξες ο ίδιος από την αρχή».
«Τι σημαίνει αυτό;»
«Το καζίνο χρειάζεται αρπακτικά. Και εσύ κάθε άλλο παρά αρπακτικό ήσουν. Δεν σου το έμαθε κανείς όταν έπρεπε. Ξαφνικά βρέθηκες στο τιμόνι ενός καραβιού που αδυνατούσες να κουμαντάρεις. Ήσουν καταδικασμένος από το καλημέρα».
«Και τι ήθελες να κάνω;»
«Ειλικρινά, δεν είμαι σε θέση να κρίνω. Αλλά μπορώ να σε καταλάβω. Επειδή, αν θες, βρισκόμουν σε παρόμοια κατάσταση κάποτε».
«Μάλιστα. Τώρα δένει. Θεώρησες πως με τη δύναμη των χρημάτων σου είχες αποκτήσει θεϊκά χαρακτηριστικά. Και διάλεξες να κάνεις πρακτική εις βάρος μου»
«Είσαι βλάκας, γνωστό! Παίρνεις τα πάντα εγωκεντρικά. Καημένε μπαμπουίνε! Δεν είχες καμία ελπίδα να επιβιώσεις. Ούτε στη φάμπρικά σου ούτε πουθενά».
«Φυσικά, εσύ είσαι ο Δομίνικος Ουίλκινς! Ο άνθρωπος που προβλέπει τα πάντα».
«Μακάρι να ήμουν αυτός που λες. Δεν είχα καμία απολύτως πρόθεση να ασχοληθώ με την περίπτωσή σου. Προέκυψε στην πορεία».
«Βέβαια, εσύ έψαχνες έναν φίλο κι εγώ ένα θαύμα».
«Κάπως έτσι. Μόνο που δεν έψαχνα έναν οποιοδήποτε φίλο. Χρειαζόμουν έναν φίλο αρπακτικό. Και τον βρήκα».
«Ο μικρός τι σου έφταιγε;»
«Σε τίποτα δεν έφταιγε. Παρά τις διαβεβαιώσεις μου, δεν έχαψες ποτέ πως θα έχανα όλα μου τα λεφτά εκείνο το βράδυ. Καλά έπραξες και μου έστειλες ότι πιο αδίστακτο είχες. Το ίδιο θα έκανα στην θέση σου. Δεν ήταν ο Χάρολντ Έλις που αναζητούσα. Περισσότερο ο χαρακτήρας του».
«Τον είδες σήμερα; Σου έμοιαζε με αδίστακτο; Ακόμη και αν τον βρήκες τότε, ο Χάρολντ κάθε άλλο παρά αρπακτικό κατάντησε».
«Αλλάζει ο άνθρωπος Καρλτονάκο. Ο μικρός άλλαξε αντίστροφα μ’ εσένα.. Μαλάκωσε».
«Αυτό ήθελες;»
«Ναι. Απόλυτα. Και σιγουρεύτηκα απόψε».
«Μπράβο. Εξαιρετική δουλειά», χειροκρότησε με αμηχανία.
«Παραλίγο. Φοβάμαι πως ξεφύγαμε λιγάκι στο τέλος, αλλά το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο».
«Καζίνο Μάγερς, ένα σουπερμάρκετ ψυχών!»
Ο Κάρλτον δεν ήξερε αν έπρεπε να θυμώσει. Δεν ήξερε αν έπρεπε να είναι ευγνώμων. Δίχως την παραμικρή υποψία, ανακάλυψε πως τόσο καιρό υπήρξε μια μαριονέτα στα χέρια του εκκεντρικού λόρδου.
«Ακόμη κι αν τα λεγόμενα σου στέκουν. Έπρεπε να σπαταλήσεις άσκοπα τρία χρόνια από τη ζωή σου για ένα ανόητο παιχνίδι. Και μπόλικο χρήμα. Προς τι; Για να επιβεβαιωθείς;»
«Περίπου. Απλά, μερικά πράγματα απαιτούν χρόνο».
