Στον Αφρικανό πλανόδιο,
Στη Μολδαβή του κωλόμπαρου,
Στον Αλβανό της οικοδομής,
Στον Πακιστανό του χωραφιού,
Στη Φιλιπινέζα της έπαυλης,
Στον Κούρδο με τα δερμάτινα,
Στον Αιγύπτιο του καϊκιού,
Στην Ουκρανή της γιαγιάς,
Στον Ασιάτη με τις μαϊμούδες,
Και σε όλους εκείνους που δεν κατάφεραν ακόμη να γίνουν τετριμμένες εικόνες. Μιας κοινωνίας που οφείλει να διδάσκεται γεωγραφία μέσα από διηγήσεις σε σπασμένα Ελληνικά.
Που οραματίζεται ταξίδια στα πέρατα του κόσμου. Αλλά δεν μπορεί να χωνέψει πως τα πέρατα του κόσμου συνωστίζονται στο διπλανό υπόγειο και μοιράζονται το ίδιο παγκάκι.
Δε χρειάζεται να αλλάξεις 3 αεροπλάνα για να μάθεις τι γίνεται πέρα από τη μύτη σου. Άνοιξε την πόρτα, κέρασε ένα πιάτο φαγητό και βγάλε ένα καφέ.
Πόσο κοστίζει γαμώ το κέρατό μου;
Μέχρι τους τηλεμαραθώνιους φτάνει η ευαισθησία σου;
Μάχεσαι για την παγκόσμια ειρήνη, χαζεύεις τα global πανηγύρια, συμμετέχεις σε πορείες και μαζεύεις υπογραφές για τα ανήμπορα παιδάκια του τρίτου κόσμου.
Αλλά την ρημάδα πόρτα ούτε που σκέφτηκες να την ανοίξεις.
Όσο αντιμετωπίζεις τους πρόσφυγες ως ξεχωριστή οντότητα, συγνώμη που στη χαλάω, συμβάλεις ασυναίσθητα στο διαχρονικό αποκλεισμό τους.
Ακυρώνεις όποιες προθέσεις διαθέτεις και σωστά υιοθέτησες ως έντιμες και ηθικές. Γίνεσαι υποκριτής παρόλο που στοχεύεις στο ακριβώς αντίθετο.
Τόσες φάρες διαφορετικές, γιατί εξακολουθείς να ψάχνεις διαφορές μονάχα με εκείνους που στερούνται οικειότητας; Σκέψου το όσο μπορείς. Κι αυτό ρατσισμός λέγεται.
Εξάλλου, αν το φιλοσοφήσεις κάμποσο, μεταξύ μας έχουμε περισσότερες.
Είσαι καλό παιδί, λιγάκι μαλάκας…
Μέρα προσφύγων μου λες και σπαταλάς κάθε επιχείρημα.
Δηλαδή; Οι υπόλοιπες μέρες τι αποτελούν;
Ποιος ξέρει, αύριο, μεθαύριο το αργότερο ενδέχεται να με πείσεις…
Αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, να μου επιτρέψεις να στη λέω εφόσον διαφωνώ με την οπτική σου. Όπως επίσης προσπάθησε να με συγχωρέσεις διότι δεν είχα σκοπό να στα χώσω και να παρεξηγηθώ.
Η ουσία.
Αυτή είναι που χάσαμε, που ψάχνουμε, που προσπαθούμε να προσδιορίσουμε.
Μπορεί να στραβώσεις αλλά για ένα σε παρακαλώ.
Αν ποτέ βρεις άκρη, τηλεφώνησε και πες μου.
Χρωστάω ένα παραμύθι.
Έως τότε, άντε γαμήσου.
Ναι, ξύπνησα κάπως.
…
Ρώτησες,
Γιατί έρχομαι σ’ εσένα
Όταν οι υπόλοιποι είναι εξίσου καλοί
Τους ρώτησα και απάντησαν το ίδιο
Ούτε καν ζήτησαν τ’ όνομά μου
Εξήγησε
Τι ακριβώς έχεις να χάσεις
Μπες για δυο λεπτά στη θέση μου
Δεν αισθάνεσαι σα να καθάρισες;
Ήδη…
Θα σου δείξω,
Ότι οι μοίρες μας είναι αλληλένδετες
Μη χάσεις την πίστη σου στην ανθρωπότητα
Μόνο μη ξεχνάς τον ψυχισμό μου
Είναι ευάλωτος
Μαζί,
Θα γευτούμε την αξιοπρέπεια
Όσο ποντάρεις σ’ εμένα
Θα σου δείξω την πραγματικότητά μου
Έχω δει αρκετές
Ρώτησες,
Γιατί έρχομαι σ’ εσένα
Όταν οι υπόλοιποι είναι εξίσου καλοί
Τους ρώτησα και απάντησαν το ίδιο
Ούτε καν ζήτησαν τ’ όνομά μου
Ακόμη ένας πρόσφυγας…
(Oi Va Voi – Refugee)
το σκίτσο από την οργάνωση refugees united
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
EYGE...KOLWKYTHAKI MOY.
με το μπαρντόν κωλοκυθάκι μου, ήταν πρωί, δεν ήξερα τι έγραφα
:-)
Στον Χιλιανό βιβλιοπώλη...
Βγάλε το αλάνι που χεις θαμμένο
Δημοσίευση σχολίου