Ανήθικα πυγολαμπιόνια

Παίξ’ το ξανά Σαμ.
Αρχές Δεκέμβρη.
Η Μυτιλήνη φορούσε δειλά τα γιορτινά της σύμφωνα με το εβραιομασωνικό έθιμο. Πανομοιότυπες εικόνες παντού. Ένα καταπράσινο έλατο στημένο στο σαλόνι, πραγματικό από καταπάτηση δασικής έκτασης ή ψεύτικο με σιλικόνες από του Πριζουνίκ. Στολισμένο με κάθε λογής μπιχλιμπίδια και φωτάκια. Στρατηγικά τοποθετημένο δίπλα στο παράθυρο με την κουρτίνα επιμελώς μαζεμένη. Για να μπορεί να μεταφέρει το Χριστουγεννιάτικο κλίμα στους περαστικούς.
Για τους περισσότερους η αλλαγή που παρατηρείται στον χώρο, αν και χοντροκομμένη, δηλώνει τη μετάβαση προς την εορταστική περίοδο. Με φύκια ή μεταξωτές κορδέλες, κάθε σπιτικό προσπαθεί να συνεισφέρει όπως μπορεί στη λάμψη και τη ζεστασιά που προσδίδουν τα φωτισμένα παράθυρα στην παγωμάρα του χειμωνιάτικου δρόμου.
Είπα οι περισσότεροι;
Λοιπόν… είναι και κάποιοι… υπάρχει μια μικρή μερίδα του πληθυσμού που απορρίπτει τις Χριστιανορθόδοξες παραδώσεις και το μεγάλο ξεπούλημα. Δεν θα εξετάσουμε ενδελεχώς τα όποια επιχειρήματα μπορεί να αντιτάξουν ενάντια στην υποκρισία. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα τους να διατηρούν όποιες πεποιθήσεις γουστάρουν, πανομοιότυπα με εκείνους που επιθυμούν διακαώς την έλευση των εορτών για να εξωτερικεύσουν την χαρά. Η άρνηση αποτελεί χαρακτηριστικό του ανθρώπου όπως και η επίδειξη.
Πρώτες μέρες ενός Δεκέμβρη. Πρώτες πρωινές ώρες, καθημερινή.
Ο Νυχίδας και ο Παρανυχίδας ακολουθούν μια μεγάλη παρέα προς το σπίτι ενός φίλου. Για το after μιας βραδιάς, πηγμένης στα καταγώγια και στο ποτό. Ξέγνοιαστοι και ευτυχισμένοι, οι δύο νέοι είχαν κάνει ένα γλυκό μεθύσι. Αφού ανάλωσαν κάμποσο χρόνο σε αυθόρμητες ατάκες και ανόητους θεατρινισμούς, έφτασε η στιγμή να αποσυρθούν και ξεκίνησαν για τον μακρύ δρόμο της επιστροφής, λίγο πριν το χλωμό ξημέρωμα.
Συζητούσαν και μετρούσαν τις μέρες που απέμεναν μέχρι να αφήσουν το νησί για να περάσουν τις διακοπές πλάι στις οικογένειες και τους φίλους τους, πίσω στις ιδιαίτερες πατρίδες τους.
Ζαλισμένοι από το ημίγλυκο κρασί κοντοστάθηκαν ελάχιστα μέτρα παρακάτω.
Η φρέσκια μπογιά που απλωνόταν στους τοίχους του γέρικου σπιτιού το καθιστούσε ανέπαφο στο πέρασμα του χρόνου. Ο άγνωστος ιδιοκτήτης του έδειχνε φιλόδοξος και σίγουρα απεκατεστημένος. Πρέπει να αφιέρωσε μπόλικο χρόνο και χρήμα ώστε να το επαναφέρει σε αυτή τη κραταιή επιβλητικότητα.