«Όλο θεωρίες. Μα, πραγματικά! Θέλεις να πιστέψω όλες αυτές τις πίπες που μου αράδιασες;»
«Σήμερα έφτασε η ώρα».
«Για ποιο πράγμα;»
«Δυο όρους σου έθεσα. Τους οποίους τήρησες μέχρι τέλους. Σου ζήτησα εχεμύθεια και δεν με πρόδωσες. Όπως επίσης…»
«Τα πρωτοσέλιδα του Γκάρντιαν!»
«Α, γεια σου! Πες μου πως τα κράτησες!»
Ο Κάρλτον σηκώθηκε από την καρέκλα του και άνοιξε ένα συρτάρι του ξύλινου φοριαμού που βρισκόταν παραδίπλα. Ξέθαψε μια στοίβα από τα τσαλακωμένα πρωτοσέλιδα που ο Δομίνικος τύλιγε τα πάκα των εκατό χιλιάδων λιρών σε κάθε επίσκεψή του. Τα άφησε να σκορπίσουν στην άκρη του γραφείου.
«Μπράβο μπαμπουίνε! Πίστευα πως θα κρατούσες τον λόγο σου… Μέτρα τα τώρα!»
Αν και δυσανασχέτησε, ο διευθυντής ήταν σίγουρος πως για να μάθει τη συνέχεια, έπρεπε να ικανοποιήσει τις παραξενιές του Ουίλκινς. Άρχισε να μετράει σιωπηλά. Εκείνος έπαιζε με την τιράντα του, που είχε πια το άσπρο χρώμα της μπογιάς. Καθώς ο Κάρλτον έφτανε προς το τέλος, ο Δομίνικος ανοίγει τον μάρσιπο της φόρμας, έβγαλε ακόμη έναν πάκο και τον πετάει στη σωρό.
«Με αυτό χίλια. Σωστά;»
«Τώρα, ναι. Χίλια πρωτοσέλιδα», συμφώνησε ξετυλίγοντας το τελευταίο.
«Αυτό μας κάνει πάνω κάτω… ακριβώς εκατό μύρια λίρες».
Ο Κάρλτον διαπίστωσε για πρώτη ίσως φορά πως ο Δομίνικος είχε συνεισφέρει ένα τρομακτικά μεγάλο ποσό στο καζίνο.
«Και ήρθα να τα πάρω πίσω».
«Αυτό είναι αδύνατον Λόρδε Ουίλκινς», δαγκώθηκε ο κουστουμαρισμένος διευθυντής.
«Γιατί;»
«Τα λεφτά τα χάσατε στον τζόγο…»
«Ποια λεφτά βρε μπαμπουίνε;; Ήρθα να μαζέψω τα πρωτοσέλιδα μου!»
Η καρδιά του Κάρλτον γύρισε ξανά στη θέση της.
«Θες να αφήσω πειστήρια; Να λένε μετά πως ένα εκκεντρικός πλούσιος έχασε εκατό μύρια; Που; Στο ηλίθιο blackjack; Αμαρτία δεν είναι;»
Προσπέρασε το άφωνο διευθυντή και έπιασε τους χαρτοφύλακες που είχαν αφήσει οι Τάρπλευ και Σκάιλς. Τους άνοιξε για να διαπιστώσει πως δεν περιείχαν απολύτως τίποτα. Άρχισε να τοποθετεί μέσα τα πρωτοσέλιδα.
«Τόση φασαρία απόψε. Για τόσα ανύπαρκτα χιλιάρικα», έριξε την μπηχτή για την σοφίτα.
«Χρωστά μια συγνώμη. Και ένα μεγάλο ευχαριστώ».
«Απ’ όσο ξέρω, δεν χρωστάς απολύτως τίποτα. Ξεχρεώσαμε. Κι αυτό εδώ, είναι δικό σου», έδωσε ένα πάκο από χαρτί.
«Τα συμβόλαια της μεταβίβασης!»
