Άτιτλο μεθυσμένο για την Σπατάλη

Χιλιάδες λέξεις σε μία σειρά
Χαμένες σκέψεις στη λάθος τροχιά
Σκορπάνε αλήθειες σ’ απίθανα μέρη
Κοιμάσαι νωρίς, ξυπνάς μεσημέρι

Χιλιάδες σκέψεις χωρίς μια σειρά
Χαμένες λέξεις πετούν χαμηλά
Δίπλα σου θέλω τον κόσμο να ζω
Ελπίζω μια μέρα να’ ρθεις κατά ‘δω

Μπορεί να πιστέψεις τα λόγια αυτά
Αμέτρητες στέψεις χωρίς βασιλιά
Τραγούδι βγαίνει αν πιάσεις σκοπό
Τι άλλο μου μένει στο πλήθος να πω;

Γνωστές μελωδίες ηχούν δυνατά
Αγχόνη του θάρρους, σκισμένη θηλιά
Εικόνες που φεύγουν μαζί με ποτό
Ακόμη μια νύχτα χωρίς «σ’ αγαπώ»

Μα άσε τις λέξεις να βγάλουν φτερά
Αρκέσου σε σκέψεις και κοίτα ψηλά…

…

Στη λατρεμένη μου Σπατάλη
Διότι παρά τα λεγόμενα κατά καιρούς:
Χωρίς νερό; Μπορώ…
Χωρίς Σπατάλη; Όχι!

Δε πρόκειται περί αλληγορίας, η Σπατάλη είναι ένα υπαρκτό πλάσμα που συνήθως ανησυχεί μήπως πάθω αφυδάτωση!