Όμως δίχως σχολαστικότητα, ο περαστικός διέκρινε ότι ο ιδιοκτήτης είχε υποπέσει στη γνωστή παγίδα της αλλοτρίωσης και του αόρατου ανταγωνισμού με τον γείτονα. Αφού είχε κάνει αριστοτεχνική δουλειά με την πρόσοψη του σπιτιού, τα χάλασε με τη διακόσμηση. Είχε τοποθετήσει αμέτρητες στοιβάδες με καρφωμένα καλώδια και λαμπάκια, σχηματίζοντας ένα κοινότυπο έλατο που αναβόσβηνε ρυθμικά σε ποικίλους χρωματισμούς.
Αμαρτία από το Θεό πρέπει να σκέφτηκαν. Κοντοστάθηκαν από την απέναντι πλευρά του στενού δρόμου και το χάζευαν για αρκετά λεπτά. Ακραία δημιουργικοί, στην πλέον ριζοσπαστική τους εποχή οι νέοι προβληματίζονταν. Κάτι απροσδιόριστο χαλούσε την εικόνα. Ήταν σαν να έχτιζες το Κρεμλίνο και στην κορυφή του τρούλου να τοποθετούσες… μια ανεμοδούρα – κοκοράκι!
Ούτε καν διανοήθηκαν να το μεταφράσουν πολιτικά. Ως μια ακόμη ταξική αδικία. Εξάλλου και οι ίδιοι δεν πρέπει να συμπεριλαμβάνονταν στους αδικημένους της κοινωνίας. Η διαφωνία τους πήγαζε αποκλειστικά στο εικαστικό του θέματος.
Δεν αντάλλαξαν κουβέντες. Το ποτό μιλούσε. Και το ποτό βοηθούσε. Αρκούσε για να προσπεράσουν πιθανά ηθικά και νομικά κολλήματα. Φύσηξαν την αλκοόλη στα ξυλιασμένα γυμνά ακροδάχτυλα και έπιασαν δουλειά!
Όσο το δυνατόν αθόρυβα, μετακίνησαν τους πράσινους πλαστικούς κάδους που εντόπισαν παραδίπλα. Σκαρφάλωσαν πάνω τους και με επιδέξιες χειρουργικές κινήσεις ξήλωναν τα καρφάκια, επανατοποθετώντας τα. Σύντομα είχαν ολοκληρώσει το αναπάντεχο νυχτερινό τους εγχείρημα. Αφού εξαφάνισαν κάθε ίχνος που θα μαρτυρούσε το πέρασμά τους από τη γειτονιά, επέστρεψαν στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Δεν μπορούσαν και πιθανόν δεν ήθελαν να αποθανατίσουν την παρέμβαση. Κοιτούσαν αμίλητοι και κρυωμένοι αλλά σαφώς ικανοποιημένοι. Αντάλλαξαν ένα βλέμμα. Σαν να ήθελαν να επιβεβαιώσουν την συνενοχή στην αποτροπιασμένη ενέργειά τους. Χαμογέλασαν αθώα και τράβηξαν για τα σπίτια τους πλημμυρισμένοι από δημιουργική ευφορία.
Την επόμενη ημέρα του παγερού Δεκέμβρη, επισκέφτηκαν ξανά το σπίτι του φίλου όπου ενέπνεε για λιώσιμο και κραιπάλη. Η παρέα με παρόμοια σύσταση από την προηγούμενη επεισοδιακή νύχτα μόλις είχε παραγγείλει σουβλάκια και κατέστρωνε τα καινούρια σχέδια της για διασκέδαση.
Το τηλέφωνο χτυπάει. Στην άλλη άκρη ο ψαρωμένος διανομέας προσπαθούσε μάταια να εντοπίσει τον αποδέκτη της παραγγελίας, χαμένος στα δαιδαλώδη δρομάκια.
«Βλέπεις κάτι σκουπιδοτενεκέδες αριστερά της οδού &*&*&*& και ευθεία πάνω», έδινε οδηγίες ο οικοδεσπότης.
