Ο κόσμος που σου έφτιαξα
πια ζώνεται στις φλόγες.
Στο δέντρο κούνια κρέμασα,
μα του έβαλες φωτιά...
Στο βάθος φαίνεται καπνός,
νοστάλγησα τις μέρες
εκείνες που με έστελνες
για να σου βρω δυο σπίρτα.
Το ένα το ’χες για αρχή
και φώτιζες το μέρος...
Μια λάμψη που θα ζήλευε
με τ’ άστρα ουρανός.
Στη πλάνη που μου έστησες
αμέλησα τα πάντα...
ξεχνώντας πως σου έμεινε
το δεύτερο σβηστό.
Μέχρι που έφτασε η στιγμή,
λαμπάδιασε ο τόπος,
από μακριά κοιτούσαμε
να λείπουν οι αφορμές
εκείνες που θα λέγαμε
αν έφτανε ο χρόνος
στους φίλους να μοιράζαμε
των σπίρτων εποχές.
