Του Αγίου Δεκεμβρίου

«Το πελώριο, γκρίζο θηρίο που το λένε Δεκέμβρη είχε καταπιεί τον μικρό βιβλιοπώλη ζωντανό. Θαμμένος στην κοιλιά αυτού του πνιγηρού μήνα, ο Πο8 αναρωτιόταν αν θα μπορούσε ποτέ να ξεφύγει.»
Τι ωραία να ξεκινάς τον μήνα με τον «Κλέφτη του Πάντοτε» από Κλάιβ Μπάρκερ. Έστω σε παράφραση.
Δεν παίζει ρόλο που η εορταστική περίοδος, από εμπορική σκοπιά, ξεκίνησε κάπου στα μέσα Νοέμβρη. Ο δωδέκατος πάντα μου βγάζει το εορταστικό. Ανεξαρτήτως διάθεσης.
Άλλοτε βγαίνει ο Σκρούτζ, άλλοτε το κοριτσάκι με τα σπίρτα ή άλλοτε ο μολυβένιος στρατιώτης. Δυο χρόνια τώρα κάτι δεν πάει καλά. Όλη την περίοδο την αναλώνω στο μαγαζί Πέφτει πολύ τύλιγμα και αρκετό παραμύθι. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Εντάξει, θα έρθουν και τα λεφτά που πιθανόν να καβαντζωθούν για αργότερα, αλλά δεν είναι αυτό. Περισσότερο χαίρομαι που ανακαλύπτω ξανά φάτσες εξαφανισμένες, ενώ στις υπόλοιπες, τις παλιές, διακρίνεις μια ευφορία που σπάει τη ξινίλα και τη μιζέρια.
Γενικότερα τον Δεκέμβρη γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι με κάποιο τρόπο θα περάσεις ευχάριστα. Πέραν από τα Τσινγκλμπελς, τα κακιασμένα πυγολαμπίονια, τον χοντρομπαλά μεθύστακα που μοιάζει με τον γέρο της Κυράς Μαρίκας, της τσιβδής, τις νεράιδες, τις πριγκίπισσες και τα ξωτικά. Υποψιάζεσαι πως κάτω από τόνους σαβούρας και πλαστικού, απέναντι από το ψεύτικο και άκαιρο καρακιτσαριό βρίσκεται κάτι. Μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή μη. Και το οποίο ενδεχομένως να σκαρφιστεί τρόπο να σου παρουσιαστεί.
Υπάρχει σωτηρία, υπομονή πρέπει να έχουμε. Ίσως να εμφανιστεί στο μηδέν, όπως τον Μαγκάιβερ, μην απογοητεύεστε. Και τα λόγια αυτά έχουν βαρύτητα αν προέρχονται από κάποιον που εδώ και αρκετό καιρό ασπάστηκε την εκκλησία του «Γρου Σου Ζειν»!
Εδώ είμαστε και τον Δεκέμβρη. Θα τα λέμε. Μακάρι να βγάλει σύντομα ο κέρσορας τα Πράντα. Σκοπεύω να σας δωρίσω ένα – δυο κομματάκια, προορισμένα για το δέντρο. Όμως χρειάζεται χρόνο και μεταμεσονύχτιες ώρες.
Όσο για το πως θα περάσω τον τελικό προορισμό του μήνα, μόνο εικασίες διατίθεμαι να κάνω. Σίγουρα θα αποφύγω το μοντέλο της Σικελικής οικογένειας. Ομολογουμένως μου ταιριάζει περισσότερο ο ρόλος της Annie, του ορφανού από το μιούζικαλ! Μου βρίσκονται κάποιες ιδέες που απέχουν κάμποσο από την υλοποίηση και διατηρούνται επιμελώς στο στάδιο της φαντασίωσης. Και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα μείνουν μέχρι εκεί!
Σε αυτό το ανυποψίαστο σημείο, να ευχαριστήσω δημόσια τον Πάνο των 9. Ας του το ρουφιανέψει κάποιος, θα καταλάβει εκείνος!
Άντε παλικάρια, καλό μήνα.

Υ.Γ. Μην αμελήσετε να ξαναψηφίσετε παρακαλώ πολύ. Εδώ γίνεται κοινωνιολογική έρευνα υψηλού επιπέδου.