«Βεβαίως, της μεταβίβασης για 100 εκατομμύρια. Με συγχωρείς για την αναστάτωση. Πρέπει να πηγαίνω».
«Μια τελευταία ερώτηση».
«Είναι πράγματι η τελευταία Καρλτονάκο».
«Η παραμονή πρωτοχρονιάς σου βγήκε τυχαία. Ή το είχες μελετήσει κι αυτό;»
«Η αλλαγή του χρόνου σηματοδοτεί μια μετάβαση. Ή τουλάχιστο έτσι θέλουμε να πιστεύουμε εμείς οι αστοί. Εσύ δες το σαν μια νέα αρχή. Η ζωή σου δίχως τον Δομίνικο Ουίλκινς, Λόρδο του Ουώλτερμπέρυ. Σωστά;»
Οι δυο άσπονδοι φίλοι αντάλλαξαν μια τυπική χειραψία.
Κρατώντας τους χαρτοφύλακες, ο Δομίνικος έκλεισε για τελευταία φορά την πόρτα πίσω του. Κατεβαίνοντας τις σκάλες κοιτούσε τις παραστάσεις από το Καζίνο των Μάγερς. Γνώριζε πως εκείνες θα έπαιρνε μαζί του, αποχαιρετώντας για τα καλά τον χώρο που πέρασε επεισοδιακά τρία ολόκληρα χρόνια.
…
Οι Τάρπλευ και Σκάιλς είχαν φορτώσει τις βαλίτσες του Χάρολντ στην πολυτελή λιμουζίνα που τους είχε φέρει μέχρι το καζίνο.
«Μπορείτε να φύγετε παιδιά. Θα τα πούμε μεθαύριο Δευτέρα. Στο γραφείο. Εσύ μικρέ, είπαμε. Θα μείνεις μαζί μου γι’ απόψε».
Το ακριβό αμάξι απομακρυνόταν και οι δυο συνεταίροι τραβούσαν τον δρόμο τους για το Λονδίνο. Ο Έλις παρέμενε στο σκοτάδι. Περιμένοντας παρέα με τον παράξενο φίλο του, να εμφανιστεί το συνηθισμένο ταξί.
«Τι ώρα είναι μικρέ;»
«Κοντεύει εννιά και μισή».
«Μάλιστα. Οριακά προλαβαίνουμε».
«Τι;»
«Να βρεθούμε σπίτι για την αλλαγή του χρόνου. Αλήθεια, έχεις γιορτάσει ποτέ την αλλαγή του χρόνου;»
«Ομολογώ πως όχι. Πάντοτε βρισκόμουν σ’ ένα καζίνο».
«Άντε τυχεράκια. Μπες μέσα…», άνοιξε την πόρτα από το μαύρο ταξί που μόλις είχε καταφτάσει.
«Μήπως πρέπει να συζητήσουμε κάποιες λεπτομέρειες;»
«Πρέπει. Έλα κάνε πιο μέσα, να μπω και εγώ. Έχω ξοδέψει αρκετό σάλιο απόψε. Δεν το περίμενα. Όμως, πριν αρχίσουμε ξανά… Έχεις πετάξει ποτέ με ελικόπτερο; Εγκυκλοπαιδικά ρωτάω!»
Μερικές στροφές μακριά από το καζίνο, ένα ιδιωτικό ελικόπτερο περίμενε του δύο φίλους.
«Ολοταχώς για το Ουώλτερμπέρυ Κλιφς», πρόσταξε.
Ο πιλότος έβαλε μπροστά τους έλικες και στον δρόμο, ο Δομίνικος εξιστόρησε στον Χάρολντ πως είχαν τα πράγματα το προηγούμενο διάστημα.
Μέχρι να ολοκληρώσει, είχαν προσγειωθεί σε μια ερημική περιοχή. Τα απόκρημνα βράχια έκοβαν την θάλασσα και ένας απομονωμένος κυλινδρικός φάρος αγνάντευε το ανοικτό πέλαγος από ψηλά.
Ολομόναχος σαν τον ιδιοκτήτη του.

(συνεχίζεται)