«Προχώρα ευθεία μέχρι να συναντήσεις ένα ανακαινισμένο σπίτι», συνέχισε
Πρέπει να δημιουργήθηκε πρόβλημα στη συνεννόηση καθώς ο διανομέας κάλεσε ξανά.
«Έφτασες στο σπίτι που είπαμε. Περίμενε! Τι βλέπεις»; Φώναξε για να ακουστεί μέσα στην βαβούρα της παρέας ο οικοδεσπότης.
«Να σου πω εγώ τι βλέπει…», σιγοντάρισε ο Νυχίδας. Για να συμπληρώσει ο Παρανυχίδας:
«Κόκκικο και κίτρινο και μπλέ…».
Σχεδόν τραγουδιστά και γεμάτοι καμάρι, καυχήθηκαν ταυτόχρονα:
«Μια ψ#λή δυόμισι μέτρα!»
…
Έπειτα από δυο βραδιές, αντιλαμβανόμενος την ντροπή που εκπεμπόταν από τα ντουβάρια του, ο καημένος ιδιοκτήτης επανάφερε τα λαμπάκια στον αρχικό του σχηματισμό. Αφού πρώτα δεκάδες ανυποψίαστοι περαστικοί διακατέχονταν από ένα πολιτισμικό σοκ που προκαλούσε ένας γιγαντιαίος… εν πάση περιπτώσει βίωναν ένα «εγκεφαλλικό» επεισόδιο!
Ο Νυχίδας και ο Παρανυχίδας πρέπει να μεγάλωσαν αρκετά από τότε. Τους φαντάζομαι σήμερα κουρεμένους και ξυρισμένους να αρχίζουν την μέρα τους μέσα στο πουκάμισο και τον χαρτοφύλακα. Λογικά θα έκοψαν το ποτό και ποιος ξέρει; Μπορεί να έφτιαξαν τις δικές τους οικογένειες. Με προγούλι και κοιλίτσα, αγκαλιά με ένα ζεύγος κουτσούβελα, θα στολίζουν πια τα δικά τους σπιτικά .
Η νέα τους ζωή δεν τους επιτρέπει να διατηρούν απομεινάρια παραβατικότητας και αυθαιρεσίας. Ενδεχομένως οι διαφορετικές συνθήκες να τους επέβαλαν να θάψουν κάθε ίχνος δημιουργικής και καινοτομικής διάθεσης.
Όμως για ένα πράγμα είμαι πεπεισμένος και διατεθειμένος να υπερασπιστώ μαχόμενος. Ότι δηλαδή, όποτε βρεθούν αντίκρυ στα έντονα πυγολαμπιόνια θα επαναφέρουν εικόνες. Τα νιάτα και την σκοπιά από την οποία έβλεπαν τον κόσμο τότε. Την απερίγραπτη καλλιτεχνική τους φλέβα. Και τους μηδαμινούς ενδοιασμούς κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Δεν είμαι βέβαιος για το τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας. Αν δηλαδή ο μικρόκοσμος μας είναι αυτός που διαφοροποιείται πρώτος ή αν εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε. Προφανώς κάθε δράση πρέπει να παραπέμπει και σε μία συγκεκριμένη ηλικία. Διαφορετικά ακυρώνεται από τη γέννηση της.
Η ιστορία θα μπορούσε να είναι αληθινή με τις ίσες πιθανότητες να είναι φανταστική. Όσοι παιδικοί κόσμοι αναπόφευκτα και να γκρεμίστηκαν μ’ ένα αθώο πέρασμα μπροστά από μερικές συστάδες από ανήθικα χρωματιστά πυγολαμπίονια, ένα είναι σίγουρο:
Ανάμεσά μας κυκλοφορεί κόσμος που υποδέχεται τα Χριστούγεννα με δέος!