Να ’μαι πάλι σε κάποιο αεροδρόμιο.
Όσα χρόνια και να περάσουν, ποτέ δε πρόκειται να καταλάβω πως τα καρούλια στο κάτω μέρος της βαλίτσας χρησιμεύουν σε κάτι.
Να ‘μαι πάλι με ύφος θριαμβευτή, έστω και αν στην πραγματικότητα προστέθηκε ακόμη μια ήττα. Μάλλον δε θα καταφέρεις να τα βρεις ποτέ με τον εαυτό σου εφόσον αντιστέκεσαι στην αίσθηση της ήττας. Έτσι νομίζω δηλαδή.
Η ψευδαίσθηση ενός κόσμου που επιζητά και θρέφει μονάχα τους νικητές στενεύει τα περιθώρια που θα σου επιτρέψουν να συνυπάρξεις ως ένας ευτυχισμένος λούζερ.
Κι όμως…
Να ‘μαι πάλι, τρέχω αλαφιασμένος πάνω σ’ έναν κυλιόμενο διάδρομο, μήπως και προλάβω την ανταπόκριση για το σπίτι μου. Το ταξίδι τέλειωσε προ πολλού, αφήνοντας παρακαταθήκη τα δευτερεύοντα,. Μέχρι η πρόσφατη περιπέτεια καθίσει δίπλα στις αναμνήσεις και γίνει ένα με αυτές.
Περίπου όπως πέτυχα να διαβώ την φυσούνα, να παραδώσω βιαστικά την κάρτα επιβίβασης στην αεροσυνοδό και να παρατηρώ την πόρτα να σφραγίζει στο βάθος, καθώς το σκάφος ήταν έτοιμο για απογείωση.
Να ‘μαι πάλι, στο δρόμο της επιστροφής.
Περίεργο συναίσθημα, συνήθως στενάχωρο. Πολλές φορές ψάχνεις ώστε να προσδιορίσεις τι ακριβώς έμεινε από αυτό που προηγήθηκε.
Όμως όχι… σίγουρα όχι τώρα.
Τα ερωτηματικά υφίστανται, πότε άραγε αξίζει να τα αποβάλεις;
Μέσα σε λίγα λεπτά, τα φωτάκια του διαδρόμου γίνηκαν ένα πυκνό σκοτάδι πάνω από τα σύννεφα του βροχερού Λονδίνου.
Η μουτσούνα καθρεφτίστηκε στο στρογγυλό παράθυρο και η έκφραση στο είδωλο έκανε σαφή έναν πρωτόγνωρο προβληματισμό.
Ίσως για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι δεν προσπαθούσα να καταλάβω τι θα κουβαλήσω μαζί και τι θα αφήσω πίσω, στο πολυσύχναστο τράνζιτ.
Μια απορία και μοναδική.
Να ‘μαι πάλι, χαμένος στις σκέψεις.
Τι ήταν που με ώθησε να αλλάξω;
Αναζητώντας τον Αλφρέδο Σιταρόσα…
Να ‘μια πάλι, λίγο πριν σας διηγηθώ άλλη μια περίεργη περιπέτεια.
Έχω ένα γεμάτο δίωρο. Φτάνει και περισσεύει.
Για τον Σωτηράκη.
Γιατί εξακολουθώ να κρατώ τις υποσχέσεις μου.
…
Όσα χρόνια και να περάσουν, ποτέ δε πρόκειται να καταλάβω πως τα καρούλια στο κάτω μέρος της βαλίτσας χρησιμεύουν σε κάτι.
Να ‘μαι πάλι με ύφος θριαμβευτή, έστω και αν στην πραγματικότητα προστέθηκε ακόμη μια ήττα. Μάλλον δε θα καταφέρεις να τα βρεις ποτέ με τον εαυτό σου εφόσον αντιστέκεσαι στην αίσθηση της ήττας. Έτσι νομίζω δηλαδή.
Η ψευδαίσθηση ενός κόσμου που επιζητά και θρέφει μονάχα τους νικητές στενεύει τα περιθώρια που θα σου επιτρέψουν να συνυπάρξεις ως ένας ευτυχισμένος λούζερ.
Κι όμως…
Να ‘μαι πάλι, τρέχω αλαφιασμένος πάνω σ’ έναν κυλιόμενο διάδρομο, μήπως και προλάβω την ανταπόκριση για το σπίτι μου. Το ταξίδι τέλειωσε προ πολλού, αφήνοντας παρακαταθήκη τα δευτερεύοντα,. Μέχρι η πρόσφατη περιπέτεια καθίσει δίπλα στις αναμνήσεις και γίνει ένα με αυτές.
Περίπου όπως πέτυχα να διαβώ την φυσούνα, να παραδώσω βιαστικά την κάρτα επιβίβασης στην αεροσυνοδό και να παρατηρώ την πόρτα να σφραγίζει στο βάθος, καθώς το σκάφος ήταν έτοιμο για απογείωση.
Να ‘μαι πάλι, στο δρόμο της επιστροφής.
Περίεργο συναίσθημα, συνήθως στενάχωρο. Πολλές φορές ψάχνεις ώστε να προσδιορίσεις τι ακριβώς έμεινε από αυτό που προηγήθηκε.
Όμως όχι… σίγουρα όχι τώρα.
Τα ερωτηματικά υφίστανται, πότε άραγε αξίζει να τα αποβάλεις;
Μέσα σε λίγα λεπτά, τα φωτάκια του διαδρόμου γίνηκαν ένα πυκνό σκοτάδι πάνω από τα σύννεφα του βροχερού Λονδίνου.
Η μουτσούνα καθρεφτίστηκε στο στρογγυλό παράθυρο και η έκφραση στο είδωλο έκανε σαφή έναν πρωτόγνωρο προβληματισμό.
Ίσως για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι δεν προσπαθούσα να καταλάβω τι θα κουβαλήσω μαζί και τι θα αφήσω πίσω, στο πολυσύχναστο τράνζιτ.
Μια απορία και μοναδική.
Να ‘μαι πάλι, χαμένος στις σκέψεις.
Τι ήταν που με ώθησε να αλλάξω;
Αναζητώντας τον Αλφρέδο Σιταρόσα…
Να ‘μια πάλι, λίγο πριν σας διηγηθώ άλλη μια περίεργη περιπέτεια.
Έχω ένα γεμάτο δίωρο. Φτάνει και περισσεύει.
Για τον Σωτηράκη.
Γιατί εξακολουθώ να κρατώ τις υποσχέσεις μου.
…
